Przez kilka stuleci wiele ras psów zostało stworzonych i ustandaryzowanych, aby optymalnie radzić sobie w polowaniach. Poprzez selektywną hodowlę hodowcy dostosowali morfologię i instynkty psów myśliwskich, aby uzyskać lepsze wyniki podczas polowań.
Jednak czasy się zmieniły i na szczęście także sposób widzenia i rozumienia zwierząt. Dzisiaj, Ustawodawstwo europejskie, a także ustawodawstwo hiszpańskie wzmocniły walkę ze znęcaniem się nad zwierzętami, z surowszymi karami dla przestępców.
Wiele praktyki, które kiedyś były rozumiane jako normalne u psów myśliwskich, są dziś kwestionowane, a nawet zabronione. Zastanawiając się nad tym, poniżej przyjrzymy się aspektom prawnym dotyczącym psów myśliwskich w Hiszpanii.
Hiszpania ratyfikuje zakaz okaleczeń estetycznych u psów towarzyszących
Chociaż zajęło to kilka lat, Hiszpania ratyfikowała Europejską Konwencję o ochronie zwierząt domowych, ustanowioną w 1987 roku. Dzięki temu, jako 18. kraj europejski przystąpił do inicjatywy, która między innymi zakazuje okaleczenia estetyczne u psów towarzyszących, takie jak obcinanie uszu i ogona.
Wcześniej obowiązywały rozporządzenia wydawane przez każdą wspólnotę autonomiczną dotyczących tej kwestii. Tak więc okaleczenia estetyczne zostały zakazane jedynie w siedmiu społecznościach hiszpańskich: Katalonii, Aragonii, Andaluzji, Madrycie, Wspólnocie Walencji, Murcji i Nawarrze.
Z zachowaniem wspomnianej umowy, Hiszpania zgadza się również z rozporządzeniem w sprawie wykorzystywania zwierząt w zajęciach rekreacyjnych, który obejmuje polowania sportowe.
Zgodnie z nową determinacją, psy mogą być używane tylko w czynnościach, które nie zakładają żadnego rodzaju cierpienia lub narażać swoje zdrowie na ryzyko.
Dodatkowo Europejska Konwencja o ochronie zwierząt towarzyszących również zobowiązuje rząd hiszpański do podjęcia konkretnych działań w celu zwalczania przepełnienia ulic.
Obcinanie ogonów u psów myśliwskich: okaleczenie estetyczne czy adaptacja funkcjonalna?
Historycznie rasy psów wyszkolonych do polowania mają obcięty ogon jako funkcjonalna adaptacja. Oznacza to, że ogon psa został przycięty, aby mógł zarejestrować lepsze wyniki w czynnościach, do których jest szkolony.
Praktyka była tak powszechna, że nawet psy do towarzystwa miały obcięte ogony, ponieważ należały do rasy zwykle używanej do polowań, chociaż nigdy nie zaangażują się w tę działalność. W rzeczywistości jeszcze kilka lat temu znalezienie psa należącego do tych ras z oryginalnym ogonem było praktycznie niemożliwe.
Po przystąpieniu Hiszpanii do Konwencji o ochronie zwierząt domowych kwestia ta stała się bardzo kontrowersyjna. Z jednej strony, zakaz obcinania uszu i ogona ze względów estetycznych jest jednoznaczny, a także wykorzystywanie zwierząt w niebezpiecznych działaniach.
Jeden problem, różne perspektywy
Według animalistów psy myśliwskie to nadal zwierzęta domowe, z tą różnicą, że są one przeszkolone do tej działalności decyzją ich właścicieli.
Mówi się również, że nie ma sensu rozróżniać praw psów według ich rasy lub przedłożyć je na życzenie ich właścicieli. Dodatkowo argumenty te potwierdzają, że amputację części ciała zwierzęcia należy zawsze rozumieć jako zbędną, z wyjątkiem tego, że jest to praktyka zalecana przez lekarza weterynarii.
Ze swojej strony kilka stowarzyszenia międzynarodowe nadal uwzględniają obcinanie ogonów jako część standardu dla ras psów myśliwskich. Jednak wielu już zaktualizowało swoją perspektywę, rozumiejąc tę praktykę jako niepotrzebne okaleczenie estetyczne.
Ale pośród tak wielu kontrowersji Co mówią myśliwi?
W praktyce, Łowcy psów myśliwskich i hodowcy jednoczą się przeciwko prawnym zakazom i proszą administrację o zagwarantowanie indywidualnych praw entuzjastom polowań i zawodowcom.
Logicznie zakaz nie spodobał się myśliwym i hodowcom psów myśliwskich; ci specjaliści czują się pokrzywdzeni przez to, co uważają za „radykalizację zwierzęcą”. Według ich przedstawicieli nieodpowiedzialne byłoby utożsamianie do celów służbowych odpowiednio wyszkolonego psa myśliwskiego z adoptowanym psem domowym.
Co więcej, zwrócić uwagę, że obowiązujące w Hiszpanii przepisy dotyczące znęcania się nad zwierzętami i zaniedbywania zwierząt są niejasne i nie są pisane przez ekspertów od psiej etologii i zachowania. W związku z tym zwracają się do państwa o interwencję w celu wyjaśnienia i ustalenia ograniczeń obowiązujących zakazów.
