Duży, szybki i żarłoczny, tak definiuje się szczupaka w wielu miejscach, które miały szczęście obserwować go w jego naturalnym środowisku. Ta ryba o długości prawie metra jest drapieżnikiem rzecznym wartym rozważenia ze względu na jej zdolności adaptacyjne. Ta umiejętność pozwoliła mu się rozwijać, gdy został wprowadzony do części świata, które nie były jego własnym.
Aby lepiej poznać tego aktynoskrzydłego, oto kompletny plik na temat jego biologii ze wszystkimi podstawami, które musisz o nim wiedzieć. Niczego nie przegap, bo to fascynujące zwierzę.
Taksonomia i charakterystyka
Szczupak (Esox lucius) to gatunek ryby kostnoszkieletowej z klasy Actinopterygians, rzędu Esociformes i rodzaju Esox. Do tej ostatniej należą ryby popularnie zwane szczupakami, choć ta, o której mowa, różni się od grupy określanej mianem szczupaka europejskiego.
Ten gatunek ma długie, prawie cylindryczne ciało, które poprawia hydrodynamikę. Widać to również w kształcie głowy i pyska, wydłużonym iw kształcie dzioba kaczki. Płetwa grzbietowa biegnie wzdłuż grzbietu, blisko ciała. Ma ciemny wzór na łuskach, nakrapiany jasnożółtymi plamami.
Samice są zwykle większe od samców, chociaż jest to jedyna oznaka dymorfizmu płciowego u tego gatunku.
Siedlisko szczupaków
Chociaż pochodzi z Ameryki Północnej, występuje również w północnej Europie, południowej Hiszpanii i wschodniej Syberii.Jest to ryba słodkowodna, która łatwo przystosowuje się do różnorodnych biomów, od zimnych jezior po błotniste rzeki. Ma wysoką tolerancję na temperaturę wody, ilość tlenu i przejrzystość wody, niezależnie od ich wartości.
Jednak mając wybór, przenoszą się nad jeziora, rzeki i strumienie z bujną roślinnością. W ten sposób znajdują sposoby na łatwe tropienie ofiary i oszczędzanie energii.
Jedzenie
Nieletni włączają rośliny wodne do swojej diety, ale zmienia się to, gdy osiągają dorosłość. Są rybami mięsożernymi i drapieżnymi, których dieta opiera się głównie na innych mniejszych rybach. Jego ostre zęby i złożony układ mięśniowo-szkieletowy czaszki pozwalają mu chwytać wszelkiego rodzaju zdobycze, od żab po raki.
W bardzo nielicznych przypadkach szczątki ptaków znaleziono nawet w żołądku szczupaka, który przeszedł sekcję zwłok.
Zachowanie szczupaka
Jest to samotne zwierzę z dziennymi nawykami. Jego reputacja agresywności (niezasłużonej i stworzonej przez sytuacje, w których szczupak musiał się bronić) bierze się z ogromnej żarłoczności, jaką wykazuje podczas polowania. Jego oczy, obdarzone dużą ruchomością, dają mu bardzo szerokie pole widzenia, które pozwala mu z dużą łatwością podążać wzrokiem za przedmiotami.
Jego styl łowiecki polega na pozostawaniu bez ruchu wśród wodorostów, czekając, aż ofiara przejdzie obok niego. Szczupak wygina swoje ciało w kształt litery „S” podczas skradania się, dzięki czemu jest w stanie wykonać szybki atak i złapać zdobycz bez świadomości jej obecności.
Odtwarzanie
Tarło tego gatunku odbywa się w płytkiej wodzie, gdy temperatura wody zaczyna rosnąć wczesną wiosną. Gdy temperatura wynosi około 4-7 ºC, samica składa około 200 000 jaj, które później samiec zapładnia.Ta duża liczba odpowiada strategii reprodukcyjnej „r”, ponieważ jaja i pisklęta są narażone na drapieżniki i wiele z nich zostanie skonsumowanych.
Jaja, które przeżyją, wylęgają się po dwóch tygodniach. Chociaż szybko rosną i są zdolne do polowania i wyżywienia się od urodzenia, ich wiek reprodukcyjny jest późny. Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 2-3 lat. Samice są jeszcze późniejsze i są płodne w wieku 3-4 lat.
Stan ochrony szczupaka
Pike mają obecnie status najmniejszej troski (LC) na Czerwonej Liście IUCN. Dzięki dużej zdolności adaptacyjnej i braku wodnych drapieżników (chociaż występują na lądzie z niedźwiedziami, wilkami lub dziennymi ptakami drapieżnymi) dobrze się rozwijają w większości słodkich wód.
Największym problemem towarzyszącym temu gatunkowi jest to, że został on wprowadzony poza swoje pierwotne siedlisko, czyli rzeki Ameryki Północnej.Na przykład w Hiszpanii został wypuszczony do rzek w celach związanych z wędkarstwem sportowym i obecnie stanowi poważne zagrożenie dla różnorodności biologicznej ekosystemów rzecznych. Dlatego większość wysiłków powinna być skupiona na odzyskaniu utraconej równowagi, a nie na samym szczupaku.
