Jeśli mieszkasz gdzieś w Eurazji, z pewnością byłeś zdezorientowany, widząc coś podobnego do kolibra lecącego pośrodku suchego pola lub w środowisku miejskim. Niemożliwe jest znalezienie jednego z tych ptaków w środowisku śródziemnomorskim, ponieważ są one wybitnie neotropikalne: najbardziej zbliżonym do tego ptaka, jaki mamy na tych obszarach, jest koliber sfinks, lepidoptera, który wyróżnia się swoim wyglądem.
Koliber sfinks (Macroglossum stellatarum) zwraca uwagę swoją płaszczyzną ciała, gdyż widziany z daleka mógłby przypominać małego ptaka fruwającego wśród kwiatów. Jeśli chcesz dowiedzieć się wszystkiego o tym pięknym lepidopteranie, zachęcamy do dalszej lektury.
Sphinx Hummingbird Habitat
Koliber sfinks ma bardzo szeroki zasięg występowania, ponieważ można go znaleźć od Portugalii po Japonię, w tym całą południową Europę, północną Afrykę, środkową Azję, Indie i Indochiny. Jest to gatunek bardzo rozpowszechniony na Półwyspie Iberyjskim, występujący zarówno w obszarach miejskich, miasteczkach, jak iw śródziemnomorskich krajobrazach.
Ten lepidoptera wyróżnia się umiejętnościami latania i latem przemieszcza się po wielu obszarach. W każdym razie nie przeżywa dobrze w miejscach o niskich temperaturach, ponieważ będąc ektotermicznym, potrzebuje ciepła otoczenia do wykonywania swoich funkcji metabolicznych. Dlatego jego rozmieszczenie jest ograniczone na dużych wysokościach i szerokościach geograficznych na północ od kontynentu euroazjatyckiego.
Amerykańskie Lepidoptera z rodzaju Hemaris są również znane jako „kolibry”, ale nie należą do tej samej grupy co gatunek, który nas tutaj interesuje.
Cechy fizyczne
Sfinks koliber to lepidoptera ditrisian, zaliczany do motyli dziennych i nocnych. Ponadto należy do rodziny Sphingidae, która ma około 1450 gatunków sfinksów w około 200 różnych rodzajach. Wszystkie te motyle wykazują pewne wspólne cechy fizyczne.
W szczególności gatunek Macroglossum stellatarum ma rozpiętość skrzydeł od 4 do 4,5 centymetra i ma mocne i krępe ciało. Głowa nosi czułki, które są lekko mazudami (są zakrzywione na końcu i mają mały haczyk), a także podkreśla jej spiritus, urządzenie ssące utworzone przez długie szczęki, które są zwinięte w spiralę.
Poza głową należy zauważyć, że jego brzuch jest czarno-biały po bokach i ma końcowe jedwabie w kształcie ptasiego ogona.To, w połączeniu z ułożeniem jego pomarańczowych skrzydeł i spirytusowego tułowia, nadaje mu wygląd przypominający kolibra. Podobieństwo może wynikać ze zjawiska konwergencji ewolucyjnej, ponieważ oba zwierzęta mają podobne nawyki.
Ten gatunek ma 3 pary nóg i ciało oraz skrzydła pokryte łuskami i włosami.
Zachowanie kolibra sfinksa
Ten gatunek jest wędrowny, ale na ogół nie przeżywa zimy w zimnych regionach, w których występuje. W każdym razie, jak wskazują specjalistyczne portale, jest to jedyny sfinks europejski, który z powodzeniem może przetrwać sezon zimowy, zwłaszcza jeśli żyje w regionach o klimacie umiarkowanym z łagodnymi temperaturami.
Jest to dzienny motyl, który pracowicie przemieszcza się z kwiatka na kwiatek (zwłaszcza gdy słońce jest w szczycie), wydając charakterystyczny dźwięk (buczenie) wraz z machaniem skrzydeł.Są pospolitymi motylami w ogrodach, parkach, zaroślach i strefach przejściowych między lasami a łąkami. Jest wszechobecny, ponieważ dostosowuje się zarówno do środowisk deszczowych, jak i nawadnianych.
Dzięki swoim czułkom koliber sfinks jest doskonałym lotnikiem. Struktury te pozwalają doskonale wykrywać obrót podczas manewru w różnych osiach przestrzennych.
Niezwykła wizja
Choć może się to wydawać zaskakujące, badania wykazały, że gatunek ten potrafi widzieć kolory. Sfinks kolibrów ma trójchromatyczny układ wzrokowy (3 różne rodzaje czopków ocznych), który pozwala mu doskonale rozróżniać kolory kwiatów w celu odżywiania się ich nektarem. Ma jeszcze lepszy wzrok niż pszczoła zwyczajna (Apis mellifera).
Jedzenie
Jak wskazuje rurka spirytusowa, gatunek ten żywi się nektarem różnych kwiatów, z których wszystkie mają rurkowatą koronę.To nie przypadek, że koliber sfinks szuka prawie wyłącznie roślin o kwiatostanach głęboko kielicha, ponieważ unika konkurencji z wieloma innymi owadami zapylającymi, które nie mogą skorzystać z tak „złożonych” kwiatów.
Niektóre preferowane rodzaje tego gatunku to: Centranthus, Jasminum, Buddleia, Nicotiana, Primula, Viola, Syringa, Verbena, Echium, Phlox i Stachys. Z kolei larwy lub robaki żywią się liśćmi roślin z rodzajów Galium, Rubia i Stellaria. Jak widać, dieta zmienia się w zależności od etapu życia motyli.
Reprodukcja sfinksa kolibra
Gatunek ten wydaje 2 lub więcej pokoleń potomstwa przez całe życie, w zależności od położenia geograficznego. Dorosłe osobniki zwykle rozmnażają się w czerwcu i wrześniu, i jak już powiedzieliśmy, jest to jeden z nielicznych motyli zdolnych do przetrwania zimy na niektórych obszarach.
Zapłodniona samica może złożyć do 200 jaj, każde na osobnej roślinie. 6 do 8 dni po złożeniu jaj larwy wyłaniają się z wyraźnym zielonkawym odcieniem i naśladują rośliny, którymi się żywią. W zależności od ciepła i ekspozycji na słońce, stadium larwalne może trwać bardzo krótko, około 20 dni.
Larwy są bardzo grube, mają białawe linie boczne i typowy róg zwieracza.
Stan ochrony
Jak wskazuje ORG Ochrony Motyli, gatunek ten nie został oceniony pod kątem ochrony na poziomie regionalnym. Nie ma też informacji o nim na Czerwonej Liście Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), więc zakładamy, że wiedza o jego populacjach jest bardzo ograniczona.
W każdym razie wiadomo, że ogólnie 40% owadów zapylających jest zagrożonych wyginięciem, mniejszym lub większym.Pestycydy, roztocza, zanieczyszczenie, wylesianie i wprowadzanie egzotycznych gatunków mogą narazić ten i wiele innych gatunków na długoterminowe zagrożenie, jeśli nie zostaną wprowadzone odpowiednie zmiany.
Piękno sfinksa kolibra jest niezrównane, ponieważ swoim pełnym wdzięku lotem i pięknymi kolorami ten bezkręgowiec robi wrażenie na każdym. Dbanie o lasy i unikanie stosowania pestycydów, chyba że jest to bezwzględnie konieczne, jest warunkiem dalszego korzystania z tego i wielu innych gatunków.
