Zespół Waardenburga-Kleina - lub pod akronimem WKS - to choroba pochodzenia genetycznego, która wpływa na pigmentację skóry, sierści i oczu psów. Dodatkowo może to być związane z pojawieniem się głuchoty.
Ten stan występuje zarówno u ludzi, jak iu zwierząt. Zostało to opisane u kotów i niektórych ras psów, takich jak bulteriery, sealyham-teriery, collie i dalmatyńczyki. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tej dziwnej patologii, czytaj dalej.
Co to jest zespół Waardenburga-Kleina?
Melanocyty to komórki produkujące melaninę, pigment nadający kolor włosom, skórze i oczom. Ilość melanocytów zależy od genetyki danej osoby.
WKS polega na hipopigmentacji skóry, co oznacza, że chore zwierzęta nie mają koloru w obszarach naskórka i sierści z brakiem melanocytów, a ich oczy są niebieskie lub heterochromatyczne.
Zaburzenie to występuje u młodych psów i jest niezależne od płci. Nie jest to jedyna choroba powodująca hipopigmentację, dlatego łatwo ją pomylić z innymi, bardziej powszechnymi. Dlatego w celu ustalenia tego zespołu opiekun może być zmuszony do konsultacji z lekarzem weterynarii specjalistą dermatologiem.
Głuchota jest również związana z zespołem Waardenburga-Kleina. Ta zmiana występuje, ponieważ w rozwoju embrionalnym melanocyty odgrywają ważną rolę w tworzeniu ucha wewnętrznego. Brak tych komórek na tym etapie warunkuje funkcję słuchu zwierzęcia od urodzenia.
Głuchotę można podejrzewać, jeśli zwierzę nie reaguje na bodźce słuchowe, ale powinna zostać potwierdzona przez lekarza weterynarii.
Czy w takich przypadkach istnieje leczenie?
Nie ma leczenia, które leczy lub zmniejsza to zaburzenie. Aby uniknąć jego pojawienia się, zaleca się hodowcom, aby nie rozmnażali psów, u których zdiagnozowano WKS, aby uniknąć zwiększenia liczby dotkniętych osobników, ponieważ dziedziczenie jest autosomalne dominujące.
Oznacza to, że zmieniony allel - lub forma genu - znajduje się w jednej z par chromosomów niezwiązanych z płcią i dominuje nad prawidłowym, u którego wystarczy jedna kopia, aby choroba została wyleczona wyrażone. Jest przenoszona w równym stopniu na mężczyzn i kobiety.
Każde dotknięte chorobą zwierzę zwykle ma rodzica z zespołem. Dlatego istnieje 50% szans, że każde potomstwo odziedziczy zmutowany allel i rozwinie chorobę. Niestety, jest to dość wysoka liczba, która sprzyja pozostawaniu zmian w pokoleniach osób dotkniętych chorobą.
Inne patologie powodujące hipopigmentację
Istnieje wiele chorób wpływających na kolor skóry. Niektóre z nich występują jedynie jako zmiany kosmetyczne, ale inne mogą być związane z innymi stanami, takimi jak zespół Waardenburga-Kleina. Oto niektóre z nich.
Vitiligo
Vitiligo to zaburzenie pigmentacji, które dotyka bardzo niski odsetek psów i powoduje utratę zabarwienia w niektórych częściach ciała, ale pysk i nos to obszary najbardziej odbarwione. Ten zespół jest spowodowany brakiem równowagi w produkcji melaniny.
Dotknięte chorobą psy tracą pigmentację w kolorowych obszarach wraz z wiekiem. Przyczyny bielactwa nie są do końca znane, ale uważa się, że jest to związane z zaburzeniem układu odpornościowego.
Depigmentacja nosa
To oczyszczanie przegrody nosowej w miesiącach zimowych. Jest fizjologiczny u siberian husky, golden retrievera, labradora retrievera i berneńskiego psa pasterskiego.
Depigmentację można pomylić z bielactwem, ale w przeciwieństwie do bielactwa pojawia się tylko sezonowo i jest odwracalna. Zimą czarny kolor nosa traci intensywność, chociaż nie dochodzi do całkowitej depigmentacji. Po sezonie tonacja nosa wraca do normy.
Albinizm
To całkowity brak pigmentacji skóry, włosów i oczu. Zwierzęta te mogą również wykazywać głuchotę, jak w przypadku zespołu Waardenburga-Kleina, wykazują również większą wrażliwość na światło i mogą powodować problemy dermatologiczne.
Zespół Chédiaka-Higashiego
Ten zespół jest rzadką chorobą, która zwykle występuje u kotów perskich. W przeciwieństwie do WKS, jego dziedziczenie jest autosomalne recesywne, więc zwykle nie występuje u potomstwa dotkniętych chorobą rodziców z takim prawdopodobieństwem.
Charakteryzuje się częściowym bielactwem oczu i skóry. Wiąże się z innymi poważniejszymi objawami, takimi jak nieprawidłowe granulocyty i płytki krwi, które mogą powodować krwawienia i nawracające infekcje, które drastycznie skracają oczekiwaną długość życia zwierząt, u których występuje.
Oprócz tych patologii, które są zwykle genetyczne i nieuleczalne, istnieją inne nabyte przyczyny hipopigmentacji. Toczeń, leiszmanioza, ropne zapalenie skóry lub kontaktowe zapalenie skóry zwykle powodują te objawy, ale także substancje toksyczne, takie jak leki, deficyt żywieniowy, powstawanie nowotworów lub może być po prostu idiopatyczny.
