Dipylidium caninum to jego nazwa naukowa. Tasiemiec u psów został odkryty i przetestowany po raz pierwszy w połowie XVIII wieku. Jest to pasożyt, który prawie zawsze po cichu gnieździ się w jelitach ssaków, w tym ludzi.
Choćby może stać się głównym źródłem dyskomfortu dla zwierząt, nie stanowi dla nich śmiertelnego ryzyka. Mimo to, jak tylko podejrzewa się obecność tych robaków, należy szybko udać się do weterynarza.
Jeden pasożyt, dwóch żywicieli
Droga tego robaka od urodzenia do przebywania w jego ostatecznym jelicie jest długa. Jaja są wydalane z wnętrza zarażonego psa przez kał. Po wyjściu na zewnątrz larwy pcheł żywią się nimi, stając się w ten sposób żywicielem pośrednim.
W małych owadach rozwijają kolejną fazę swojego cyklu życiowego i czekają na moment, aby przenieść się do swojego ostatniego domu. W tym samym czasie, pchła rośnie i zaczyna żyć na skórze psa lub innego zwierzęcia: żywią się krwią.
Cykl dla Dipylidium caninum kończy się, gdy pchła zostanie połknięta przez ssaka. Robak zadomowi się wtedy w ścianie jelita swojego nowego żywiciela, gdzie będzie się teraz żywił.
Zamknąłem ten krąg, kolejnym krokiem jest reprodukcja. Tasiemiec u psów jest hermafrodytyczny. To znaczy że pojedynczy okaz tego pasożyta wystarczy do podtrzymania jego populacji.
Pod koniec ich rozwoju mogą osiągać nawet 70 centymetrów długości i średnicę około 3 milimetrów.
Objawy tasiemca u psów
Większość przypadków tasiemca u psów jest, gołym okiem, bezobjawowa. Jeśli jednak przyjrzysz się uważnie, istnieje jeden aspekt, który może wykryć obecność pasożyta żyjącego wewnątrz zwierzęcia: ciąża rogówka.
To jest imię, które otrzymuje worek jaja robaka, który jest wydalany wraz z kałem. Z wyglądu wygląda jak małe ziarenka ryżu, z tą cechą, że się porusza, rozciąga lub kurczy. Każda kapsułka zawiera w sobie około 30 zarodków.
Oprócz zachodu słońca psów, również jego obecność można zauważyć na łóżku lub miejscu, w którym pupil spał. Również wokół odbytu.
Tylko w najcięższych przypadkach osobniki zarażone pasożytem będą wykazywać inne oznaki następującego typu:
- Szorstka i matowa sierść.
- Zmniejszenie masy ciała bez utraty apetytu.
- Niezwykły wzrost apetytu, bez odzwierciedlenia się w przybieraniu na wadze.
- Biegunka lub zaparcia
- Obrzęk brzucha W niektórych przypadkach zwierzę może wykazywać ból, jeśli ten obszar jest dotykany.
- Również Może się zdarzyć, że pies będzie czołgał się na siedząco, z pewną rozpaczą pocierając odbyt o ziemię. Ma to na celu złagodzenie swędzenia odbytu (mrowienie i podrażnienie).
Diagnoza i leczenie
Sama obecność płodnego płodu jest uprawniona do poświadczenia przez specjalistę przypadku tasiemca u psów.
Niektóre leki przeciwko pasożytom zostaną przepisane, doustnie lub dożylnie. Dostawa musi zostać zrealizowana w okresie, który lekarz weterynarii uzna za odpowiedni. Generalnie tego typu zabiegi trwają do trzech tygodni.
Jest tylko jeden skuteczny długoterminowy środek do trwałego wyeliminowania tego uporczywego pasożyta. I to poprzez zastosowanie polityki przeciw pchłom.
ten Dipylidium caninum może rozwinąć oporność na leki. Jeśli jego żywiciel pośredni nadal grasuje po skórze zwierzęcia, prędzej czy później błędne koło się powtórzy.
Podstawowe środki zapobiegawcze
Trzymaj populację pcheł na dystans. Obejmuje to dokładne czyszczenie wszelkich obszarów domu, w których owad może schronić się. Istnieje również inny podstawowy środek, który należy podjąć, aby uniknąć tasiemców u psów: terminowe odrobaczanie.
Od szczeniąt „lekarz rodzinny” zwierząt domowych narzuca szereg wskazówek, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się pasożytów w zwierzęciu. I należy tego ściśle przestrzegać.
Zarażanie ludzi
Zasadniczo, każdy ssak mający kontakt z pchłami jest zagrożony zarażeniem się pasożytem. Dotyczy to również istot ludzkich.
Najczęstsze przypadki infekcji dotyczą małych dzieci. To oni wkładają brudne ręce do ust po interakcji ze zwierzętami lub zabawie na otwartej przestrzeni.
