Zwierzęta, które kompulsywnie liżą obszary swojego ciała. Jest to główna cecha akralnego zapalenia skóry u psów. Obszar jest zwykle na nogach i liżą się, aż zadają rany.
Nieustanne lizanie powoduje stan zapalny skóry zwierzęcia. Stopniowo dotknięty obszar może stwardnieć. Mieszki włosowe i gruczoły apokrynowe (odpowiedzialne za pocenie się) pękają. Mogą również pojawić się infekcje bakteryjne.
Leczenie tego schorzenia jest na ogół dość długie i niewygodne zarówno dla samego zwierzaka, jak i jego właścicieli. Jednak gdy diagnoza zostanie potwierdzona, należy jej przestrzegać bez kłótni do końca.
Objawy i czynniki, które prowadzą do pojawienia się tej choroby
Głównym objawem akralnego zapalenia skóry u psów jest to, że zwierzę kompulsywnie i niestrudzenie liże. W niektórych przypadkach akcję języka uzupełniają ugryzienia o średniej i dużej intensywności.
Pojawienie się ran może stać się widoczne w krótkim czasie (tylko godziny). Możliwe też, że od momentu przyzwyczajenia zwierzęcia do pojawienia się pierwszych zmian mija kilka tygodni.
Początki tej patologii są różnego rodzaju:
- Swędzenie spowodowane alergią na czynniki środowiskowe lub spożyciem niektórych pokarmów.
- Bakterie, grzyby, pasożyty lub roztocza działające na warstwy skóry właściwej.
- Piekące działanie niektórych owadów.
- Urazy stawów (złamania), którym zwykle towarzyszy silny ból.
- Pojawienie się zapalenia stawów.
- W niektórych przypadkach może to być spowodowane manifestacją raka.
- Zaburzenia hormonalne.
- Czynniki psychologiczne, takie jak zaburzenia obsesyjno-kompulsywne u psów (OCD).
- Stres, nuda lub niepokój.
- Stereotypia (powtarzane działania niektórych zwierząt, bezużyteczne. Psy zamknięte w zamkniętych przestrzeniach lub w schroniskach są bardziej podatne na to zaburzenie).
Rasy i problemy genetyczne
Jak dotąd nie ustalono jednoznacznie związku czynników genetycznych z pojawieniem się cielesnego zapalenia skóry u psów. Jednak statystycznie niektóre rasy były bardziej podatne na tę anomalię.
Większość dotkniętych chorobą psów to duże okazy:
- Owczarek niemiecki.
- Golden retriever.
- Mastif Hiszpański.
- Dog niemiecki
- Labrador retriever.
- Pinczer dobermana.
Diagnoza i leczenie
Zdecydowana większość dotkniętych chorobą właścicieli zwierząt domowych odwiedza weterynarza, gdy choroba jest już zaawansowana. To sprawia, że praca specjalisty jest niezwykle trudna. Nie tylko w celu ustalenia diagnozy, ale także przy zleceniu leczenia.
Kiedy lekarz po raz pierwszy ocenia okaz z widocznymi ranami, nie może określić kolejności pojawiania się objawów. Konieczne jest ustalenie, czy lizanie rozpoczęło się w wyniku niektórych obrażeń, czy odwrotnie.
Aby uniknąć niepotrzebnych komplikacji, właściciele, którzy przyłapią swoje psy na kompulsywne lizanie, powinni natychmiast udać się do weterynarza. To samo dotyczy tych, którzy zauważają stale mokre łapy swoich pupili.
Ponieważ przypadki akralnego zapalenia skóry u psów są generowane przez różne czynniki, środki mogą być zróżnicowane. Zanim będzie mógł przepisać leczenie, specjalista musi dokładnie wiedzieć, co spowodowało niepożądany stan.
Kontrola objawów
Początkowo atakowane są objawy: Należy chronić psa przed lizaniem się, aby rany mogły się zagoić. W tym sensie można użyć obroży elżbietańskiej, aby pies nie był w stanie dotrzeć do dotkniętych obszarów. Bandaż może być również zastosowany w celu ochrony urazów.
Jednak jedynym sposobem na wykorzenienie tego zachowania jest całkowite wyeliminowanie czynnika wyzwalającego. Czy to fizyczne, środowiskowe czy psychologiczne.
Gdy obraz akralnego zapalenia skóry u psów zostanie potwierdzony, potrzebni są inni specjaliści. W idealnym przypadku przynajmniej dermatolog weterynaryjny i psi etolog powinni nadzorować ocenę pacjenta.
Jak uniknąć akralnego zapalenia skóry u psów
Wszystkie psy i ich właściciele muszą przestrzegać najsurowszych norm higieny i czystości. Niezbędne jest ograniczenie występowania bakterii, grzybów, roztoczy czy pasożytów. Ważne jest również, aby unikać stresu i nagłych zmian w rutynie zwierząt.
Rasy takie jak golden retriever czy bokser wymagają dużo wysiłku fizycznego, aby wyssać całą energię, którą niosą w sobie. Jeśli nie mogą, nie tylko się znudzą, ale także staną się bardzo niespokojni.
Inne rasy, takie jak owczarek niemiecki, wymagają czegoś więcej niż tylko chodzenia, biegania i skakania. Potrzebują również gier mózgowych, aby się zrelaksować i uciec od monotonii.
