Szop pracz jest znanym gatunkiem w Stanach Zjednoczonych, ale w Europie jest bardziej egzotyczny. I to pomimo faktu, że ten wszystkożerny zdołał rozprzestrzenić się w większości od XX wieku dzięki przemysłowi futrzarskiemu; w Hiszpanii są też dzikie szopy, ale powód jest nowszy i równie nieodpowiedzialny.
Charakterystyka szopa pracza
Szop pracz jest jednym z najbardziej reprezentatywnych wszystkożernych zwierząt w Ameryce, należącym do rodziny szopowatych, podobnie jak ostronos. Gatunek ten waży zwykle około siedmiu kilogramów, choć ma dużą zdolność do gromadzenia tłuszczu i osiąga nawet 15 kilogramów. Ich futro waha się od szarego do czarnego i charakteryzuje się pierścieniami na ogonie i twarzą z maską.
Zwierzęta te mają zęby dostosowane do ich zróżnicowanej diety, na którą składają się gryzonie, płazy, jaja, a nawet owoce i nasiona; Z tego powodu mają szczękę z 40 zębami, która składa się z rozwiniętych kłów i zębów trzonowych przystosowanych do tej mieszanej diety.Rozmnażanie szopa pracza następuje na początku roku, natomiast mioty rodzą się od kwietnia do maja w zależności od szerokości geograficznych.
Szop pracz jest wszystkożernym gatunkiem należącym do rodziny szopowatych, podobnie jak ostronos. Gatunek ten waży zwykle około siedmiu kilogramów, choć ma dużą zdolność do gromadzenia tłuszczu i osiąga nawet 15 kilogramów. Ich futro waha się od szarego do czarnego i charakteryzuje się pierścieniami na ogonie i twarzą z maską.
Zachowanie szopa pracza
Jego wszechstronna dieta sprawia, że jest jednym z dzikich zwierząt, które najlepiej wykorzystują ludzkie odchody, co doprowadziło do tego, że są uważane za szkodniki i są bardzo narażone na polowania i nadużycia. W swoich spotkaniach z ludźmi są zwykle spokojne, ale mogą stać się agresywne i gryźć, szczególnie w obecności psów i innych zwierząt domowych.
Te zwierzęta Mają tendencję do zbliżania się do koryt rzek, aby spożyć jedzenie, a nawet się umyć, więc są znani jako podkładki misie. Są zwierzętami nocnymi i samotnymi, więc samce i samice spotykają się tylko po to, by się rozmnażać.
Należy zauważyć żeniektórzy etolodzy kwestionują tę klasyczną koncepcję samotnego szopa pracza. W rzeczywistości ostatnie badania pokazują, że samice często dzielą się pożywieniem i spotykają się, aby je spożywać w rzekach, podczas gdy samce tworzą koalicje, by bronić terytoriów.
Siedlisko szopa pracza
Siedlisko szopa pracza to lasy liściaste lub mieszane, gdzie śpią w dziuplach drzew, norach lub jaskiniach i żyją w pobliżu rzek i inne środowiska rzeczne. Biorąc pod uwagę wykorzystanie ludzkich odchodów, a nawet karmy dla zwierząt domowych, były w stanie przystosować się do środowiska miejskiego, co oznacza, że możemy je znaleźć w garażach, na strychach i na osiedlach.
Gatunek borealny, najbardziej rozpowszechniony, żyje od południowej Kanady po Panamę. Jej obecność w Europie jest stosunkowo nowa, i jak już wspomnieliśmy, jest to spowodowane przeciekami z ferm futrzarskich.
Jednak w Hiszpanii pojawiło się kilka bardzo niedawnych kolonii. Wynika to z używania go jako zwierzaka po tym, jak stał się modny w Stanach Zjednoczonych, więc zaczął być eksportowany do Europy, co zaowocowało dziesiątkami porzuconych egzemplarzy.
Szopy pracze Są bardzo złymi zwierzętami domowymi, ponieważ mogą być agresywne, a będąc nocnymi, słabo dostosowują się do ludzkich harmonogramów. Porzucone niszczą gniazda rodzimych gatunków i mogą rozprzestrzeniać wściekliznę. Z tego powodu uważa się je za gatunki inwazyjne i składa się w ofierze, przez co konsekwencje ludzkiego egoizmu są namacalne – znowu.
Jego obecność w Europie jest stosunkowo niedawna i jak już wspomnieliśmy, jest spowodowana wyciekami z ferm futrzarskich. Jednak w Hiszpanii pojawiło się kilka bardzo niedawnych kolonii. Wynika to z używania go jako zwierzaka po tym, jak stał się modny w Stanach Zjednoczonych, więc zaczął być eksportowany do Europy, co zaowocowało dziesiątkami porzuconych egzemplarzy.
