Zespół Wobblera lub spondylomielopatia szyjna (CSM), Jest to choroba, która atakuje kręgosłup szyjny dużych psów. Wczesna diagnoza jest niezbędna, aby uniknąć poważnych powikłań, takich jak niepełnosprawność lub deficyt neurologiczny. Herbatapodsumowujemy przyczyny, objawy i leczenie tej choroby.
Zespół Wooblera: charakterystyka i objawy
Zespół Wooblera obejmuje różne przewlekłe choroby zwyrodnieniowe, które często powodują problemy ruchowe i uszkodzenia neurologiczne. Dzieje się tak, gdy rdzeń kręgowy i nerwy w szyi poddawane są nadmiernemu uciskowi (mielopatia).
Choroba staje się widoczna dopiero wtedy, gdy pacjent zaczyna skarżyć się na ciągły ból szyi. Niespecyficzny objaw, który jest również bardzo trudny do rozpoznania wcześnie u psów.
Zatem, większość diagnoz rozpoznawana jest zazwyczaj po pojawieniu się bardziej zaawansowanych objawów neurologicznych. Zwykle dzieje się tak, gdy pies zaczyna się chwiać i łatwo traci równowagę.
- Główne objawy zespołu Wooblera to:
- Chodzenie chwiejnie i chwiejnie, zwykle krótkimi krokami.
- Ból lub sztywność karku.
- Utrata masy mięśniowej ramion i kończyn przednich.
- Zmęczenie i słabość
- Paraliż częściowy lub całkowity.
- Obrzęk w przednich i tylnych nogach.
- Trudności ze wstawaniem i poruszaniem się.
Zespół Wooblera: przyczyny i dziedziczenie genetyczne
Wiadomo, że mielopatia wynika ze zwężenia kanału kostnego otaczającego miękki rdzeń kręgowy (kanał kręgowy). To zmniejszenie jest zwykle spowodowane wadą rozwojową kości lub wypadnięciem krążka międzykręgowego.
Specyficzna etiologia zespołu Wooblera jest nieznana.. Ale ta wiedza, w połączeniu z kompatybilnością diagnoz, pozwala przypuszczać, że dziedziczenie genetyczne jest kluczowe.
Prawie 50% zdiagnozowanych przypadków dotyczy psów ras Doberman, Mastiff i Dog Niemiecki. Większe predyspozycje obserwuje się również u następujących ras: Wilczarz irlandzki, Basset Hound i Rottweiler.
Kolejnym decydującym czynnikiem jest wielkość zwierzęcia. Szybki wzrost dużych psów ma czynić je bardziej podatnymi na choroby zwyrodnieniowe.
Około 70% diagnoz zespołu Wobblera pojawia się u psów dużych i olbrzymich. Kilka rzadkich przypadków miało miejsce u małych lub miniaturowych psów ras Yorkshire, Pinczer i Chihuahua.
Diagnoza zespołu Wooblera u psów
Diagnozę różnicową zespołu Wobblera przeprowadza się obserwując kręgosłup i kręgi.. Aby to zrobić, weterynarz poprosi o badanie rentgenowskie, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny i mielogram.
Zazwyczaj, weterynarz zleci również badania krwi i moczu, aby wykluczyć inne częstsze patologie. Specjalista weźmie również pod uwagę analizę wizerunku zwierzęcia i jego profilu genetycznego.
Leczenie zespołu Wooblera u psów
Leczenie polega na interwencji chirurgicznej w celu złagodzenia i odbarczenia nacisku na rdzeń kręgowy.. Ale jego żywotność będzie zależeć od kondycji fizycznej zwierzęcia i miejsca ucisku w rdzeniu.
Gdy zwierzę jest bardzo słabe lub jest w zaawansowanym wieku, weterynarz może zdecydować o niewykonaniu operacji. Prawdopodobieństwo śmierci lub nieodwracalnych uszkodzeń neurologicznych jest tak duże, że nie uzasadnia narażania zwierzęcia na to ryzyko.
W tych przypadkachleczenie jest zwykle ambulatoryjne w celu zmniejszenia bólu i poprawy jakości życia psa z zespołem Wooblera
Powrót do zdrowia po operacji
Aby zagwarantować odpowiednią regenerację, pies musi przestrzegać okresu odpoczynku trwającego od dwóch do trzech miesięcy. Konieczne jest, aby zwierzę nie skakało lub biegało, aby nie pogorszyć przyczepności i zrostu kostnego.
Dopóki pies nie może chodzić, ważne jest, aby trzymać go na miękkich i gładkich powierzchniach. Najlepiej byłoby, gdyby zwierzę pozostawało pod obserwacją, aby uniknąć powstawania owrzodzeń i ran.
Fizjoterapia będzie niezbędna, aby przyspieszyć powrót do zdrowia i wzmocnić organizm psa. Zapobiega również zanikowi mięśni i atrofii spowodowanej brakiem ruchu i ćwiczeń.
Zespół Wooblera: czy można temu zapobiec?
Ponieważ wiąże się to z czynnikami genetycznymi, nie można mówić o konkretnej profilaktyce zespołu Wooblera. Ale możesz wzmocnić ciało i układ odpornościowy swojego najlepszego przyjaciela, aby uzyskać zdrowszy rozwój.
W związku z tym, niezbędna jest zbilansowana dieta i regularna aktywność fizyczna. Oprócz poszanowania ich profilaktyki i regularnych wizyt u weterynarza.
