Istnieje wiele teorii - dość sprzecznych ze sobą - na temat pochodzenia ras psów z niebieskim językiem. Od świeckich legend po hipotezy naukowe: wyjaśnienie tego szczególnego genu jest bardziej złożone, niż się wydaje.
Rasy psów z niebieskimi językami: co mówi nauka
Struktura języka ma maleńkie zakończenia naczyń krwionośnych, które tworzą pojedynczą warstwę. Krew krążąca w języku jest naładowana tlenem. Z tego powodu u większości psów i innych zwierząt język ma różowy język.
Specjaliści twierdzą, że psy rozmnażają się z niebieskimi językami pochodzą z naturalnej mutacji genetycznej. To wyjaśniałoby, dlaczego ten rzadki gen występuje u bardzo niewielu gatunków i nie wpływa na zdrowie zwierzęcia.
Co Nie udowodniono jeszcze, czy mutacja genetyczna niektórych gatunków była ewolucją adaptacyjną. Lub jeśli twój skład genetyczny został przypadkowo zmieniony w pewnym momencie twojego drzewa genealogicznego.
Teorie dotyczące melaniny
Pierwsza teoria mówi, że: niektóre rasy psów, a także niektóre gatunki zwierząt, produkowałyby większą ilość melaniny. Ta słynna substancja odpowiada za pigmentację skóry i sierści ssaków; jego nadprodukcja spowodowałaby bardziej intensywną pigmentację na języku.
Jednak inna teoria mówi, że Rasy psów niebieskojęzycznych mają niedobór tyrozyny. W rezultacie twoje ciało nie wyprodukuje wystarczającej ilości melaniny, aby odpowiednio pigmentować twoje ciało.
Mitologia chińska ma swoje własne wyjaśnienie
Jeśli przejdziemy do bardziej mitologicznego aspektu, istnieje chińska legenda, która mówi o narodzinach chow chow. Według tego, chow chow byłby smoczym psem, który kochał dni, ale nienawidził nocy. Pewnej nocy, zmęczony ciemnością, postanowił lizać całe niebo, aby je zniszczyć i uczynić dzień wiecznym.
Jego postawa rozgniewała bogów, którzy postanowili ukarać go niebieskim lub czarnym językiem na zawsze. W ten sposób chow chow będzie pamiętał swój wstyd za każdym razem, gdy patrzył na własną fizjonomię. I każdy mógł zidentyfikować psa, który próbował sprzeciwić się bogom.
Jakie są rasy psów z niebieskim językiem
Shar pei i chow chow to dwie rasy psów z niebieskimi językami; w obu dominuje gen choroby niebieskiego języka. „Niebieski gen” jest tak zaznaczony wśród chow chow, że niektóre okazy mają język w odcieniach fioletu lub prawie czerni.
Chow chow: starożytny strażnik świętych świątyń
„Chow chow” dosłownie oznacza „rozdęty lew”. Chociaż mogą wyglądać jak duże pluszowe misie, chow chow to prawdziwi spadkobiercy azjatyckich wilków. Jednak prawdą jest, że ich piękne i obfite futro, duża głowa i niebieski język nadają im naprawdę uroczego wyglądu.
W swoich pierwotnych Chinach były one historycznie używane do ochrony domów, żyznych pól i świętych świątyń. z tego kraju. Towarzyszyły też mężczyznom podczas dni polowań. A dziś można je znaleźć na całym świecie jako zwierzęta domowe.
Jego ciało jest doskonale przystosowane do wytrzymania zimnych i klimatycznych zmian na terytorium Chin. Kompaktowy, mocny, z grubą warstwą tłuszczu, który otula całe ciało i uzupełniony obfitą czerwonawą sierścią.
Shar pei i jego słynne zmarszczki
Shar pei i chow chow mają tak wiele podobieństw, że niektóre teorie genetyczne twierdzą, że mogą być spokrewnione. Oprócz niebieskiego języka ujawniają bardzo podobne ciała z oczywistą różnicą w ich sierści. Są również podobne do siebie w niektórych rysach twarzy i mimice, a także w zdolnościach łowieckich i obrończych.
Shar pei ma krótką sierść i ma obfite zmarszczki na ciele. U szczeniąt zmarszczki są bardziej widoczne, ponieważ ich skóra musi być przygotowana do rozciągania się, gdy pies rośnie i przybiera na wadze.
Dzisiaj, Wiadomo, że Shar Pei towarzyszył ludziom w III wieku p.n.e.. Obliczenia te były możliwe dzięki odkryciu przedmiotów ceramicznych, które przedstawiały przodków gwiezdnego pei. To pozwala nam przypuszczać, jak ważne były te psy i jak były obecne w starożytnej chińskiej kulturze.
Od samego początku Shar Pei byli zatrudnieni w zadaniach pasterskich, stróżujących i łowieckich. Chińscy rolnicy znaleźli w tych rasach psów z niebieskim językiem swoich najlepszych sprzymierzeńców w obronie swoich ziem przed potencjalnymi drapieżnikami.
