W celu komunikowania się ze sobą zwierzęta wykorzystują różne techniki. Pieśń wielorybów jest jednym z najciekawszych mechanizmów występujących w przyrodzie. W tym artykule opowiemy o nim wszystko.
Jaka jest pieśń wielorybów?
Zestaw dźwięków emitowanych przez największe zwierzęta świata składa się z powtarzalnych i przewidywalnych wzorów. Jednym z najbardziej „śpiewających” gatunków jest garbus i mówi się, że jest podobny do ludzkiej pieśni. Kolejną atrakcją jest wieloryb grenlandzki, który ma zdolność tworzenia różnych dźwięków każdego roku i jest kopiowany przez inne osoby w rodzinie.
Ogólnie rzecz biorąc, walenie znane są z „muzyki”, której używają do komunikowania się z rówieśnikami pod wodą. Ponieważ nie mają dobrej wizji, śpiew pozwala im spotkać się z innymi.
Warto zauważyć, że te ssaki morskie śpiewają pod wodą, ponieważ dźwięk przemieszcza się szybciej niż w powietrzu (1500 metrów na sekundę w środowisku wodnym w porównaniu do 340 metrów na sekundę na powierzchni) i obejmuje większe odległości. Mogą porozmawiać z bliskimi oddalonymi o kilka kilometrów!
Walenie mają bardziej rozwinięty zmysł słuchu niż wiele gatunków lądowych, co pozwala im z niezwykłą precyzją wykrywać, skąd dochodzą dźwięki.
Powód tej pieśni u wielorybów został dokładnie zbadany. Wielu twierdzi, że Używają go jako doboru płciowego, chociaż mają też inne cele, takie jak wykrywanie wielkości lub charakteru pobliskich obiektów. Niektóre gatunki śpiewają tylko w okresie godowym i tylko samce: w ten sposób są „pokazane” samicom.
Nawet między dwoma osobnikami płci męskiej mogą wydawać te dźwięki jako rodzaj rywalizacji między nimi, aby określić terytorium lub powiedzieć coś w stylu „Ja tu rządzę” i zachęcić drugiego do odejścia.
Podczas zalotów seksualnych humbaki tworzą indywidualną lub „niewydaną” piosenkę, której nie powtarzają inne osoby. Innym powodem śpiewania jest ostrzeżenie kolegów, że znaleźli dużą ławicę ryb, na wypadek, gdyby jedli w grupach lub wspólnie. Nazywa się to wezwaniem karmienia.
Jak śpiewają wieloryby?
W przeciwieństwie do tego, co dzieje się z ludźmi, którzy używają krtani i strun głosowych, u waleni mechanizm dźwiękowy może być rozwijany na dwa różne sposoby, w zależności od tego, czy gatunek jest szczerbaty lub brodaty.
W pierwszym przypadku, w tym płetwal błękitny, powietrze przechodzi przez rodzaj „warg”, które pozwalają im generować jednocześnie dwa dźwięki; wibracja jest prowadzona przez głowę. Na przykład kaszalot może emitować pieśń do 223 decybeli.
Co do wielorybów fiszbinowych, (w tym finwale oraz szare i borealne wieloryby), Nie mają tych ust, ale mają krtań. Nie mają strun głosowych i nie muszą wydychać powietrza, aby generować dźwięki. Pieśń wielorybów fiszbinowych toczy się wokół 180 decybeli.
Ciekawostka: wieloryby żyjące na podobnych obszarach geograficznych śpiewają podobnie, choć z niewielkimi różnicami. Wręcz przeciwnie, jeśli porównamy melodie gatunków z różnych półkul, to są one zupełnie inne.
Na koniec musimy powiedzieć, że ze względu na wzrost ruchu morskiego wieloryby musiały zwiększyć amplitudę swoich dźwięków. W ten sposób udaje im się „słyszeć” w środowisku, które nie jest już tak ciche jak kilka wieków temu. Może to powodować większy stres i pewne trudności u waleni, na przykład w kojarzeniu.
