Cechy psa preriowego odróżniają to zwierzę od jego krewnych wiewiórek; Istnieje pięć gatunków, które można policzyć, rozmieszczonych w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i północnym Meksyku. Swoją unikalną nazwę zawdzięczają dźwiękowi przypominającemu szczekanie, który wydają, gdy krzyczą.
Rozmieszczenie geograficzne nie jest związane z klimatem. Niektóre okazy żyją na obszarach o temperaturze poniżej 30 °, podczas gdy inne tolerują 38 °. Gatunek ten żyje w norach, które kopie pod ziemią, o długościach do 10 metrów.
Pięć odmian psa preriowego
Należący do rodzaju Cynomys, z grupy Marmotini wewnątrz rodziny Sciuridae, ten gatunek Prezentuje odmiany pod względem odcieni jego futra zgodnie z jego gatunkiem.
Gunnison (Strzelec Cynomys) ma typowe cechy psa preriowego, z jasnobrązowymi odcieniami na całym ciele. Ze swojej strony ten sklasyfikowany jako Cynomys leucurus ma biały ogon i Cynomys ludovicianus ma czarny ogon. Inne odmiany to meksykańska (Cynomys mexicanus) i Utah (Cynomys parvidens).
Charakterystyka psa preriowego
Jak widzieliśmy, to zwierzę ma wygląd podobny do wiewiórki. Są to małe i średnie okazy; samce osiągają długość do 45 centymetrów, a samice do 40 centymetrów. Sierść jest niewyraźna dla obu płci, w jasnobrązowych odcieniach z szarymi cętkami.
Maksymalna znana waga psa preriowego wynosi 1,5 kg; po odstawieniu samice mają tendencję do znacznej utraty wagi. Mają małe zaokrąglone uszy i 10 centymetrowy ogon. Sprawiedliwie,ogon jest tym, który odróżnia jeden od drugiego gatunku; sierść jest krótka i gładka.
Zachowanie psa preriowego
Ten ssak jest dobowy i gromadzi się w koloniach; Życie towarzyskie pieska preriowego toczy się na dużych obszarach. Każda grupa składa się zwykle z 10 do 20 osób. Klan zwykle składa się z jednego samca alfa, dwóch lub trzech dorosłych samic i potomstwa; po osiągnięciu dojrzałości płciowej samce muszą opuścić stado.
Psy preriowe to spokojne zwierzęta. Kontakt fizyczny oferuje cały system znaków podczas komunikacji; Aby okazać uczucie, postanawiają pieścić sobie nawzajem twarze, do czego używają pysków.
Chociaż często toczą się walki w tej samej kolonii psów preriowych, walki składają się z wymachujących oznakami zaciekłości; Przykładami tej agresywności są pokazywanie zębów, podnoszenie ogona lub przechylanie uszu.
Oprócz komunikowania się poprzez kontakt i działania fizyczne, ssaki te posługują się dźwiękami. Krzyki różnych dźwięków wskazują na możliwe zagrożenia; bogactwo języka mówionego pozwala im szczegółowo opisać rodzaj zbliżającego się drapieżnika, jego odległość i wielkość.
Rodzaj karmienia psa preriowego
Jest to wybitnie roślinożerne zwierzę. Jego dieta składa się z warzyw, owoców i nasion typowych dla ekosystemu, w którym żyje; w niektórych przypadkach piesek preriowy może połykać małe owady. Jednak ogólna dieta składa się z owoców, korzeni, pędów, młodych chwastów i innych roślin.
Gody i reprodukcja piesków preriowych
Inną cechą psa preriowego jest to, że osiąga dojrzałość płciową w wieku dwóch lat. W okresie godowym Sygnały godowe są wyraźne u obu płci; kobieta staje się szczególnie aktywna. Ze swojej strony samiec zaczyna szczekać z regularną częstotliwością od 3 do 15 sekund.
Samica rodzi młode w norce i może urodzić do ośmiu szczeniąt w każdej ciąży. Miejmy nadzieję, że oczekiwana długość życia młodych wynosi pięć lat.
Małe zwierzęta rodzą się nagie iz zamkniętymi oczami; matka będzie je wyłącznie opiekować i karmić piersią przez sześć tygodni. Szczenięta będą mogły same sobie radzić, gdy skończą 5 miesięcy.
Drapieżniki preriowych psów i zagrożenia życia
Z biegiem lat, od wykrycia pierwszych kolonii, liczba psów preriowych znacznie spadła. Poza kojotami, lisami, fretkami i orłami, rozwój miast i rolnictwa jest pierwszym zagrożeniem dla tych istot.
W XIX wieku największa kolonia w Teksasie liczyła około 400 milionów osobników. Obecnie wskaźniki przeżywalności tego gatunku nie przekraczają miliona.
