Zielona małpa to dość wyjątkowy gatunek naczelnych, ponieważ pomimo swojej małej sławy na Zachodzie, wywarł ogromny wpływ na nasze życie i jest związany z ludźmi od tysiącleci.
Charakterystyka zielonej małpy
Zielona małpa jest jednym z sześciu członków rodzaju Chlorocebus, grupa afrykańskich naczelnych w cercopithecines, gdzie znajdują się inne naczelne, takie jak mandryl lub makaki.
Te sześć gatunków ma niewiele różnic; jego klasyfikacja taksonomiczna przeszła kilka zmian, a jej gatunki hybrydyzują i dzielą terytorium, więc będziemy mówić niewyraźnie o sześciu gatunkach.
Jeśli chodzi o jego cechy fizyczne, zielona małpa jest średniej wielkości naczelnym, który nie przekracza sześciu kilogramów, o brązowym płaszczu, o zielonkawych odcieniach i złoto. Ma żółtawą sierść na brzuchu, udach i policzkach, z niebieską moszną; różne gatunki mają minimalne różnice w futrze.
Siedlisko zielonych małp
Ogólnie rzecz biorąc, różne gatunki małp zielonych to naczelne inne niż człowiek o największej dystrybucji w całej Afryce. Występują w prawie 40 różnych krajach od Etiopii po Senegal, a granice ich rozmieszczenia z północy na południe wyznacza Sahara i cypel Afryki Południowej.
To bardzo udane naczelne: nie tylko podbiły prawie całą Afrykę, ale także Stały się jednym z najbardziej uderzających gatunków inwazyjnych, występujących na Wyspach Zielonego Przylądka lub na Karaibach, gdzie widziano je, jak kradły koktajle turystom.
Zachowanie zielonej małpy
Ogromny zasięg siedlisk pokazuje, że zielona małpa jest gatunkiem ogólnym, który może przystosować się do różnych ekosystemów; jednym z powodów jest to, że Zielona małpa ma jedną z najbardziej zróżnicowanych diet wśród naczelnych, dlatego zjada kwiaty, grzyby, jagody, małe ssaki, owady lub liście.
Oznacza to, że zielona małpa przystosowała się do bardzo różnych środowisk, niektóre z nich mają ogromną obecność ludzi i niewiele terytoriów. Zatem, zachowanie koczkodanów, które spotykamy w Senegalu, bardzo różni się od tych, które spotykamy na wyspach karaibskich.
Zielona małpa żyje w grupach składających się z wielu samic i samców; Mówimy o jednym z tysięcy gatunków, którymi rządzą samice, które pozostają w grupie przez całe życie, podczas gdy samce porzucają je, gdy osiągną dojrzałość płciową.
Grupy mają zwykle średnio około 25 okazów, chociaż mogą być mniejsze lub blisko stu. Komunikacja zielonej małpy jest bardzo bogata i interesująca: mają alarmy dla drapieżników lądowych, powietrznych i wężowych, a ich nauka została dokładnie zbadana.
Zielona małpa i starożytny Egipt
Związek zielonej małpy z naszym gatunkiem jest bardzo interesujący, chociaż prawdopodobnie nigdy o nim nie słyszałeś. I to jest to, że ten związek sięga ponad 4000 lat i nadal pozostaje w teraźniejszości.
Zielona małpa była szanowanym gatunkiem w starożytnym Egipcie, którzy jako jedni z pierwszych zauważyli, że posiadanie małpy jako zwierzaka jest bardzo niebezpieczne i jest obecnie zabronione w wielu krajach.
A to dlatego, że w Dolinie Ryftowej znaleziono wiele amuletów tego gatunku Pojawiły się nawet szczątki zielonych małp z żelaznymi obrożami lub zmumifikowane, co pokazuje związek tych zwierząt ze starożytnym Egiptem.
Malowidła przedstawiające zielone małpy znaleziono również w Europie sprzed tysięcy lat, co pokazuje pierwsze kontakty starożytnego Egiptu z ludami Morza Egejskiego: w prehistorycznej osadzie Santorini odnaleziono malowidła przedstawiające tego prymasa.
Zielona małpa i człowiek w teraźniejszości
Ale związek człowieka z zieloną małpą nie jest tak odległy: Nerki tego naczelnego były używane do tworzenia kultur komórkowych, które wyeliminowały choroby, takie jak ospa czy polio.
Ponadto, na nieszczęście dla tych zwierząt, przeprowadzono z nimi eksperymenty. Chociaż wielu ludzi uważa to za niemoralne, prawda jest taka, że Dzięki poświęceniu tych zwierząt dziesiątki lat posunęły się naprzód w badaniach nad nadciśnieniem, a nawet AIDS.
Mimo wszystko zielona małpa jest nie tylko jednym z najszerzej występujących naczelnych, ale także jednym z nielicznych, którym nie grozi wyginięcie. To sprawiło, że Małpy Vervet są uważane za szkodniki, ponieważ przystosowały się do kradzieży z upraw, rynków lub obszarów turystycznych.
