Gąbki morskie uważano za rośliny wodne aż do XIX wieku. W 1825 zoolodzy odkryli, że są to zwierzęta i zaczęli badać ich cechy. Między innymi dziś wiadomo, że są stworzeniami o prymitywnych cechach, liczący ponad 600 milionów lat.
Te prehistoryczne organizmy nigdy nie przestają zadziwiać naukowców. W niektórych przypadkach kategorię „zwierzę” zastępuje się „kolonią komórek”. Gąbki morskie mogą żyć w płytkich wodach lub na ponad 4500 metrach.
Gąbka morska: zwierzę czy grupa komórkowa?
Gąbki morskie są jedynymi przedstawicielami gatunku gromada Porifera. Istnieje ich tysiące odmian, a niektórzy nawet żyją w wodach słodkich. Dzięki swoim właściwościom dobrze przystosowują się zarówno do niskich, jak i wysokich temperatur. W rzeczywistości jego dystrybucja jest uważana za jedną z najbardziej rozpowszechnionych na świecie.
Spośród wielu kształtów, jakie przyjmują gąbki morskie, są rurkowate, zaokrąglone, klapowate oraz takie, które spłaszczają się na kilku metrach kwadratowych na dnie morza. Rafy koralowe mają intensywnie kolorowe gąbki, które nadają nutę w kompozycji całości.
Nawyki żywieniowe gąbek morskich są podstawowe: ograniczają się do jedzenia mikrocząsteczek obecnych w wodzie. Jeśli chodzi o formę odżywiania, ta prostota kryje złożoną procedurę komórkową. Nie mając narządów, te istoty wychwytują pokarm w swoich komórkach: karmią je jeden po drugim.
Będąc ciałami bez organów, bez układu nerwowego, układu pokarmowego czy jamy ustnej, gąbki morskie są komórkami działającymi w sposób skoordynowany. Specyfika tego funkcjonowania komórki nazywa się „totipotencją”i jest to zdolność każdej komórki do bycia częścią całości i jednocześnie do bycia samą całością.
Reprodukcja gąbek morskich
W zależności od odmiany, rozmnażanie może być płciowe lub bezpłciowe. Chociaż nie mają narządów płciowych, każdy osobnik ma komórki jajowe i plemniki; w ten sposób, jeśli jakiś osobnik wypuści plemniki, zostanie on odebrany przez inny dzięki prądowi wody.
Inne sposoby reprodukcji nie wymagają nawet czynników zewnętrznych. Są to przypadki rozmnażania bezpłciowego u gąbek morskich; Oznacza to, że jajeczka są zapłodnione przez plemniki tego samego osobnika.
Różnorodność gąbek morskich
Konstytucję gąbek morskich zapewnia ich szkieletowa podpora. W ten sposób jedna odmiana może być miękka i gładka, a inna sztywna.
Istnieją dwa składniki struktury kości: kolce i włókna gąbczaste. Te pierwsze oferują nieskończoną liczbę kształtów i właściwości, ale można je obserwować tylko pod mikroskopem.
Czy ich odpowiednie szkielety, które umożliwiają klasyfikację gąbek morskich zamieszkujących morza. Z tej odmiany wydziela się „wapienny”, tak zwany, ponieważ głównym składnikiem kolców jest wapń. Liczone są również ciała szkliste utworzone przez tlenek krzemu i inne, takie jak „desmoesponjas” i „keratos”.
Średnia żywotność gąbek morskich
Tak jak można mówić o starożytności liczącej 600 milionów lat, tak można to stwierdzić niektóre osoby mogą żyć ponad tysiąc. Jeden przypadek przekroczył płaszczyznę czysto naukową; to było Monorhaphis chuni, znaleziony w 1986 roku w Chinach, około 1200 metrów pod powierzchnią.
Wiek gąbek można obliczyć podobnie jak drzew. Dzięki osobliwościom szkieletu można również poznać różne zmiany klimatyczne na głębokim morzu. W tym sensie naukowcy wykorzystują cechy tych zwierząt, aby wykorzystać je jako bioindykatory jakości wody.
Dystrybucja gąbek morskich
Jednym z powodów, dla których gąbki zdołały rozprzestrzenić się w morzach na całym świecie, jest to, że mają niewiele drapieżników. Co więcej, są w stanie szybko dostosować się do różnych typów klimatu. Są również odporne na niszczący dla większości gatunków morskich czynnik: zanieczyszczenie.
Poza zdolnościami adaptacyjnymi i masywnością gąbki na świecie, są miejsca, w których jest im wygodniej niż w innych. Miejsca takie jak Zatoka Meksykańska, wschodnia część Morza Śródziemnego, morza japońskie i Karaiby to ich ulubione siedliska.