Ten gryzoń jest jednym z największych w Europie i jest spokrewniony z wiewiórkami, chociaż ich zwyczaje i wygląd są inne. W tym artykule informujemy o cechach i zwyczajach świstaka alpejskiego, który wybiera swój dom na wysokości ponad 800 metrów.
Charakterystyka świstaka alpejskiego
Na początek warto wiedzieć, że ten gryzoń mierzy około 60 centymetrów – plus 15 centymetrów ogona, czyli jest krótki w porównaniu do innych z jego rodziny – i waży maksymalnie osiem kilogramów. Możesz schudnąć lub przybrać na wadze w zależności od pory roku; jest cięższy jesienią i cieńszy wiosną, po hibernacji. Po bobra i jeżozwierzu świstak alpejski jest jednym z największych gryzoni w Europie.
Ma solidną głowę i ciało, krótkie nogi i bardzo małe uszy, które przystosowały się do zimna, które jest rejestrowane w miejscu zamieszkania. Futro jest szarobrązowe na grzbiecie, żółtawe na brzuchu i czarne na czubku ogona. Istnieje podgatunek, którego włosy są jaśniejsze.
Dystrybucja świstaka alpejskiego
Chociaż po nazwie możemy to wywnioskować świstak alpejski występuje w Alpach, występuje również w innych systemach górskich w regionie: Tatry i Pireneje. Ich dom znajduje się na wysokości od 800 do 3200 metrów nad poziomem morza.
Według zapisów kopalnych świstak alpejski zamieszkiwał obszar obejmujący dzisiejszą Anglię i Rosję od tysięcy lat. Jednak jego populacja została zmniejszona z powodu postępu człowieka, zmian klimatycznych i kłusownictwa.
Chociaż na początku XIX wieku świstak alpejski prawie wyginął, różne środki pomogły zapobiec jego zniknięciu. Na przykład od 1869 r. nie można na nią polować w Tatrach, a od ubiegłego stulecia przeprowadza się repopulacje we Francji, które rozszerzyły się na francuskie i hiszpańskie Pireneje.
Dzieje się tak, ponieważ jest to gatunek przystosowalny i elastyczny pod względem pożywienia i schronienia. Gwałtowna ekspansja świstaka alpejskiego wynika z warunków klimatycznych regionu, do którego jest przyzwyczajony.
Zachowanie i zwyczaje świstaka alpejskiego
Podobnie jak większość swoich krewnych, świstak alpejski prowadzi nocny tryb życia i w ciągu dnia potrafi godzinami szukać pożywienia. Kiedy to robi, siada na tylnych łapach i przyjmuje pokarm przednimi nogami, w bardzo charakterystycznej postawie.
Ponadto jest to gatunek bardzo towarzyski i może tworzyć kolonie setek osobników w tej samej dużej norze, nawet jeśli nie są spokrewnione. Nory mogą mieć głębokość kilku metrów i pomagają im zarówno chronić się przed niskimi temperaturami zimą – w tym opadami śniegu – jak i przed atakami drapieżników.
Czasami przy wejściu do nory można spotkać świstaka alpejskiego, który jest bardzo czujny, aby ostrzec swoich towarzyszy o pojawieniu się niebezpieczeństwa. Jeśli tak się stanie, emituje bardzo wysoki pisk, który dociera do dna wspólnej jaskini.
Będąc roślinożercą tworzącym zarodki kongenerów, wpływa na florę łąk alpejskich i jest wybitnym konkurentem dla innych gatunków, takich jak pardwa. Jednak również oferuje swoje „korzyści” ekosystemowi, ponieważ stał się łatwym łupem dla drapieżników, takich jak orzeł przedni i lis.
Jesienią pożerają dużą ilość ziół i korzeni, a pod skórą tworzą grubą warstwę tłuszczu. W okresie zimowym świstak alpejski przechodzi w stan hibernacji: temperatura jego ciała spada o ponad siedem stopni, tętno spada do 10 na minutę, a oddech trzykrotnie co 60 sekund.