Wąż, żmija i wąż to terminy, które domyślnie są zwykle traktowane jako synonimy. Tyle razy używa się ich zamiennie, niezależnie od jakichkolwiek względów. Ale to błąd; w praktyce istnieją między nimi różnice.
Węże węże są podrzędem gadów (zauropsydów). Jego charakterystycznymi cechami są: brak nóg oraz szczupłe i przeważnie wydłużone ciało.
Naprawdę podstawowa różnica między wężem, żmiją i wężem polega na tym, że pierwszy termin odnosi się do gatunku w ogóle, a w nim są żmije i węże.
Są bardzo pospolitymi zwierzętami na całym świecie. Zarejestrowano ponad 3000 doskonale zróżnicowanych typów, chociaż wiele z nich ma wspólne cechy. Niektóre gatunki znajdują się na najbardziej zabójczej liście. Mimo to jego popularność jako zwierzaka rośnie.
W niektórych rejonach świata istnieją przykłady węży z silnymi truciznami, zdolnymi do połknięcia dorosłego człowieka. Jego zdolność polowania na zdobycz różnej wielkości prawie nie ma granic.
„Techniczne” różnice między wężem, żmiją i wężem
Żmije należą do podrodziny żmije. Zawsze są trujące. Mają szerszą i trójkątną głowę; zazwyczaj mierzą około 75 centymetrów, choć niektóre okazy znacznie więcej.
Pomimo swoich dyskretnych, a czasem niewielkich rozmiarów, toksyny, które żmije wstrzykują swoim ofiarom, osiągają unieruchamianie zdobyczy, które przewyższają je nieproporcjonalnie liczebnie.
Te gady mają parę kłów, które cofają się w okolicy podniebienia przy zamykaniu ust. Ale działają jako pierwsza linia obrony, gdy czują się zagrożone. Ponadto niezwykle szybko przyjmują pozycje ofensywne.
Nie jest to niemożliwe, ale ugryzienie przez żmiję jest stosunkowo trudne. Większość z nich reaguje ucieczką, gdy czują, że coś się zbliża; nie atakują, chyba że zostaną sprowokowane. Wiele gatunków jest tak małych, że mogą gryźć tylko między palcami rąk i nóg.
Węże: większe i bez trucizny
Te węże należą do rodziny colubridae. Obejmują około 1800 zróżnicowanych gatunków. Jego rozmiar waha się od 20 do 30 centymetrów, niektóre osiągają do 10 metrów długości.
Węże charakteryzują się głową, która jest wyraźnie pełna łusek; Zwykle przebywają na lądzie, choć zdarzają się też wodne, pnącza i płazy.
Jest to rodzina o najwyższej klasyfikacji rodzajów i podgatunków. Są okazy, które są całkowicie nieszkodliwe. Zwykle są to zwierzęta dobowe, więc ich oczy są dobrze rozwinięte, a źrenice szerokie i prawie zawsze okrągłe.
Bezpośrednie niebezpieczeństwo
Żmije to najbardziej niebezpieczne węże, jakie istnieją. Jednak niektóre duże węże również stanowią poważne zagrożenie. Głównie w regionach Afryki, Azji czy w amazońskich lasach deszczowych, między Brazylią, Kolumbią i Wenezuelą.
Generalnie jego obecność jest zauważalna na terenach niezaludnionych, ale nierównowagi generowane przez działanie, często niekontrolowane, człowieka, spowodowały, że gady te osiedlają się w ośrodkach miejskich.
Życie w domu
Gady te do pełnienia życia domowego potrzebują terrarium. Przestrzeń, która musi mieć odpowiednią wilgotność, temperaturę i wentylację, w zależności od adoptowanego gatunku. Podobnie z minimalnymi wymiarami, które ułatwiają ich rozwój fizyczny.
Siedliska węży, żmij i podwiązek można kupić gotowe w wielu sklepach zoologicznych; można je również zbudować samodzielnie. Ci, którzy wybierają drugą opcję, nie mogą zignorować wspólnej cechy prawie wszystkich węży: są nieuchwytnymi zwierzętami.
Każde pęknięcie lub szczelina, bez względu na to, jak wąskie i niewiarygodne może się wydawać, może prowadzić do epizodu fugi. Dlatego konieczne będzie podjęcie wszelkich niezbędnych środków ostrożności w domu.
karmienie
Pokarm jest ważnym aspektem, który należy zawsze oceniać przy adopcji zwierzęcia towarzyszącego. W przypadku tych gadów wymaga to większej uwagi unikaj nieprzyjemnych niespodzianek z powodu głodu.
Stosowana dieta będzie uzależniona od wielkości każdego okazu; im większa, ofiara również musi rosnąć. Jako zwierzęta domowe gryzonie (myszy) są często najczęściej używanym składnikiem menu węża.
Wszystkie węże są zwierzętami mięsożernymi. Ich dieta składa się zwykle głównie z płazów (ropuchy i żaby), a także innych gadów (jaszczurek, choć mogą też dopuszczać się kanibalizmu).
