Mandryl jest największą małpą w swoim rodzaju i słynie z kolorów pyska i tyłka. Ich rodowód jest spokrewniony z pawianami i dżinsami. Wcześniej znajdował się w klasyfikacji rodzaju Papio, dopóki nie zidentyfikowano unikalnych cech tego gatunku, co doprowadziło do stworzenia własnego rodzaju Mandrillus.
Jego umiejętność unikania konfliktów z innymi osobnikami tego samego gatunku doprowadziła do pogłębionych badań na ten temat. Badania te pozwoliły określić szereg sygnałów i zasad, które mają na celu zmniejszenie częstotliwości agresji w meczach konkurencyjnych. Samce pawianów mają bardzo długie kły, co zagraża życiu w wyniku konfliktu.
Mężczyźni tworzą hierarchie dominacji a związki osób tej samej płci wyróżniają uspokajanie i unikanie. Robią to za pomocą sygnałów mimicznych i gestów, aby komunikować dominację i podporządkowanie. Do tego dodaje się, że samce mają czerwone zabarwienie na pysku, zadzie i genitaliach, które pełnią rolę swego rodzaju „insygniów” pokazujących zdolność do walki z innymi samcami.
W tym sensie najbladszy naczelny wycofuje się i prawdziwy chaos może wystąpić między samcami o podobnym kolorze. Chociaż niektórzy przestają oceniać indywidualne różnice przeciwnika, regulując w ten sposób walki, które kończą się śmiercią niektórych pawianów.
Funkcje uchwytu
Samiec mandryla może ważyć około 33 kg i mierzyć od 75 do 95 cm. Tymczasem samice są zwykle mniejsze, osiągają maksymalną długość 65 cm i mogą ważyć około 13 kg. Jego duża głowa w porównaniu z kompaktowym ciałem to kolejna z jego osobliwości. Ma bardzo mocne kończyny i gruby, krótki ogon, który zawsze stoi prosto.
Mają również zdolność do szerokiego obracania obojczykami, co pozwala im z wielką wprawą wspinać się po drzewach i szybko chodzić na czworakach. Samce mają kły długości około 6,5 cm, ale u samic mogą one mierzyć tylko 1 cm.
Kolejną cechą, która je charakteryzuje jest kolor ich futra waha się od brązowego do oliwkowo-zielonego z degradacją w kierunku brzucha, gdzie jest zawsze bledszy. Ich tył ma niebieskie, fioletowe i czerwonawe odcienie, które również pomagają im rozpoznawać się nawzajem, gdy znajdują się w środku roślinności.
Twarze samców mają niebiesko-czerwone pyski z bruzdami biegnącymi po obu policzkach. Kolory te manifestują się wraz z dojrzałością płciową i nasilają się, gdy pawian jest podekscytowany rozmnażaniem.. Cykle reprodukcyjne występują przez cały rok i zwykle rodzą tylko jedno dziecko. Ciąża trwa od 168 do 220 dni.
Ich formą komunikacji są wysokie krzyki i dzikie warczenie. Mogą pokazywać zęby, ale nie zawsze jest to oznaką dyskomfortu, przez większość czasu wykazują dobry nastrój i samopoczucie. Niemniej jednak, Złość objawia się twardym uderzeniem w ziemię.
Siedlisko Mandryl
Ten okaz jest zwierzęciem bardzo towarzyskim, które zamieszkuje duże społeczności liczące około 200 naczelnych. Z kolei są one podzielone na grupy po 20 osobników składające się głównie z młodych samców i samic z dominującym samcem. Lider wycofuje się ze swojej grupy ze względną częstotliwością, ale czuwa, pilnuje i kontroluje ich przy najmniejszym omen kłopotów.
Występują w tropikalnych obszarach Afryki, od Gwinei Równikowej po Kongo. Jego preferowanym obszarem są wiecznie zielone lasy deszczowe chociaż występuje również w lasach wtórnych, subtropikalnych, zalewowych, nadrzecznych oraz w pobliżu gęstych zarośli płaskowyżów i gór.
Jego dieta jest wszystkożerna, ale najczęstsza dieta obejmuje owoce, korzenie, grzyby, pędy i liście.. Podobnie zjada małe bezkręgowce, takie jak świerszcze, pająki, ślimaki, a nawet skorpiony. Czasami możesz polować na małe antylopy, jeśli masz taką możliwość.
Jego tryb życia to dzień, spędza długie godziny na poszukiwaniu jedzenia, a nocą wspina się po drzewach do snu. Jego głównym drapieżnikiem jest lampart, chociaż polują na niego również orzeł koronowany i pyton seba. Niemniej jednak, jego najgorsze zagrożenie pochodzi od człowieka. Niektóre obszary, w których żyje, są obszarami chronionymi, ponieważ pozbawieni skrupułów myśliwi szukają go, aby go zjeść.
