Zwierzęta domowe, takie jak ludzie, mogą cierpieć z powodu zachowań kompulsywnych lub zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (OCD). Psy są zwierzętami domowymi, które zwykle są najbardziej dotknięte chorobą, chociaż koty, drugie na liście popularności, nie są wolne od tego problemu.
Te „złe nawyki” są często odzwierciedleniem podstawowej sytuacji. Są konsekwencją dolegliwości lub dyskomfortu, które: może mieć swoją genezę na poziomie fizycznym lub psychologicznym.
Co kwalifikuje się jako zachowanie kompulsywne?
Wiele razy chodzi o zwyczaje, które można uznać za normalne lub codzienne dla zwierzęcia. Lizanie, pielęgnacja, pogoń za refleksami światła, szczekanie czy wycie, a także wycie również znajdują się na tej liście.
Problem pojawia się, gdy te czynności wykonywane są niezwykle powtarzalnie: na tak wysokim poziomie, że nie ma pory dnia, w której zwierzę ich nie wykonuje.
Najczęstsze zaburzenia obsesyjno-kompulsywne u psów
Wśród psów zachowania kompulsywne dzieli się na kilka kategorii. Obracanie się wokół własnej osi lub gorączkowa pogoń za ogonem zaliczają się do kompulsje wpływające na mobilność.
Inne oznaki to nagłe wycofanie się bez wyraźnego powodu lub nagłe unieruchomienie; tak samo jak niekontrolowane drżenia, które pojawiają się i znikają losowo.
Jest kolejna seria kompulsje związane z ustamitakie jak żucie łap, żucie odzieży lub gryzienie ścian. Są też nadmiernie zdenerwowane lub przestraszone psy, które szczekają lub wyją w niekontrolowany sposób.
Przypadki, które wymagają jeszcze większej uwagi, to te związane z problemami neurologicznymi. Nagłe drżenie lub paraliż, w którym zwierzę patrzy tępomoże być spowodowane epizodami epilepsji.
Zdarzają się również przypadki samookaleczeń, które mogą prowadzić do okaleczenia ogona. Te zwierzęta mają tendencję do posiadania epizody agresywne wobec osób lub przedmiotów nieożywionych.
U kotów
Mniej powszechne, ale nie niemożliwe. Kompulsywne zachowania u kotów domowych często odzwierciedlają nadmierne lizanie. Chore kocięta wykazują obsesję na punkcie czystości, co może powodować m.in. łysienie (wypadanie sierści).
Przenikliwe i niewyczerpane miauczenie, a także trwałe zmęczenie, to inne oznaki wskazujące, że kot jest ofiarą pewnego rodzaju zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego.
Pochodzenie problemu
Jak u ludzi, kompulsje u zwierząt mogą być spowodowane jakimś urazem. Nagłe zmiany to inne prawdopodobne przyczyny: przeprowadzka, śmierć ukochanej osoby lub przybycie nowego członka rodziny. Chociaż psy radzą sobie z tego typu sytuacjami lepiej niż koty, nie są one pozbawione ryzyka.
Innymi wyzwalaczami może być zbyt duży stres i wysoki stopień frustracji. Wiąże się to również z surowymi karami, a także z: używanie narzędzi przymusu, takich jak smycze czy kagańce.
Niezaspokojenie potrzeb żywieniowych, higienicznych i schronienia również znajduje się na liście, podobnie jak nieodpowiednia socjalizacja w okresie szczenięcia.
Predyspozycje genetyczne i wiek to inne czynniki, które należy wziąć pod uwagę. W przypadku psów duże rasy, takie jak owczarek niemiecki czy bulterier angielski, są bardziej zagrożone, podczas gdy u kotów podgatunki pochodzenia azjatyckiego kumulują największą liczbę dotkniętych chorobą.
Zabiegi
Zanim lekarz weterynarii lub etolog może wskazać leczenie, aby spróbować naprawić sytuację, źródło problemu musi być dokładnie znane. Plan na przyszłość będzie zależał od tych danych.
W przypadku zwierząt z problemami neurologicznymi obowiązkową opcją będą leki. Specjaliści mogą również przepisać produkt, który pomaga zwierzętom zmniejszyć poziom stresu i stresu.
Rektyfikacja zachowania to technika wysoce zalecana przez etologów. Polega to na modyfikowaniu środowiska, w którym zwierzę na ogół działa, ale głównie Chodzi o rozpraszanie go grami i interaktywnymi zajęciami, gdy znajduje się w środku kompulsywnego zachowania.
Lepiej zapobiegać niż leczyć
Przy najmniejszym podejrzeniu, że zwierzę rozwija zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, należy natychmiast udać się do weterynarza. Gdy kompulsywne zachowanie ustabilizuje się w zwierzęciu, zabiegi mające na celu odwrócenie tej sytuacji są zwykle długie, kosztowne i w wielu przypadkach nieskuteczne.
W codziennym współżyciu z naszym najlepszym przyjacielem nietrudno zidentyfikować oznaki, które będą wskazywać na obecność zachowań kompulsywnych.