Niedźwiedź miodny jest typowym gatunkiem Ameryki Południowej, który zamieszkuje głównie rejony dżungli i suchych sawann. Pomimo swojej nazwy to piękne zwierzę nie jest spokrewnione z niedźwiedziami, ale z tamanduás. Następnie zapraszamy do zapoznania się z głównymi cechami niedźwiedzia miodnego, jego siedliskiem, żerowaniem i rozmnażaniem.
Cechy fizyczne i taksonomia niedźwiedzia miodnego
Miodowy miśTemandua tetradaktyla) to gatunek tamanduá należący do rodziny Myrmecophagidae. Ten gatunek pochodzący z Ameryki Południowej znany jest również jako mrówkojad amazoński.
Morfologicznie, jest to mała tamanduá, którego ciało osiąga od 50 do 90 centymetrów. Jego ogon może stanowić od 30% do 40% długości ciała i mierzy od 40 do 60 centymetrów.
Prawie całe ciało tego zwierzęcia pokryte jest gładkimi włosami, grube i dobrze przylegające do ciała. Sierść na grzbiecie jest zauważalnie grubsza i dłuższa, a na głowie i nogach widoczne są bardziej miękkie i krótsze włosy. Z drugiej strony czubek i spód ogona są łyse.
Jeśli chodzi o ubarwienie ich futra, obserwuje się niesamowitą różnorodność między osobnikami z różnych lokalizacji geograficznych. W Brazylii i Wenezueli przeważają okazy o jednolitych kolorach, które mogą się różnić między czernią, brązem i beżem.
Niemniej jednak, okazy z Argentyny i Paragwaju bywają mocno wybarwione. Na jego ciele obserwujemy szerokie plamy w okolicy grzbietu oraz kilka śladów, które rozciągają się od nasady szyi do ogona. Plamy te są zwykle czarne i mogą wykazywać różne wzorce rozmieszczenia.
Na przednich nogach widzimy cztery ostre gwoździe, a na tylnych widać pięć kolców. Ciekawie, jego pazury są tak ostre, że miodek musi chodzić z tyłu kończyn”.. W ten sposób unikniesz ukłucia się i zranienia własnych nóg.
Jedną z najbardziej charakterystycznych cech misia miodnego jest jego wydłużony pień, cylindryczny i zakrzywiony, o średnicy ołówka. Wewnątrz znajduje się wystający język, który identyfikuje wszystkie tamanduas.
Siedlisko i karmienie misia miodnego
Niedźwiedź miodowy jest tamanduá pochodzącym z Ameryki Południowej i jest uważany za gatunek endemiczny w Argentynie. W Ameryce Południowej żyje głównie w tropikalnych dżunglach, wilgotnych lasach, sawannach i górach.
Jak zwykle, wolą mieszkać w pobliżu zbiorników słodkiej wody, jak rzeki lub strumienie, z przewagą roślinności winorośli. Rośliny te są doskonałym źródłem pożywienia dla misiów miodnych. Ale są też gatunki przystosowane do sawann i suchych lasów.
Jeśli chodzi o Twoją dietę, miodożer to mirmekofag, który żywi się głównie mrówkami i termitami. Z tego powodu znany jest również jako mrówkojad południowoamerykański. Ich dieta jest ostrożna i selektywna, ponieważ w Amazonii występuje wiele gatunków trujących mrówek.
Ponadto, jak sama nazwa wskazuje, miś miód naprawdę kocha miód i w końcu ma tendencję do konsumowania pszczół. Możesz również uzupełnić swoją dietę o regionalne owoce.
Technika polowania i język tamanduás
Technika „polowania” miodowego niedźwiedzia jest bardzo podobna do tej stosowanej we wszystkich tamanduás. Swoimi potężnymi pazurami misie miodowe wybijają dziury w korze drzew. Następnie wkładają swój ostry, lepki język, aby „schwytać” zdobycz wewnątrz drewna.
Język to kolejna bardzo charakterystyczna cecha tamanduás, a co za tym idzie, niedźwiedzia. Cała jego powierzchnia pokryta jest lepką substancją, która działa jak rodzaj kleju, co sprawia, że owady przywierają do języka i nie mogą uciec.
Rozmnażanie i zwyczaje misia miodowego
Misie miodne to samotne zwierzęta, które utrzymują głównie nocne nawyki, choć mogą być aktywne również w ciągu dnia. Zazwyczaj samce i samice spotykają się tylko podczas okresów godowych.
Faza rozrodcza misia miodnego występuje głównie latem, ale samice mają poliester. Po kryciu samica przechodzi w ciążę od 120 do 150 dni, a wiosną rodzi jedno młode.
Matka opiekuje się młodymi, Zawsze noś ją na plecach i karm, aż będzie gotowa do samodzielnego życia. Ich średnia długość życia wynosi zwykle od 8 do 10 lat.