Pajęczaki tworzą szeroką klasę zwierząt (Pajęczaki) należeć do gromada stawonogów. Obecnie wiadomo, że ponad 100 000 rodzajów pajęczaków rozprzestrzenia się na całej planecie, z logicznym wyjątkiem Antarktydy i biegunów.
Następnie zobaczymy główne cechy tych zwierząt i Powiemy Ci, jakie są najczęstsze rodzaje pajęczaków na całym świecie.
Ogólna charakterystyka pajęczaków
Jak wszystkie stawonogi, Mają osiem nóg i dwie pary wyrostków na poziomie ust. U niektórych gatunków pajęczaków dwie przednie odnóża przeszły ewolucyjną modyfikację, dzięki której nabyły funkcje czuciowe. U innych gatunków przydatki są tak rozwinięte, że można je pomylić z nogami.
Pierwsza para dodatków nazywana jest „chelicerae” i nadają nazwę podtypowi chelicates, do którego należą pajęczaki. Ich główna funkcja związana jest z jedzeniem, ale są też potężnymi sojusznikami w ich obronie.
Wyrostki drugiej pary nazywane są „pedipalps”. Są również niezbędne do żerowania pajęczaków, ponieważ pomagają chwytać zdobycz. Ale jego główne funkcje są związane z poruszaniem się i reprodukcją.
Ciało pajęczaków dzieli się na dwa segmenty lub tagmy: cefalothora (lub prosome) i brzuch (lub opistosome). Podobnie jak wszystkie pajęczaki, mają egzoszkielet i wewnętrzną strukturę – w której znajdują się ich ważne narządy – która składa się z tkanki chrzęstnej.
Najbardziej charakterystyczną cechą odróżniającą pajęczaki od innych stawonogów jest brak skrzydeł i czułków. Oprócz liczby nóg, w wielu przypadkach.
Główne rodzaje pajęczaków na naszej planecie
W wielkiej klasie pajęczaków występuje 11 różnych rzędów, które obejmują różne gatunki (niektóre z nich już wymarły). Są to najczęstsze rodzaje pajęczaków na naszej planecie.
1. Araneae (Pająki)
Pająki tworzą najbardziej różnorodny i obfity porządek w klasie pajęczaków (Araneae). Obecnie zarejestrowano i opisano już ponad 40 000 gatunków pająków.
Jedną z jego najbardziej charakterystycznych cech jest obecność „kłów” które w rzeczywistości są jego zmodyfikowanymi chelicerae. Poprzez te „kły” jadowite pająki mogą wprowadzać swoje toksyny do ciała swojej ofiary.
Jeśli chodzi o Twoje zachowanie i nawyki, podkreśla niesamowitą i uznaną umiejętność budowania tkanin, utkany z wielu jedwabnych nici. Tak zwane „pajęczyny” służą nie tylko do łapania ofiary, ale także służą jako schronienie i mogą pomóc im wykorzystać wiatr do poruszania się.
Pomimo swojej sławy i wyglądu, bardzo mało pająków stanowi zagrożenie dla ludzi. Zdecydowana większość pająków ma charakter nieśmiały i zrównoważony, więc prawie nie mogą zaatakować człowieka.
2. Skorpionid (skorpiony)
Bez wątpienia, skorpiony należą do najbardziej uderzających i przerażających rodzajów pajęczaków. Do tej pory wiadomo, że około 1700 gatunków skorpionów zamieszkuje głównie regiony tropikalne i umiarkowane.
Prawie zawsze kojarzymy skorpiony z ich potężnymi truciznami, które mogą całkowicie unieruchomić ich ofiarę, a nawet zaszkodzić ludziom. W rzeczywistości, wszystkie gatunki skorpionów zawierają w żądłach pewne toksyny. Ale tylko 25 gatunków z rodziny butidów jest potencjalnie niebezpiecznych dla ludzi.
Inną fascynującą cechą skorpionów jest ich naturalna zdolność świecenia w ciemności. Skóra tych pajęczaków zawiera specjalne związki chemiczne, które pozwalają im emitować promienie fluorescencyjne w świetle ultrafioletowym. Cel tej naturalnej fluorescencji skorpionów nie jest jeszcze dokładnie znany.
3. Acarina (roztocza i kleszcze)
Chociaż często myli się je z owadami, roztocza i kleszcze to także rodzaje pajęczaków. Dziś rozpoznano już około 50 000 gatunków roztoczy i kleszczy. Eksperci sugerują, że w przyrodzie może występować do 500 000 gatunków; Według tych danych byłby to w przyszłości najobszerniejszy rząd pajęczaków.
Najbardziej znane gatunki roztoczy to te, które zachowują pasożytnicze nawyki: znajdują się w skórze ludzi, zwierząt domowych i dzikich. Ponadto tak zwane „roztocza” są jednym z najczęstszych alergenów.
Kolejną ciekawostką dotyczącą roztoczy jest to, że należą do najstarszych zwierząt na świecie. Analizy skamielin pozwoliły stwierdzić, że ten pajęczak zamieszkiwał już naszą planetę około 400 milionów lat temu, w okresie dolnego dewonu.
