Niedźwiedź kermode to zwierzę czczone od pokoleń przez tubylcze społeczności Ameryki Północnej. Jej niemal magiczny charakter nadał kolor futra.
Biel jego futra sprawia, że w wilgotnych lasach wygląda bardzo nietypowo.. Tak więc kolor ten jest zewnętrzną reprezentacją recesywnej cechy genetycznej. Nazywane również moksgm’ol, niedźwiedź kermodowy zamieszkuje lasy Kolumbii Brytyjskiej.
W rzeczywistości niedźwiedzie duchowe nie są same w sobie gatunkiem. Niedźwiedź kermodowy jest dokładnie taki sam jak niedźwiedź czarny, z różnicą genetyczną który modyfikuje kolor Twojej skóry i włosów.
Jednakże moksgm’ol nie są to niedźwiedzie albinosy. Jego futro jest całkowicie białe, od nasady aż po czubek. Mimo to ich nosy i oczy są ciemne, tak jak wszystkie inne czarne niedźwiedzie.
Niedźwiedzie kermode nie są bardzo pospolitymi zwierzętami w społecznościach niedźwiedzi czarnych. Cecha genetyczna pozwalająca na jego wyjątkowe ubarwienie jest recesywna u osobników gatunku niedźwiedzia czarnego.
Nie wszystkie czarne niedźwiedzie mają recesywny gen białego futra. Jeśli jednak oboje czarni rodzice mają gen recesywny, mogą mieć jedno potomstwo. moksgm’ol. Tak więc nie jest konieczne, aby jedno z rodziców było niedźwiedziem kermode, aby mieć cielę kermode.
Według ekspertów genealogów zwierząt niedźwiedź kermodowy jest mutacją niedźwiedzia czarnego, który istnieje od wieków.. Jednak odkrywcy ich siedliska donosili o nich dopiero na początku lat. XX. Wynika to z gorliwości, z jaką społeczności Indian amerykańskich zachowują tajemnicę swojego istnienia.
Rozmieszczenie i siedlisko niedźwiedzia kermode
Przez lata, różne grupy etnologów i zoologów badały faunę Kolumbii Brytyjskiej poprzez ustną tradycję jej rdzennych ludów. W ten sposób dowiedzieli się, że moksgm’ol mieszka na tych samych terenach od kilku stuleci.
Odkrycie to zostało potwierdzone przez ekspertów, analizując zawartość genetyczną niedźwiedzi duchowych. Zgodnie z wynikami, kermode zostały określone, aby żyć w odizolowanych, wolnych od lodu obszarach podczas epok lodowcowych.
Właśnie dzięki tej izolacji udało się utrzymać pod kontrolą całkowitą liczebność populacji niedźwiedzia. To, oprócz korzyści, jaką daje jasna barwa podczas polowania na łososia, pozwoliło utrzymać liczbę niedźwiedzi kermode na wysokim poziomie w porównaniu z populacją niedźwiedzi czarnych.
ten moksgm’ol Żyje głównie w Big Bear Forest, obszarze chronionym przez rząd Kanady. Na wyspie Princess Royal około 25% całkowitej populacji niedźwiedzi czarnych ma mutację genetyczną kermode.
Jak wszystkie czarne niedźwiedzie, jesienią niedźwiedź kermodowy kopie legowisko, aby pozostać na zimę. Wybór dokładnego miejsca do kopania zajmuje kilka tygodni. Wybór jest delikatny, bo będzie to miejsce, w którym niedźwiedź kermodowy będzie przebywał dłużej niż cztery miesiące.
Karmienie niedźwiedzia duchowego
Podobnie jak czarne niedźwiedzie, niedźwiedź kermodowy żywi się głównie łososiem. Mimo to niedźwiedzie te są wszystkożerne i spożywają żywność pochodzenia zwierzęcego i roślinnego. Dieta moksgm’ol może się bardzo różnić w zależności od pory roku i obszaru, na którym się znajduje.
Wśród pokarmów roślinnych, które spożywają najwięcej są jagody i inne czerwone owoce, trawa i małe krzewy. Dodatkowo kermode żywi się owadami, łosiem, jeleniem i łososiem, gdy jest w sezonie.
Spożywanie łososia jest bardzo ważne w tygodniach poprzedzających okres hibernacji. Jedzenie łososia pozwala niedźwiedziowi zgromadzić wystarczającą ilość tłuszczu i energii, aby przetrwać srogą zimę.
W przeciwieństwie do niedźwiedzi czarnych, niedźwiedź kermodowy ma wyraźną przewagę podczas polowania na łososia. Łosoś stara się omijać ciemne przeszkody na swojej drodze w rzece. W ten sposób białe futro niedźwiedzia duchowego pozwala mu zbliżyć się do ofiary, co stawia go w korzystniejszej pozycji.
Niedźwiedź kermodowy nie różni się zachowaniem od czarnego niedźwiedzia. Stanowi jednak bardzo ważny symbol dla oryginalnych kultur tego obszaru.
Dzięki wspólnym wysiłkom organizacji pozarządowych, instytucji rządowych i okolicznych społeczności niedźwiedzie z Kolumbii Brytyjskiej są coraz bardziej chronione. Mimo to ważne jest, aby projekty ochrony nadal obejmowały więcej gatunków.
