ten Poecilia formosa To ciekawa ryba, która od lat robi wrażenie na różnych grupach badaczy. Znany również jako molly amazońska, jest jednym z niewielu gatunków na świecie, które rozmnażają się bezpłciowo.
Molly amazońska to gatunek słodkowodny, którego dieta jest wszystkożerna. A) Tak, codziennie żywią się drobnymi organizmami bezkręgowców w wodach Zatoki Meksykańskiej i południowego Teksasu. Ponadto te małe osobniki żywią się glonami i innymi elementami roślinnymi na powierzchni wody.
Pomimo swojej nazwy, Poecilia formosa nie mieszka w amazońskiej dżungli, w Ameryce Południowej. W przeciwieństwie do nazwy wielu gatunków na świecie, twoja nie odnosi się do jego położenia geograficznego.
ten Poecilia formosa Nazywa się amazońską molly jako odniesienie do mitologicznych wojowników. Jak wiadomo dzięki filmowi Cudowna kobieta Z Marvela Amazonki były bardzo potężnymi wojownikami. Ta armia składała się wyłącznie z kobiet.
Oczywiście, Poecilia formosa Nie łączą się w gwałtowne ławice, nie są też wielkimi wojownikami samotnie lub w grupie. Podobnie jak pozostałe gatunki z tej rodziny, mięczak amazoński to dość przyjazne i spokojne płotki..
Niemniej jednak, związek między wojownikami Amazonii a Poecilia formosa jest to, że w obu przypadkach wszystkie są płci żeńskiej. Tak więc nie ma samca gatunku molly amazońskiej.
Odkrycie, w jaki sposób dziewczynkom Molly udało się stworzyć kwitnącą i kwitnącą społeczność dzięki rozmnażaniu bezpłciowemu, wywołało ogromny rozgłos w nauce.
Źródło: https://goliadfarms.com
Jak jest Poecilia formosa?
Na ogół niewiele kręgowców rozmnaża się bezpłciowo. W królestwie zwierząt mięczak amazoński jest gatunkiem, który nie potrzebuje genów samca do rozmnażania. W rzeczywistości w obrębie gatunku nie ma samców Poecilia formosa.
Molly amazońskie rozmnażają się poprzez ginogenezę, rodzaj rozmnażania bezpłciowego. Jednak w tym procesie molly potrzebuje nasienia od samca, aby rozpocząć proces rozrodczy.
Niesamowitą rzeczą w procesie rozmnażania mięczaka amazońskiego jest sposób, w jaki odtwarzają one tylko własne DNA u swoich młodych. Chociaż Poecilia formosa wykorzystuje plemniki samca podobnego gatunku, zawartość genetyczna samca nie jest przekazywana potomstwu.
Kiedy molly łączy się z samcem, uruchamiany jest proces reprodukcji, w wyniku którego materiał genetyczny matki rozmnaża się w całości. W istocie Poecilia formosa klonuje się w młodych.
W przeciwieństwie do innych ryb, molly nie składa ikry. W momencie dostawy, a Poecilia formosa urodzi serię żywych i prawie w pełni rozwiniętych młodych.
Ten proces miał miejsce podczas ponad 500 000 pokoleń molly amazońskiej, według naukowców. Odpowiada to okresowi od 100 000 do 200 000 lat.
Sposób, w jaki gatunek, który sam klonuje, zdołał się rozwijać, jest dla naukowców ogromnym zaskoczeniem. Jakie sekrety genetyczne skrywają molly amazońskie?
Źródło: https://goliadfarms.com
Co to odkrycie oznacza dla nauki?
W krótkim okresie jasne jest, że rozmnażanie bezpłciowe ma zalety. Gatunek mógłby przeżyć krótkoterminowo z tym samym materiałem genetycznym.
Niemniej jednak, w przyrodzie istnieje powód, dla którego gatunki ewoluowały w obliczu różnych zmian środowiskowych. Darwin, jeden z wielkich badaczy genetyki, mówił wieki temu o „doborze naturalnym”.
Co pociąga za sobą dobór naturalny? W danym środowisku i w obrębie tego samego gatunku są lepiej przystosowane osobniki lub z większą mocą.
Te zalety spowodują większą szansę na udaną hodowlę. A) Tak, tylko materiał genetyczny „najsilniejszych” będzie przekazywany z pokolenia na pokolenie.
Dobór naturalny pozwala gatunkom zmieniać się i lepiej dostosowywać do ich ekosystemów. W ten sposób, co dzieje się z gatunkiem, który w kółko klonuje swój materiał genetyczny, nie dopuszczając do naturalnych zmian ewolucyjnych?
Według różnych badaczy gatunek, który rozmnaża się w taki sam sposób, jak Poecilia formosa musi się zepsuć i ostatecznie znikają w mniej niż 20 000 pokoleń.
Naukowcy nie byli w stanie określić, jaki jest mechanizm genetyczny, który pozwala molly przetrwać i rozwijać się jako gatunek poprzez klonowanie. Oczekuje się jednak, że odpowiedź na to pytanie doprowadzi w nadchodzących latach do wielkich postępów w genomice.
Główne źródło obrazu | Dr Manfred Schartl.