Wielbłąd dwugarbny, naukowo znany jako Camelus bactrianus, pochodzi z Bactriana i charakteryzuje się odporność na ekstremalne klimatyi jest to, że może przetrwać długie okresy bez picia i jedzenia.
Dawniej nazywana Bactriana była terytorium pod zwierzchnictwem Grecji, pomiędzy pasmami górskimi Hindukuszu i rzeką Amu Daria, i skąd uważa się, że ponad 2500 lat temu pojawił się i został udomowiony wielbłąd dwugarbny.
Morfologia tego zwierzęcia wyróżnia się obecnością dwóch wydatnych garbów grzbietowych, które wraz z gęstym futrem i mocną budową nadają mu zdolność do tolerowania temperatur granicznych.
Karmienie wielbłąda dwugarbnego
Ten gatunek utrzymuje dietę roślinożerną, która obejmuje dużą różnorodność warzyw. Jednak gdy warunki pogodowe są drastyczne, a zasoby są ograniczone, może jeść mięso, kości i ogólnie wszelkiego rodzaju materię, która dostarcza mu składników odżywczych. Ta zdolność do adaptacji jest kluczem do przetrwania w środowiskach, które są definiowane zarówno przez różnice, jak i surowość.
Podobnie jak inne wielbłądy jest przeżuwaczem. Oznacza to, że po spożyciu pokarmu i przejściu do żołądka jest on zwracany do ponownego przeżucia i w ten sposób kończy proces trawienia. Większość tłuszczu gromadzi się w jego dwóch garbach, które pełnią funkcję rezerwuaru energii w czasach niedoborów.
Jeśli chodzi o nawilżenie, Wielbłąd dwugarbny może wypić około 200 litrów wody dziennie a tym samym zrekompensować pory suche, w których może trwać do 10 dni bez spożywania jakichkolwiek płynów.
Z drugiej strony, w zależności od siedliska, w którym się znajdują, mogą padać ofiarą rodzimych zwierząt, takich jak pumy czy kojoty, do których zazwyczaj przenoszą choroby, ponieważ są nosicielami pasożytów.
Siedlisko i stan ochrony
Wielbłąd dwugarbny występuje endemicznie na suchych stepach byłego ZSRR, Mongolii i północno-wschodnich Chin. Obecnie populacje tych miejsc zostały zredukowane do małych jąder, choć nadal można je znaleźć na pustyni Gobi czy w innych ekstremalnych środowiskach Azji, gdzie temperatury w ciągu dnia latem mogą przekraczać 50 stopni Celsjusza.
Stopniowo, został wprowadzony jako gatunek egzotyczny w północnym Meksyku do celów zbioru, za łatwe udomowienie i zdolność przystosowania się do różnych środowisk.
Pomimo tego rozproszenia dzięki interwencji człowieka znaczenie tego ssaka nadal ogranicza się do działalności hodowlanej na kontynencie azjatyckim, zwłaszcza w Mongolii i Iranie. W tych krajach Oprócz tego, że jest zwierzęciem jucznym, jest ceniony za mięso, mleko i skórę..
Obecnie dla Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) na jej tzw. czerwoną listę, która zawiera stan ochrony gatunków na poziomie światowym, Wielbłąd dwugarbny należy do kategorii krytyczne zagrożenie.
W rzeczywistości w połowie ubiegłego wieku uznano go za wymarły pod względem naturalnego dzikiego rozmieszczenia, co zostało odrzucone po odkryciu niewielkiej grupy osobników na pustyni Gobi w 1957 roku.
Dziś szacuje się, że liczba okazów w Azji nie przekracza 1000 okazów a głównym zagrożeniem jest zniszczenie siedliska przez działania antropiczne. Można więc zaobserwować, jak jedno ze zwierząt uważanych za najbardziej zdolne do przeciwstawiania się niekorzystnym sytuacjom ma za głównego wroga czynnik ludzki.