Związek między kotem a ludzkością rozpoczął się dawno temu, prawdopodobnie w połowie lat 7000 p.n.e. Od tego czasu żadne inne zwierzę nie doświadczyło tak zmieniającej się relacji z ludźmi.
Opowiedzenie o wielu interpretacjach kota w historii zajęłoby znacznie więcej niż krótki artykuł. Ale dzisiaj postaramy się podkreślić kluczowe momenty, które naznaczyły sposób, w jaki ludzkość odnosiła się do kociąt do teraz.
Kot w starożytnym Egipcie
Historia kota w starożytnym Egipcie jest zwykle związana z boginią Bastet, znany również jako „gwiazda Syriusz”. Reprezentacje tej boskości zawsze kojarzyły się z kotami i można je było przedstawić jako czarnego kota lub jako kobietę z kocią głową.
Kult bogini Bastet był szczególnie popularny w starożytnym mieście Bubastis, gdzie znaleziono liczne zmumifikowane koty. Szacuje się, że Te koty były uważane za wcielenia samej bogini Bastet. Z tego powodu, gdy umierali, byli godni rytuału mumifikacji, do którego dostęp mieli tylko szlachcice i faraonowie.
W starożytnym Egipcie bogini Bastet była opiekunką domów i kobiet w ciążyi jest to, że miał moc odpędzania złych duchów. Przez swojego opiekuńczego ducha, Bastet miał kochającą i spokojną stronę, ale wykazywał także zaciekłą i upartą stronę.
Oprócz ewolucji pod względem wiedzy, Cywilizacja egipska wyróżniała się również miłością i szacunkiem do zwierząt. Nawet starożytne cywilizacje, takie jak Grecy, z pewnym zdumieniem wspominają zwyczaj Egipcjan dzielenia domu ze zwierzętami i uważania ich za członków swojej rodziny.
Najbardziej udana próba udomowienia w starożytnym Egipcie dotyczyła właśnie kotów. Najwyraźniej wzajemny szacunek dla wolności i autonomii każdej jednostki był kluczem do wzmocnienia więzi między człowiekiem a kotem w społeczeństwie egipskim.
Kot w opowieści o Wielkim Potopie
Powszechna powódź to jedna z najbardziej znanych historii biblijnychi istnieje wiele artystycznych przedstawień na ten temat. W nich opowiadana jest historia Noego i jego rodziny, którzy otrzymują od Boga misję zbudowania ogromnej arki, aby uratować kilka gatunków każdego gatunku przed wielkim potopem na Ziemi.
Ale wielu nie wie, że opowieść o arce Noego jest także jedną z najstarszych wersji dotyczących narodzin kotów. Jeśli będziemy trzymać się oryginalnej historii, zobaczymy, że Noe nigdy nie wychował kilku kotów na swojej arce. Z prostego powodu: najwyraźniej na powierzchni naszej planety nie było jeszcze kotów.
Mówi się jednak, że Noah był zaskoczony przyspieszoną reprodukcją szczurów, co stało się problemem z powodu ograniczonych dostaw. Nie wiedząc, jak rozwiązać ten konflikt, Noe prosi Boga, aby go poprowadził: mówi mu, że powinien pogłaskać głowę lwa trzy razy z rzędu.
Nie rozumiejąc w pełni boskiego przewodnictwa, Noe głaszcze głowę wielkiego kota. Jego największe zaskoczenie pojawia się, gdy po zakończeniu trzeciej pieszczoty, lew kicha głośno i wyrzuca przez nozdrza parę kotów.
Szybko, wydaje się, że kocięta zrozumiały swój cel w łodzi i byli w stanie kontrolować przeludnienie gryzoni dzięki ich naturalnemu talentowi do polowania.
Kot w średniowieczu
Średniowiecze to bez wątpienia najokrutniejszy okres, jakiego doświadczyły kocięta po jego podejściu do człowieka. Przez ponad 10 wieków koty – zwłaszcza te czarne – były prześladowane i palone przy ogniskach za ich rzekomy związek z praktykami czarów.
W bardziej ekstremalnych latach można było znaleźć odniesienia do kociąt jako „satanistycznych stworzeń”. Jego zachowanie, nocne zwyczaje, a nawet mit siedmiu żywotów były związane z ruchami heretyckimi.
Wśród wielu fałszywych wierzeń na temat kota w średniowieczu, podobno ich oczy oświetlały najciemniejsze noce, aby czarownice mogły odprawiać swoje rytuały szatański. Inną powszechną legendą było to, że sam diabeł przybrał postać czarnego kota, aby „infiltrować” ludzi.
Niestety, są tacy, którzy nadal boją się czarnych kotów z powodu fałszywych wierzeń promowanych w średniowieczu. Dlatego warto doradzić, że wszyscy znamy prawdziwą historię kota, a także jego mowę ciała, poprzez którą wyraża swoją osobowość.
