Być może w pewnym momencie zastanawiałeś się, czy psy mogą cierpieć na tężec. Jeśli tak, to dlaczego nie zaszczepimy ich przeciwko tej chorobie? Odpowiedź brzmi: chociaż psy mogą cierpieć na tę chorobę, są na to stosunkowo odporne.
W związku z tym, objawy kliniczne są rzadkie u psów. W przeciwieństwie do tego ludzie i konie są bardzo podatne na tężec, podczas gdy koty są bardzo odporne.
Przyczyna tężca u psów
Schorzenie powstaje w wyniku infekcji bakterią Clostridium tetani, który wchodzi do organizmu przez rany. Ważne jest, aby to wiedzieć C. tetani jest naturalnie obecny w niektórych glebach.
Wbrew temu, co myśli wielu ludzi, C. tetani Nie żyje w szczególny sposób w zardzewiałym metalu, ale w brudzie zardzewiałego metalu! Przydatne jest posługiwanie się tymi informacjami, ponieważ musimy zachować ostrożność podczas zranienia się ostrymi przedmiotami, niezależnie od tego, czy są zardzewiałe, czy nie.
Tak więc to brud z ziemi naraża nas na ryzyko. A powszechnie wiadomo, że sama bakteria nie powoduje choroby. Tężec jest wywoływany przez neurotoksynę zwaną tetanospasminą.
Bakterie dostają się do organizmu przez ranę, od której rozpoczyna się inokulacja. Po kilku dniach inokulacji zarodniki bakterii osiągają środowisko pozbawione tlenu i zaczynają wytwarzać toksynę. Toksyna wiąże się z tkanką w układzie nerwowym i powoduje klasyczne objawy tężca.
Innym ciekawym faktem jest to, że bakterie w kontakcie ze skórą zwierzęcia lub połknięte doustnie nie powodują żadnego problemu. Do produkcji toksyny bakteria ta wymaga środowisk o niskim napięciu tlenu..
Objawy kliniczne tężca
Objawy tężca zwykle pojawiają się 5-10 dni po początkowym urazie. Jednak w niektórych przypadkach objawy mogą pojawić się wcześniej lub do trzech tygodni po ekspozycji.
Toksyna wpływa na nerwy, rdzeń kręgowy i mózg, prowadząc do nadpobudliwości, która powoduje skurcze mięśni. U psów tężec może przybierać dwie formy:
1. Zlokalizowany tężec
Jest to najczęstsza forma tężca, która występuje u zwierząt domowych. Dotknięte psy rozwijają się sztywność mięśni kończyny lub mięśni znajdujących się najbliżej rany.
Oprócz sztywności mięśni, można również zaobserwować drżenie mięśni. Zlokalizowany tężec może z czasem przejść do uogólnionego tężca, chociaż nie zawsze tak się dzieje.
2. Uogólniony tężec
W tym przypadku dotyczy to dużych obszarów ciała. Dotknięte zwierzęta mogą chodzenie sztywno, z ogonem uniesionym lub wyciągniętym za nimi.
Zwierzęta te mogą stać się tak sztywne, że nie mogą zgiąć nóg, aby wstać. Wiele z nich rozwija tak zwaną postawę „siodła piły”, ze wszystkimi czterema nogami trzymanymi w sztywnym przedłużeniu.
Mięśnie twarzy są często dotknięte uogólnionym tężcem.. Wiele zwierząt ma podniesione powieki, zmarszczone czoło z powodu skurczów mięśni, a usta zamarzają w wyrazie zwanym sardonicus rictus, co oznacza „złowieszczy uśmiech”.
Szczęki są często trzymane sztywno zamknięte, więc tężec jest często rozpoznawany po zablokowaniu szczęki. Dotknięte psy mogą nie być w stanie przełykać, co prowadzi do trudności w jedzeniu i nadmiernego ślinienia.
W niektórych przypadkach tężec może powodować skurcze mięśni w gardle lub przeponie – mięśniu kontrolującym oddychanie – które utrudniają oddychanie psom.
U wielu pacjentów z uogólnionym tężcem występuje również gorączka. Ta gorączka na ogół nie jest spowodowana infekcją bakteryjną, ale jest spowodowana ciepłem wytwarzanym przez ciągłe skurcze mięśni.
Leczenie tężca
Leczenie tężca polega przede wszystkim na ogólnej opiece podtrzymującej. To leczenie jest podtrzymywane, podczas gdy układ nerwowy psa regeneruje się po uszkodzeniu spowodowanym ekspozycją na neurotoksynę.
Psy z uogólnionym tężcem nie mogą chodzić. Z tego powodu wymagają bardzo ścisłej opieki pielęgniarskiej. Opieka obejmuje używanie miękkiej ściółki i częstą zmianę pozycji zwierzęcia, aby uniknąć owrzodzeń („odleżyn”). Ponadto w niektórych przypadkach konieczne jest karmienie psa sondą nosowo-żołądkową lub żołądkową.
Konieczna jest również pomoc w opróżnianiu pęcherza i unikanie narażania go na bodźce. Trzymanie psów w cichym, ciemnym otoczeniu pomaga zredukować bodźce wywołujące napady tężcowe. Powrót do zdrowia może zająć tygodnie, a nawet miesiące, ale dzięki doskonałej opiece pielęgniarskiej wiele psów przeżyje.
Nie ma szczepionki na tężec u psów
Jeśli zauważysz, że Twój pies ma rany z drutu kolczastego, powinieneś natychmiast postawić się w stan gotowości. Pewnie zastanawiasz się: co teraz? Czy nie powinieneś zaszczepić się na tężec?
Niestety w takim przypadku nie można podać szczepionki. Istnieje wiele zatwierdzonych przez FDA szczepionek na toksoid tężcowy dla ludzi, koni i owiec, ale brak szczepionki toksoidowej dla psów.
Ponieważ tężec występuje stosunkowo rzadko u psów, sprzedaż szczepionki na toksoid tężcowy dla psów prawdopodobnie nigdy nie przewyższy kosztów jej opracowania przez firmę farmaceutyczną. Nic więc dziwnego, że nie został jeszcze opracowany.
Pomijając kwestie ekonomiczne, istnieją również względy etyczne związane z opracowywaniem szczepionek. I czy to? aby zbadać, czy szczepionka toksoidowa działa u psów, naukowcy powinni zarażać psy tężcem a następnie je leczyć.
Infekcja i wynikająca z niej choroba, leczenie i możliwe skutki uboczne szczepionek spowodują znaczne cierpienie i niektóre zgony u zwierząt badawczych. Ogólnie rzecz biorąc, nie wydaje się prawdopodobne, że ta szczepionka zostanie opracowana.
Jakie środki zapobiegawcze można podjąć?
Skoro nie ma dostępnej szczepionki przeciwko tężcowi dla twojego psa, jak możesz go chronić przed tą chorobą?
Przede wszystkim należy dokładnie i dokładnie oczyścić wszelkie rany.. Ukąszenia i rany kłute są szczególnie narażone na rozwój tężca. Jeśli Twój pies dozna tych obrażeń, skonsultuj się z weterynarzem.
Możesz również uważnie monitorować zachowanie psa w przypadku jakichkolwiek otwartych ran. Jeśli zauważysz sztywność w miejscu urazu, nie czekaj dłużej i skonsultuj się z weterynarzem. Im szybciej tężec zostanie wykryty i wyleczony, tym lepsze rokowanie Twojego psa.
