Złoty szakal też znany jako Canis aureus, jest to jeden z gatunków psowatych o największej światowej dystrybucji. Występuje na wielu obszarach Europy i Azji Południowej.
Ekspansja gatunku - obecnie trwająca - na terytorium Europy wzbudziła niepokój badaczy, ekologów i mieszkańców. Ta obawa skupia się na możliwych negatywnych skutkach, jakie może mieć jego obecność, głównie ze względu na jego charakter potężny drapieżnik, który budzi obawy, że wpłynie na populacje innych gatunków dzikich zwierząt.
Do dziś nie ma pewności co do polityki ochrony szakali.
Obecnie pojawiła się potrzeba wyjaśnienia pochodzenia populacji szakali. Gatunek ten pozostawał nieobecny w większości krajów Europy aż do XIX wieku, kiedy zaczął powoli się rozwijać na tym terenie. Dynamika jego rozmieszczenia zmieniła się od końca XX wieku, kiedy gatunek zaczął niezwykle szybko rozprzestrzeniać się w Europie.
Siedlisko, reprodukcja i cykl życia
Szakal złocisty jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem szakali. Nakłada się tylko na biotopy z szakalem czarnogrzbietym na sawannach Afryki Wschodniej. Gatunek ten preferuje tereny otwarte, suche łąki i stepy. Jako zwierzęta polujące mają dużo energii.
Jeśli chodzi o jego reprodukcję, gatunek ten żyje w parach i jest ściśle monogamiczny. W większości rodzin szakali jest jeden lub dwóch dorosłych członków zwanych „pomocnikami”.
Pomocnikami są szakale, które pozostają z rodzicami przez rok po osiągnięciu dojrzałości płciowej, nie rozmnażając się, aby pomóc w opiece nad kolejnym miotem. Mioty mogą mieć od jednego do dziewięciu szczeniąt.
Okres ciąży wynosi 63 dni, waga przy urodzeniu wynosi od 200 do 250 gramów, a młode są ssane przez około osiem tygodni; Tak oboje rodzice zapewniają jedzenie i ochronę. Według niektórych badań dojrzałość płciowa osiąga 11 miesięcy, a w niewoli mogą żyć 16 lat.
Szakale są wszystkożerne, więc nie jedzą wyłącznie mięsa. W rzeczywistości, Szakale złociste spożywają 54% żywności pochodzenia zwierzęcego i 46% żywności pochodzenia roślinnego.
Podczas gdy jedzą duże zdobycze, takie jak młode gazele, zjadają również sporo gryzoni, zająców, ptaków i ich jaj, gadów, żab, ryb, owadów i owoców. Czasami jedzą padlinę.
Ekonomiczne znaczenie szakala dla ludzi: pozytywy i negatywy
Szakale złociste odgrywają ważną rolę w zdrowiu, ponieważ żywią się śmieciami i padliną w miastach i miasteczkach. Ponadto przynoszą korzyści rolnictwu, zapobiegając wzrostowi liczebności gryzoni.
Kiedy to zwierzę jest hodowane w niewoli, może zostać udomowione. Wracają do domu i zachowują się jak pies, z wyjątkiem tego, że pozostają nieśmiałe w stosunku do obcych i nie pozwalają się im głaskać.
Jednak szakale mogą również negatywnie wpływać na ludzi, co oznacza, że mogą najeżdżać uprawy i atakować stada owiec. Co więcej, będąc dzikimi zwierzętami polującymi, szakale złociste mogą brać udział w rozprzestrzenianiu się wścieklizny.
Stan zachowania szakali złocistych
Szakal złocisty jest powszechny w Europie i nie jest zagrożony. Zgodnie z kategoriami i kryteriami czerwonej listy Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), jest uważany za rodzaj „najmniejszej troski”.
Oczywiście szakal złocisty został już uznany za gatunek dziwny i potencjalnie inwazyjny we wszystkich krajach bałtyckich. A to dlatego, że jego status wymaga starannego przeglądu. Aby zostać uznanym za inwazyjny gatunek obcy (IAS), musisz spełnić co najmniej trzy kryteria:
- Nie będąc tubylcem: obcy, wprowadzony przez ludzi.
- Być zagrożeniem dla różnorodności biologicznej w skali lokalnej.
- Obecny szybki wzrost populacji.
Chociaż zaobserwowano wykładniczy wzrost liczby ludności, podobnie jak na Węgrzech, pozostałe dwa kryteria nie zostały spełnione.
Czy szakal został wyróżniony bez powodu?
Ekspansja szakala złocistego w kierunku północnej Europy jest oczywiście wynikiem naturalnej migracji. Ponadto nie ma dowodów na szkodliwy wpływ na lokalną faunę. Nie ma również większych skarg, że szakale złociste wyrządzają krzywdę zwierzętom domowym z Europy.
Uważa się, że sporadyczne doniesienia o drapieżnictwie bydła przez szakale są często przesadzone. Mogą również być związane z błędną identyfikacją. Ten wniosek wynika z inspekcji i jest taki, że w niektórych zgłoszonych przypadkach wykorzystywana jest genetyka sądowa.
Jeśli chodzi o zagrożenie dla zdrowia, ostatnie badania wskazują, że obciążenie pasożytami europejskiego szakala złocistego jest podobne lub mniejsze niż u innych drapieżników, takich jak lis rudy i wilk szary, w regionie. Nie są też znane ataki szakali na ludzi.
Z tych różnych powodów obawy dotyczące poważnych negatywnych skutków ekspansji szakala złocistego w Europie nadal wydają się bezpodstawne.
Jakie kroki należy podjąć?
Ekspansja szakala złocistego na duże terytoria wydaje się uzasadniać rozpoczęcie działań międzynarodowych skupionych na zarządzaniu gatunkiem w Europie. Różne organizacje sugerowały, że nadszedł czas na opracowanie dokumentów i strategii zarządzania transgranicznego..
Strategie te byłyby podobne do zarządzania opracowywanego w przypadku dużych drapieżników w Europie. Szakal złocisty jest wymieniony jako gatunek z Załącznika V Dyrektywy Siedliskowej UE. Jako taki musi być prawnie chroniony we wszystkich państwach członkowskich UE; Nieprzestrzeganie tej zasady ma konsekwencje prawne.