Wołki to grupa chrząszczy rodziny Curculionidae. W tej grupie istnieją różne podgrupy. Podgrupa ryjkowców zbożowych należy do rodzajuSitofilus.
Ogólna charakterystyka wołków zbożowych
Wołkowce zbożowe są podgrupą należącą do zakonu Coleoptera i rodzina Curculionidae. Wszystkie okazy trzech gatunków mają rozmiar wahający się od 2 do 4 milimetrów.
Osobliwością tej grupy jest wydłużony pysk, który dopasowuje się do wielkości ziarna. Trzy gatunki w tej podgrupie mają czarno-brązowy odcień, chociaż każdy z nich ma swoje własne cechy.
Inwazja
Inwazje mają miejsce zarówno w imporcie zbóż czy zbóż, jak iw uprawie polowej czy w magazynach które przechowują plony lub w samych pojazdach transportowych. W zależności od gatunku można je znaleźć w niektórych lokalizacjach lub w innych.
Samice składają jedno jajo w jądrze i zamykają je śluzową wydzieliną. W jądrze występuje faza larwalna i okres poczwarki. Jednak w momencie, gdy ryjkowiec się rozwija, wychodzi na zewnątrz.
Kiedy ryjk musi opuścić wnętrze ziarna, robi dużą dziurę. Ta dziura jest jednym ze znaków świadczących o obecności ryjkowców w ziarnie.
Sitophilus granarius lub wołka pszennego
Ten chrząszcz ma ciemnobrązowy, prawie czarny odcień, z jasnym odcieniem. Jego tonacja jest jaśniejsza niż pozostałych dwóch gatunków. Dodatkowo brakuje mu plam na ciele.
Chociaż jego korpus jest wydłużony i cylindryczny, nie przekracza 4 milimetrów, ani nie jest mniejsza niż 2 milimetry. Kolejną cechą jest to, że gatunek ten nie ma skrzydeł, podobnie jak u jego rodziny.
Pomimo tego, że ryjkowiec pszeniczny nie lata, infestacje mają miejsce zarówno w imporcie zbóż czy zbóż, jak i w magazynach które przechowują plony lub w samych pojazdach transportowych: nie żywią się ziarnem zasianym na polu.
Warunki reprodukcji wołka pszennego są bardzo specyficzne. Wymagają temperatury od 13ºC do 35ºC. Z drugiej strony innym warunkiem jest to, że ziarno musi mieć wilgotność 9,5%.
Siedlisko i dystrybucja
Wołki pszeniczne można znaleźć w różnych klimatach, ze zmiennymi temperaturami. Są dystrybuowane w całej Europie.
Zaobserwowano, że zarówno osobniki dorosłe, jak i potomstwo są odporne na klimaty o niskich temperaturach. Nie wszystkie gatunki w tej podgrupie są odporne na zimno.
Konsekwencje zarazy
Wołkowce pszeniczne są głównymi szkodnikami. Oznacza to, że nie tylko atakują same ziarna, ale także inne produkty z nich wykonane również są zakażone. Na przykład makaron i makaron.
Zarówno osobniki dorosłe, jak i potomstwo żywią się ziarnem iw konsekwencji zanieczyszczają je swoimi wydalinami.
Jądra zakażone ryjkowcem są łatwo rozpoznawalne dzięki dużym otworom spowodowanym pojawieniem się dorosłych osobników. Ziarna te nie są zbywalne, co ma znaczący wpływ ekonomiczny.
Sitophilus oryzae lub wołków ryżowych
Dorosłe osobniki tego gatunku mają czarno-brązowe ciało z jamkami. Elytry mają żółtawe plamy, a ich długość waha się od 2,5 do 4 milimetrów.
Zewnętrznie, nie można odróżnić gatunkuSitophilus oryzae TakSitophilus zeamais.Jedynym sposobem ich odróżnienia jest wykonanie sekcji genitaliów.
Gatunek ten ma również optymalne warunki do rozwoju. Wymagają temperatury od 15ºC do 34ºC oraz wilgotności względnej powyżej 40%.
Sitophilus zaemais lub ryjkowce zbożowe
Wołkowiec zbożowy należy do podgrupy wołków zbożowych i jest najmniejszym z trzech. Sitophilus zaemais Występuje w regionach tropikalnych i subtropikalnych.
Czasami, gdy są już przechowywane w uprawach, można je przetransportować do stref umiarkowanych. Ten gatunek żywi się na samym polu kukurydzy.
Uszkodzenia od szkodników wołków
Gdyby rozprzestrzenianie się któregokolwiek z tych gatunków nie było kontrolowane, reperkusje byłyby niezwykle ważne.. Obecnie istnieją różne plany radzenia sobie z tymi gatunkami, w tym dobry system przechowywania.
Uszkodzenie, które powodują, jest charakterystyczne i jest niczym innym jak otworem zrobionym przez próbkę, aby wydostać się z ziarna. Ponadto żywią się również samym ziarnem. Powoduje to wilgoć i ogrzewanie ziarna, co przyciąga kolejną serię owadów i grzybów.
Konsekwencja na poziomie ekonomicznym jest ważna, ponieważ Szkodniki te obniżają jakość ziarna, a tym samym jego komercjalizację. A przede wszystkim jego zlikwidowanie jest trudne.
