Z pewnością słyszałeś o kapibary, największym gryzoniu na świecie. Teraz przedstawiamy wam nieco mniejszego krewnego, tepezcuintle.
Tepezcuintle otrzymuje również bardziej znane imiona, takie jak agoutí, lapa lub common paca, ale tepezcuintle to jego najstarsza nazwa, co oznacza „pies górski”. Chociaż daleko mu do bycia psem …
Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony w Ameryce Środkowej. Można go znaleźć w Meksyku, Paragwaju, północno-zachodnim Urugwaju, północnej Argentynie, Kolumbii, Brazylii, Peru, Panamie… Zamieszkuje lasy galeryjne, blisko cieku wodnego, jak brzeg rzeki.
Cuniculus to rodzaj tego zwierzęcia, należący do rodziny Cuniculidae, który zbiera histrikomorficzne gryzonie. Szynszyle, świnki morskie, kapibary, agouty należą do tej rodziny.
Jaki jest tepezcuintle?
Ten gigantyczny gryzoń przekracza 60 centymetrów długości i może ważyć do 10 kilogramów. Jego ciało przypomina nam małą świnię i jest pokryte rudobrązową sierścią z liniami małych białych plamek, jak u jelonka.
Jego nogi są krótkie i zakończone palcami, cztery z przodu i pięć z tyłu. Ma też bardzo krótki ogon, duże oczy, małe uszy i długi pysk. Jego policzki i obszar pod nosem są pełne wąsów lub wąsów.
Jak wszystkie inne gryzonie, mają siekacze bez korzeni, które rosną przez całe życie.
Czym się żywi?
Tepezcuintle to gatunek oportunistyczny a ich nawyki żywieniowe zmieniają się w zależności od sezonowości, obszaru dystrybucji i produkcji owoców.
Są to głównie owocożerne: mango, awokado lub kukurydza to najbardziej typowe potrawy, które składają się na ich dietę. Nasiona, rośliny i bulwy często służą również jako pokarm na wolności. Ponadto tepezcuintle są uważane za doskonałe rozpraszacze nasion w swoim ekosystemie.
Zachowanie tepezcuintle
Jak reszta gryzoni, ich zwyczaje to zmierzch lub noc. Inną cechą charakterystyczną gryzoni jest ich instynkt ucieczki lub reakcja na strach.
Gdy są zagrożone, są całkowicie sparaliżowane, dopóki niebezpieczeństwo nie minie, tak jak zrobiłaby to mysz. Wydają też zwykle bardzo nieprzyjemne piski, podobne do pisków świń.
Generalnie są to zwierzęta samotne, ale mogą żyć w monogamicznych parach. Spędzają dzień w swoich norach, które zwykle znajdują się w małych zagłębieniach drzew i korzeni, zawsze w pobliżu zbiorników wodnych.
Nory zwykle mają otwór wejściowy i wyjściowy, a także mogą budować tunele, które łączą się z obszarem żerowania.
Tepezcuintles są bardzo dobrymi pływakami. W rzeczywistości, jeśli muszą uciekać przed wrogiem, mogą to wykorzystać, skacząc do wody. Rozwijają nawet część swojego życia w wodzie i czasami w wodzie obserwuje się wzorce zalotów i kopulacji.
Samice rozmnażają się, gdy osiągną 6,5 kg, co jest bardzo ważne w programach hodowlanych i ochronnych. Zazdroszczą im przez cały rok, ciąża trwa 116 dni, a porody odbywają się zwykle dwa razy w roku, z większą zbieżnością między kwietniem a majem. Zwykle przychodzą na świat tylko jedno dziecko.
Samiec spryskuje swoją samicę moczem; w ten sposób rozpoznają się, gdy się rozstają. Para toleruje swoje młode tylko do czasu, gdy osiągną dojrzałość płciową lub dopóki samica nie będzie miała kolejnego młodego.
Jego głównymi drapieżnikami są duże koty, pumy, jaguary, oceloty… a także ludzie.
Hodowla tepezcuintle
Istnieją gospodarstwa tepezcuintle, które są hodowane w sposób na wpół udomowiony. Istnieje duże zainteresowanie ich mięsem, bardzo ważnym źródłem białka dla rdzennych populacji z Kostaryki i Panamy.
Jako egzotyczna potrawa jest atrakcyjna turystycznie i to jest właśnie motywacja do jej polowań i komercjalizacji.
Obecnie populacje tepezcuintle są stabilne, ale ich siedliskom zagraża wylesianie i kłusownictwo. Nie jest uważany za gatunek zagrożony przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), ale lokalnie jest zagrożony.
Istnieją programy reintrodukcji mające na celu zwiększenie liczby okazów na wolności, oprócz edukacji ekologicznej i programów ochrony środowiska.
