Czarny aligator to gatunek kajmana pochodzący z Ameryki Południowej, który pochodzi z rodziny Alligatoridae i na zamówienie Krokodyle. Dlatego jest spokrewniony z krokodylami i gawialami.
Charakterystyka czarnego aligatora
Czarny aligator jest znany jako caimán yacaré. Gatunek ten ma długą, wąską głowę, z węższą kufą u nasady.
Skóra pokrywająca uciśnięte grzbietowo-brzusznie ciało jest praktycznie wodoodporna. Inną uderzającą cechą jest muskularny ogon, który posiadają te gatunki.
Pod względem ubarwienia gatunku różni się u osobników młodocianych i dorosłych. Młode osobniki mają oliwkowy odcień z czarniawymi plamami. Z drugiej strony dorosłe osobniki mają grzbietowo czarniawe ubarwienie.
Rozmiar, jaki mogą osiągnąć samce, to 2,60 metra długości, chociaż istnieją zapisy o niektórych okazach, które sięgają trzech metrów.
Jeśli chodzi o okres rozrodczy, samce wykonują taniec, w którym tańczą i wykonują piruety w wodzie. Mają bardzo specyficzny rytuał, który odbywa się w miesiącach letnich. Mężczyźni, którzy zrobili wrażenie na samicach, będą mogli podejść do nich po tańcu.
Na poziomie reprodukcyjnym sezon lęgowy trwa zwykle od grudnia do kwietnia. Samica składa od 20 do 40 jaj. Umieszcza je w zbudowanym przez siebie gnieździe, do którego wykorzystuje odpady organiczne i znalezione materiały, o średnicy około 130 centymetrów.
Siedlisko i dystrybucja
Dzisiaj, gatunek ten zamieszkuje różne kraje Ameryki Południowej. W szczególności można go znaleźć w Argentynie, Boliwii, Brazylii czy Paragwaju.
Aligatory, takie jak krokodyle i gawiale, zawsze kojarzyły się z wodą. Z tego powodu w różnych lokalizacjach, w których można znaleźć te okazy, preferują czyste wody w rzekach, ujściach rzek i lagunach.
Oprócz, aligatory opalają się też nad brzegami ujść rzek czy rzeki. W Brazylii pokojowo koegzystują z kapibarami.
Stan zachowania czarnego aligatora
Czarny aligator został wymieniony jako zwierzę najmniejszej troski. Obecnie nie jest znana liczba osobników tworzących populacje.
Głównym zagrożeniem, jakie ten gatunek cierpiał i nadal cierpi, jest prześladowanie skóry. W latach 70. populacje aligatorów zostały zdziesiątkowane, głównie przez kłusownictwo i nielegalny handel.
W przeszłości młode okazy były cenionym obiektem łowieckim w XIX i I połowie XX wieku. Skóra została wydobyta ze skóry. Z tego powodu zostały uznane za gatunek chroniony.
Strategie konserwacji
Rządy opracowały różne strategie ochrony, aby wspierać odbudowę gatunku. Jedną z proponowanych opcji rozważenia naturalnych ekosystemów jest sugerowanie wykorzystania gatunków dzikich zwierząt.
W tym celu proponowane są strategie biznesowe w którym istnieje korzyść handlowa, a tym samym stymulują populację do ochrony gatunku.
Ranczo
W krajach takich jak Argentyna opracowano strategie ochrony gatunku, takie jak „projekt yacaré”. Celem było hodowanie jaj w celu promowania zrównoważonego użytkowania mokradeł kraju. W ten sposób wspierane są również lokalne firmy, takie jak skorupiaki lub hodowcy.
Hodowla jaj polega na pozyskiwaniu jaj po złożeniu przez zwierzęta na wolności. Najlepiej dostać je wcześnie lub późno, w zależności od używanego systemu. Następnie są inkubowane sztucznie, a pisklęta są hodowane w kontrolowanym środowisku.
A) Tak, unika się jednego z krytycznych czynników, ponieważ gatunek rzędu Krokodyle cierpią na wysoką śmiertelność embrionów. A jeśli przeżyją, w pierwszym roku życia cierpią z powodu wielkiego drapieżnika.
Ponadto, mogą również zachorować na choroby stresu jako odpowiedź na zimno pierwszej zimy życia, czy też zalanie gniazd.
Gdy pisklęta są stosunkowo duże, wracają na wolność. W tym celu w regionach, w których występuje mniejsza gęstość, wprowadza się większą liczbę okazów.
Negatywne czynniki
Co więcej, Między innymi należy dążyć do ochrony obszarów, na których znajdują się gniazda. Zaobserwowano, że samice porzucają je z powodu różnych zaburzeń spowodowanych obecnością człowieka.
Istnieją inne zakłócenia spowodowane przez człowieka. Na przykład utrata siedlisk spowodowana kanalizacją ujść rzek, co powoduje ich wysychanie.
Czarny aligator należy do grupy gatunków, które mimo wieloletniego zagrożenia, udało się ich uratować dzięki zastosowanej taktyce odzyskiwania.