Kuoka zyskała przydomek „najszczęśliwszego zwierzęcia na świecie” ze względu na permanentny uśmiech, który odbija się na jego twarzy. Dlatego pojawia się ciekawość, aby dowiedzieć się więcej o tym zwierzęciu.
Kuoka to torbacz
Ten mały kangur należy do gatunku Setonix brachyurus. Jest to torbacz diprotodonta, który jest częścią rodziny Makropodie i kolejność Diprotodoncja.
Diprodonty to rząd torbaczy z Oceanii. Ten porządek charakteryzuje się dużą różnorodnością gatunków. Wśród nich są kangury, koale, kuskus czy małe pigmeje falangi.
Z drugiej strony jedną z interesujących cech tego rzędu jest to, że gatunek ma dwa siekacze w szczęce. Również biorąc pod uwagę, że jego początki sięgają oligocenu, jego ewolucyjna historia odzwierciedla wielką adaptację do kolejnych zmian. Spowodowało to znaczną różnorodność biologiczną.
Historia kuoki
Pierwsza zachowana wzmianka o kuoce pochodzi z 1658 roku. Opisano ją jako „kot podobny do kota cywetowego, ale o brązowym odcieniu”. Kilkadziesiąt lat później został ponownie zaobserwowany i opisany jako „rodzaj szczura, ale wielkości kota”.
Chociaż zwykle znany jest pod nazwą kuoka, aborygeni nadali mu różne nazwy. Z podanego zakresu nazw można wymienić Kwak-a lubkwoka.
Na poziomie taksonomicznym należy do rodzaju Setonix, z łaciny 'Grzyb' – przetłumaczone jako „cerda” – i z greckiego „Onyks” -przetłumaczone jako pazur-. Z szacunkiem do „Brachyurus”,pochodzi z greki i jest zjednoczeniem „Brachys” na krótko i „Ura” na ogon.
Uważa się, że kuoka wcześnie oddzieliła się od reszty wallabies z rodzaju. Macropus a ponadto nie dzieli z nimi wielu cech. Zatem, postanowiono stworzyć konkretny rodzaj dla tego zwierzęcia.
Ogólna charakterystyka
Kuoka jest niewielkich rozmiarów, podobna do kota domowego. Jego włosy są gęste i krótkie, a jego odcień jest szarobrązowy., z jaśniejszymi obszarami. Kufa jest bezwłosa, a uszy małe. Z drugiej strony wąski ogon może mierzyć od 8 do 31 centymetrów.
Na poziomie masy ciała jego wagę szacuje się na 2,7 do 4,2 kg. Jeśli mówisz o długości jego ciała, łącznie z głową, to jest to od 400 do 540 milimetrów. Z drugiej strony wiadomo, że tylna noga może mierzyć około 120 milimetrów.
U samic i samców tego gatunku obserwuje się nieznacznie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce mają większy rozmiar i masę ciała niż samice i różnią się między sobą długością około 12 milimetrów i wagą około jednego kilograma.
Zwyczaje żywieniowe tego zwierzęcia są głównie roślinożerne. Jego ulubione potrawy to liście i łodygi. Jednak dieta różni się w zależności od regionu i pory roku, w której się znajdują.
Należy również wspomnieć, że kuoka jest zwierzęciem nocnym żyjącym we wschodniej Australii. W szczególności występuje endemicznie w południowo-zachodniej Australii, w tym na Rottnest i Bald Islands. Z drugiej strony do tej pory nie zgłoszono istnienia podgatunków.
Jeśli chodzi o ich oczekiwaną długość życia, oszacowano, że na wolności mogą żyć ponad 10 lat, podczas gdy w niewoli osiągają 14 lat.
Stan ochrony kuoki
W 1996 roku zwierzę to zostało wpisane na listę „fauny rzadkiej lub bliskiej wyginięcia”. Ich włączenie było spowodowane różnymi zagrożeniami. Obejmują, Między innymi zmniejszenie zasięgu geograficznego, zmniejszenie liczby populacji i ważne zagrożenia, takie jak drapieżnictwo.
Innymi ważnymi czynnikami są utrata różnorodności siedlisk i żywności. Miejscowe wyginięcia odnotowano w lasach ze względu na zmniejszenie różnorodności pokarmów zawartych w ich diecie.
W 2013 r. uruchomiono plan odnowy gatunku, który uwzględnia różne rodzaje ryzyka. Obejmują one drapieżnictwo ze strony zwierząt, takich jak lisy czy dzikie koty, po skutki zmiany klimatu, utratę siedlisk lub różne choroby.
Obecnie odnotowano spadek populacji, który szacuje się na 7500 do 15000 dojrzałych osobników. Z tego powodu IUCN zaklasyfikowała kuokę do kategorii „podatne na zagrożenia”.
Mimo tych wszystkich wpadek kuoka jest zwierzęciem o wiecznym uśmiechu. Tak jak daje uśmiechy, tak też je otrzymuje.
