Terapia immunologiczna stała się jedną z podstawowych formuł zapobiegania chorobom w medycynie weterynaryjnej. Jej podstawą jest immunologia, nauka badająca procesy molekularne i komórkowe zaangażowane w obronę biologicznej integralności organizmu.
Odpowiedź immunologiczna
Odpowiedź immunologiczna może być:
- Naturalny lub wrodzony: pierwsza nieswoista bariera immunologiczna.
- Nabyte lub wywołane: już specyficzna bariera przeciwko określonemu czynnikowi lub substancji. Pośredniczą w nim komórki pamięci znane jako limfocyty.
Odpowiedź immunologiczna składa się z dwóch elementów, jednego humoralnego i drugiego komórkowego. Komponentem komórkowym jest ten, na który składają się między innymi limfocyty B i T.
Oprócz wspomnianych odpowiedzi immunologicznych istnieją inne uważane za patologiczne, takie jak nadwrażliwość, choroby autoimmunologiczne lub białaczki.
Terapia immunologiczna u zwierząt
Terapia immunologiczna powoduje powstanie tzw. sztucznej lub nabytej odporności, uważany za niezbędne narzędzie w walce z chorobami zwierząt.
Jakie są rodzaje immunoterapii?
Pasywna terapia immunologiczna
W nim osobnikowi podaje się bezpośrednio specyficzne przeciwciała przeciwko określonemu patogenowi. Te przeciwciała wywołują szybką i krótkotrwałą odpowiedź immunologiczną, która nie aktywuje komórek pamięci. Osiąga się to poprzez podanie serum lub antidotum.
Surowice te charakteryzują się zawartością przeciwciał, które wywołują natychmiastowe efekty immunologiczne. Dlatego są skuteczne w leczeniu poważnych ostrych infekcji, takich jak tężec. Są stosowane po wystąpieniu infekcji; to znaczy są lecznicze, a nie zapobiegawcze. Jego działanie jest krótkotrwałe i zanika, gdy tylko przeciwciała zostaną skonsumowane.. Jest również łagodny, dlatego należy go podawać kilka razy, aby zwalczyć infekcję. Wykorzystywane są głównie do krążących toksyn lub trucizn.
Aktywna terapia immunologiczna
W nim antygeny są podawane bezpośrednio osobnikowi poprzez szczepionkę. Wytworzona odporność jest skuteczna po kilku dniach, ponieważ tworzy pamięć immunologiczną.
Szczepionki są wytwarzane z inaktywowanych lub atenuowanych patogenów. Tak więc podane zwierzęciu nie powodują infekcji, ale pierwotną odporność, która wytwarza przeciwciała na przyszłość.
Szczepionki są stosowane jako środek zapobiegawczy, a nie leczniczy.
Terapia immunologiczna u zwierząt: programy szczepień
Celem szczepienia jest wytworzenie aktywnej odporności nabytej u gospodarza, podobnej do tej, która pojawiałaby się przy infekcji. Nie ma jednej strategii szczepień i dlatego programy szczepień będą zależeć od wielu bardzo zróżnicowanych czynników.
Strategia DIVA
Akronim DIVA odnosi się do „zróżnicowania immunologicznego zaszczepionych zwierząt”. To jedno z najważniejszych wyzwań w immunoterapii.
Innym dużym problemem jest to, że niektóre szczepionki zamieniają zaszczepione zwierzęta w niewidocznych nosicieli patogenu, który może rozprzestrzeniać go na całym terytorium.
Ta strategia stanowi jeden z najpilniejszych zakładów badań nad zdrowiem zwierząt, podobnie jak kilka lat temu kryzys wywołany ptasią grypą. Podczas tego kryzysu zwierzęta zaczęto szczepić specjalnie znakowaną szczepionką, która umożliwiała różnicowanie.
Możliwe wady oznaczonego szczepienia to:
- Że potrzeba co najmniej trzech dawek, aby osiągnąć pożądaną odporność. Oznacza to, że są droższe, a proces trwa dłużej..
- Wyniki nie były zadowalające u wszystkich gatunków.
- Strategia DIVA wymaga bardzo złożonej, precyzyjnej diagnozy.
- Mimo wysiłków mogą pojawić się również ograniczenia w przemieszczaniu się zwierząt.
Wyzwania dla przyszłości immunoterapii u zwierząt
Przyszłe wyzwania terapii immunologicznej zwierząt odnoszą się do pewnych aspektów inżynierii genetycznej, które wciąż wymagają udoskonalenia. Tak jest w przypadku poszukiwania sztucznie uzyskanych antygenów szczepionkowych. Lub użycie tylko części patogenu, a nie całego drobnoustroju, aby uniknąć niepożądanej zjadliwości. To znaczy, wciąż potrzeba dużo badań.
