Konrad Lorenz, austriacki zoolog, jest uważany za twórcę nowoczesnej etologii. Naukowiec ten był pionierem w badaniu zachowania zwierząt przy użyciu porównawczych metod zoologicznych.
Jego pomysły pomogły zrozumieć, w jaki sposób wzorce zachowań można prześledzić w ewolucyjnej przeszłości.. Ponadto znany był z pracy nad korzeniami agresji u ludzi.
W 1973 r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny ze specjalistami od zachowania zwierząt Karlem von Frischem i Nikolaasem Tinbergenem.
Środowisko rodzinne i edukacja
Konrad Zacharias Lorenz urodził się 7 listopada 1903 roku. Dorastał w Wiedniu, a także w letniej posiadłości rodziny w Altenbergu, wiosce nad Dunajem w Austrii.
Był najmłodszym synem Adolfa Lorenza, odnoszącego sukcesy chirurga ortopedy, i lekarki Emmy Lecher Lorenz. Konrad od najmłodszych lat lubił mieć i obserwować zwierzęta.
Lorenz ukończył studia w jednej z najlepszych szkół średnich w Wiedniu. Jej przyjaciółka z dzieciństwa, Margaret Gebhardt, również interesowała się zwierzętami. W 1939 ożenił się z nią i mieli dwie córki i syna.
Młody Lorenz ukończył Uniwersytet Wiedeński jako doktor medycyny (MD) w 1928 roku i był mianowany adiunktem w Instytucie Anatomii do 1935 roku. tej samej uczelni.
Konrad Lorenz zmarł z powodu niewydolności nerek 27 lutego 1989 roku w Altenbergu w Niemczech.
Kariera i osiągnięcia
Na podstawie obserwacji dokonanych w latach 1935-1938 Lorenz ustanowił koncepcję nadruku. Wdrukowanie to proces, w którym dziecko - w pierwszych chwilach życia - podąża za obiektem, zwykle za biologiczną matką.
Doszedł do tej koncepcji obserwując ptaki (gęsi i kawki). Odkrył, że przez krótki czas po wykluciu pisklęta mają genetyczną skłonność do identyfikowania brzmienia i wyglądu swojej matki, a tym samym nawiązywania z nią trwałej więzi.
W 1940 został mianowany profesorem psychologii na Uniwersytecie w Królewcu. Druga wojna światowa (1939-1945) wkrótce przerwała jego karierę naukową.
Proces imprintingu sugeruje, że przywiązanie matki do cielęcia jest wrodzone i zaprogramowane genetycznie.
Doświadczenia wojenne
W czasie wojny Konrad Lorenz służył jako sanitariusz w armii niemieckiej. Został schwytany w 1942 roku i przez sześć lat był jeńcem wojennym w Związku Radzieckim.
Wrócił do Austrii w 1948 i kierował Instytutem Etologii Porównawczej w Altenbergu w latach 1949-1951. W 1950 utworzył wydział etologii porównawczej w Instytucie Maxa Plancka w Buldern w Westfalii, a od 1954 został współdyrektorem Instytutu.
Od 1961 do 1973 był dyrektorem Instytutu Fizjologii Behawioralnej im. Maxa Plancka w Seewiesen. W 1973 roku, w roku przyznania mu Nagrody Nobla, Lorenz został dyrektorem wydziału socjologii zwierząt w Instytucie Etologii Porównawczej Austriackiej Akademii Nauk w Altenbergu.
Pomysły Konrada Lorenza na agresję u ludzi
W dalszej części swojej kariery Lorenz zastosował swoje idee do zachowań ludzi jako członkowie gatunku społecznego. Pomysły naukowca stanowiły hipotezę o wysoce kontrowersyjnych implikacjach filozoficznych i socjologicznych.
Wywołując wiele kontrowersji, Lorenz posunął się tak daleko, że argumentował, że walka i wojownicze zachowanie ludzkości mają wrodzoną podstawę. Lorenz wyjaśnił, że to zachowanie może być modyfikowane przez różne czynniki środowiskowe.
W podsumowaniu, Koncepcje Lorenza utorowały drogę do współczesnego naukowego zrozumienia ewolucji wzorców zachowań u gatunku. W szczególności w odniesieniu do roli czynników ekologicznych i adaptacyjnej wartości zachowania dla przetrwania gatunku.
Jego praca zapoczątkowała pogląd, że gatunki zwierząt są genetycznie zorganizowane, aby uczyć się określonych rodzajów informacji, które są ważne dla przetrwania gatunku.
