Kilka dni temu ponownie widziano jedyną znaną różową płaszczkę. Zdjęcia zostały wykonane przez Kristiana Laine, fotografa, który nurkował w wodach w pobliżu wyspy Lady Elliot, najbardziej wysuniętego na południe klucza koralowego Wielkiej Rafy Koralowej w Australii.
W bardzo krótkim czasie zdjęcia stały się wirusowe w sieciach społecznościowych i niejeden ożywił swoją ciekawość płaszczki, która po raz pierwszy zaobserwowano w 2015 roku.
Słynna manta należy do gatunku Mobula Alfred, z rodziny Mobulidae. Jest uznawany za drugi co do wielkości gatunek płaszczki na świecie.
Zwierzę to otrzymało przydomek „Inspektor Clouseau”, który nawiązuje do słynnej postaci z serii Różowa Pantera.
Co wyjaśnia ubarwienie różowej płaszczki?
Pigmenty karotenoidowe są odpowiedzialne za wiele kolorów czerwonego, pomarańczowego i żółtego w naturalnym świecie. Przynajmniej w przypadku większości zwierząt cząsteczki te muszą być nabywane przez połykanie.
Początkowo uważano, że kolor różowej manty jest wynikiem diety, podobnie jak różowe flamingi uzyskują swój kolor po zjedzeniu małych skorupiaków.
Za kolor ich piór odpowiadają karotenoidy zawarte w krewetkach i małżach.
Nowy wzór różowej płaszczki jest czarno-różowy
Oznacza to, że płaszczki rafowe zazwyczaj występują w trzech wzorach kolorystycznych: wszystkie czarne, wszystkie białe lub czarno-białe. Ten ostatni, który jest najbardziej powszechny, ma wzór zwany cieniowaniem, w którym ryba ma czarny grzbiet i biały brzuch.
Tak więc, oglądane z góry, ich ciemne plecy mieszają się z ciemniejszą wodą poniżej, a oglądane z dołu ich jasne brzuchy wtapiają się w oświetloną słońcem powierzchnię. Jest to więc najkorzystniejsza konfiguracja oferująca ochronę przed drapieżnikami, takimi jak rekiny.
Źródło: National Geographic – Kristian Laine.
Dlaczego kolorystyka zwierząt ma znaczenie?
Ogólnie rzecz biorąc, ubarwienie odgrywa ważną rolę w różnych aspektach życia zwierząt. Jak już wspomnieliśmy, może poprawić wizualną ochronę przed drapieżnikami.
Jednocześnie u wielu gatunków ubarwienie może dostarczyć cennych informacji na temat rozpoznawania płci, kondycji fizycznej, dojrzałości lub dostępności do rozmnażania. Z tego powodu dobór naturalny zwykle eliminuje wszelkie występujące aberracje.
Niemniej jednak, istnieje kilka przykładów, że osobnik – lub nawet całe populacje – charakteryzuje się nieprawidłowym ubarwieniem, takim jak różowa płaszczka. Dzięki temu mogą przetrwać i rozmnażać się.
Więc zabarwienie różowej płaszczki jest nieprawidłowe?
Tak, jest to jedna z kilku aberracji kolorystycznych, które zostały opisane w królestwie zwierząt.. Chociaż nazewnictwo na nich nie jest zgodne, zgłoszono ponad tuzin, w tym albinizm, melanizm, leucyzm i erytryzm. Ta ostatnia jest niewątpliwie jedną z najrzadszych aberracji.
Konkretny, erytryzm definiuje się jako stan wybarwienia u zwierząt z nadmierną produkcją i odkładaniem się czerwonych i pomarańczowych pigmentów (erytrofory) o różnych odcieniach i stopniach intensywności.
Czy ta aberracja daje zwierzętom jakąś przewagę?
Najczęstsze osobniki melanistyczne o całkowicie czarnym ubarwieniu cieszą się przewagą termiczną dzięki lepszym zdolnościom termoregulacyjnym oferowanym przez ciemny kolor ciała. Z drugiej strony odczuwają również większą presję drapieżników.
Przypadki albinizmu i leucyzmu bez zabarwienia są również powszechnymi nieprawidłowościami kolorystycznymi. Jednak mają prawdopodobnie niski wskaźnik przeżywalności osobników na wolności.
Brak jest danych na temat korzyści w mechanizmach selekcyjnych lub termoregulacji erytryzmu. W eksperymentach z salamandrami (Plethodon cinereus) wykazano, że ptaki selektywnie unikają atakowania osobników z erytrytyzmem, które są normalnie ubarwione.
Źródło: National Geographic – Kristian Laine.
Z czego wynika ten rodzaj ubarwienia?
Jak dotąd trzy klasy chromatoforów mają wpływ na ubarwienie organizmów morskich:
- Melanofory (komórki pigmentowe od brązowego do czarnego)
- Ksantofory (komórki barwnikowe żółte i czerwone)
- Opalizujący (produkują błyszczącą, opalizującą, odblaskową skórę)
Powszechnie, nieprawidłowe plamy są zwykle wynikiem mutacji genetycznych, które wpływają na rozwój, rozmieszczenie chromatoforów czy produkcję pigmentów.
Jednak identyfikacja genów ważnych dla transportu, przechowywania i przetwarzania karotenoidów (czerwone barwienie) była trudna, w przeciwieństwie do dobrze scharakteryzowanych genów zaangażowanych w szlaki melanogenezy (czarne barwienie).
W każdym przypadku, Do tej pory nie doceniano adaptacyjnej ewolucji aberracji barw u istot morskich. Badanie zjawiska zabarwienia czerwonego wymaga dalszych badań.
* Zdjęcie na okładce dzięki uprzejmości: Kristian Laine.