Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak węże przetrwają na obszarach, gdzie woda jest rzadkim zasobem? Czy mogą mieć system magazynowania płynów w swoim ciele? No tak, Łuski grzechotników pozwalają im magazynować wodę.
Zobaczmy więcej na ten interesujący temat poniżej. Jednak zanim to zrobimy, musimy przejrzeć kilka ogólnych aspektów.
Klasyfikacja grzechotnika
Najpierw, ważne jest, aby odróżnić węże, węże i węże. Zwykle używa się ich zamiennie, ale są między nimi różnice.
Termin „wąż” jest używany w odniesieniu do podrzędu gadów (zauropsydów). Dlatego słowem „wąż” odnosimy się do całego podrządu, w którym znajdują się węże i żmije.
Grzechotniki należą do grupy żmij.W tym przypadku grzechotniki są klasyfikowane w rodzaju Crotalusi pochodzą od jadowitych węży.
Jakie są grzechotniki?
Płeć Crotalus obejmuje łącznie 32 gatunki, z licznymi podgatunkami. Z tego powodu wszystkie gatunki mają głowy o charakterystycznym trójkątnym kształcie i grzechotki na końcu ogona.
Inne cechy fizyczne tego gatunku to oczy z pionowymi źrenicami, zwinięte kły cylindryczne i grube ciało. Jeśli chodzi o grzechotki ogonowe, węże mogą je złamać lub zgubić, a młode ich nie posiadają.
W ramach tego gatunku każdy gatunek ma na swojej skórze własne wzory kolorystyczne. Warianty kolorystyczne obejmują odcienie brązu, szarości i czerni, a także kremowy, żółty czy oliwkowy.
Wśród charakterystycznych wzorów tego typu węży znajdują się wstęgi, plamy lub kształty diamentów. Niemniej jednak, niektóre gatunki nie mają charakterystycznego wzoru.
Dystrybucja i żywność
Grzechotniki to zwierzęta zimnokrwiste które hibernują podczas zimnych miesięcy. Wraz z nadejściem upału, około kwietnia, wychodzą ze stanu hibernacji i przez kilka pierwszych dni pozostają blisko swoich nor.
Podczas hibernacji chronią się w szczelinach skalnych półek, które nazywane są legowiskami węży. Wiosną i latem węże te migrują do siedlisk bardziej bogatych w żywność.
To zwierzęta nocnej aktywności, które polują na różne zdobycze, zwykle małe gryzonie. Po spożyciu zdobyczy wykonują ukryte i nieaktywne trawienie.
Węże te znajdują się w różnych regionach, począwszy od poziomu morza po tereny górskie, na wysokości ponad 3000 m n.p.m. Inne gatunki występują na obszarach pustynnych, w zależności od rodzaju węży.
Grzechotniki są dobrze znane z tego, że są najbardziej trujące w Ameryce Północnej. Istnieją jednak inne powody, dla których te zwierzęta mogą być bardzo interesujące, poza ich potężnym jadem.
Jak grzechotniki wykorzystują wagę do przechowywania wody?
Niektóre z grzechotników żyjących w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych wykazują dziwne zachowanie. Tak jest w przypadku zachodni grzechotnikGrzechotnik atrox), który ma charakterystyczny wzór rombu.
Znajduje się na pustyni Sonora w południowej Arizonie i posiada unikalną technikę przetrwania w tym suchym klimacie. Te węże używają swoich łusek do przechowywania wody, dla których zmieniają pozycję swojego ciała.
Aby to zrobić, spłaszczają swoje ciała grzbietowo-brzusznie, tworząc zwiniętą cewkę. Tą drogą, potrafią zebrać jak najwięcej wody, niezależnie od ich kondycji fizycznej (to znaczy, czy to deszcz, czy śnieg).
Gdy krople wody gromadzą się, łuski grzbietowe łączą się, umożliwiając wężowi picie. Z tego powodu, ciało węża ma specyficzną konstrukcję, aby móc magazynować wodę zatem. Niesamowite, prawda?
Jak odkryto technikę płatków do przechowywania wody?
Grupa naukowców przeprowadziła badanie na grzechotnikuGrzechotnik atrox. W tym celu skupili się na badaniu roli łusek grzbietowych w zbieraniu wody.
Zdjęcia: Eric Heisey | Flickr.com
Aby określić, jak działa ta technika zbierania, zastosowano mikroskopię elektronową. W ten sposób zaobserwowano, jak woda oddziałuje na skórę zwierzęcia.
Na grzbiecie grzechotników można było zaobserwować obecność sieci lub labiryntu. Znaleziono go również w dwóch innych gatunkach rodziny, Lampropeltis splendida TakPituophis catenifer.
Badano zachowanie tych dwóch węży w zakresie zbierania deszczu i było ono różne. Takie zachowanie przejawiają tylko niektóre gatunki grzechotników przetrwać w gorących i suchych środowiskach.
Jednak reszta węży żyjących na pustyni opracowała własne techniki. Techniki te pozwalają tym wężom uzyskać nawodnienie w suchym klimacie, takim jak pustynia.
Rozwój tej metody, wykorzystującej wagę do przechowywania wody, jest świetną strategią ewolucyjną. Dlatego dzięki niej węże te mogły się rozwijać w regionach tak skomplikowanych jak pustynie.