Miodowy borsukMellivora capensis) należy do rodziny łasicowatych lub łasic. Ta grupa drapieżników jest liczna i obejmuje między innymi łasice, fretki, norki i rosomaki. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym przyjaznym zwierzęciu, zachęcamy do dalszej lektury.
Jak rozpoznać miodożera?
Jest to jeden z największych gatunków z rodziny łasicowatych. Dorosły osobnik ma długość ciała od 60 do 70 centymetrów i wagę od 8 do 12 kilogramów. Ponadto wykazuje wyraźny dymorfizm płciowy, gdyż samice są mniejsze od samców.
Jeśli chodzi o umaszczenie, dolna połowa ciała jest czarna, a górna błyszcząca szara lub biała. Jaśniejszy kolor spływa z tyłu ciała, zatrzymując się u nasady ogona. Miodowe borsuki mają bardzo grube i luźne futro, które uniemożliwia drapieżnikowi ich złapanie, pozwalając im manewrować pod większym kątem i tym samym ugryźć napastnika.
Dodatkowo mają dużą czaszkę, małe oczy oraz muskularną szyję i ramiona. Również mają mocne i szerokie przednie nogi, z dużymi pazurami które są przydatne do atakowania zdobyczy i najazdów na plastry miodu.
Siedlisko i rozmieszczenie geograficzne miodożera
Borsuk często zajmuje nory porzucone przez inne zwierzęta, np. mrówkojady. Gatunek występuje w szerokim zakresie geograficznym, obejmującym większość Afryki Subsaharyjskiej, Półwysep Indyjski oraz części narodów Azji Zachodniej: Turkmenistanu, Uzbekistanu, Kazachstanu i Afganistanu. Nie można go znaleźć w niewiarygodnie suchych obszarach Sahary ani wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego.
Jego obecność wiąże się ze zwalczaniem szkodników gryzoni
Ważne jest, aby wiedzieć, że chociaż miodożerki są nazwane od zwyczaju najeżdżania uli, polują głównie na gryzonie. Żywią się również gadami i larwami owadów, wraz z okazjonalnym chwytaniem młodych antylop, młodych gepardów i piskląt orła.
Wśród łowionych gadów wiele to trujące ofiary, w tym żmija i kobra przylądkowa. W rzeczywistości uważa się, że borsuk rozwija pewną odporność na jad przez całe życie narażenia, chociaż dokładny mechanizm fizjologiczny nie został jeszcze udowodniony.
Czy miodożer to kłopotliwe zwierzę?
Pomimo swojej reputacji jednego z najbardziej agresywnych zwierząt na świecie, miodowe borsuki starają się unikać kłopotów. Ich pierwszym wyborem jest ucieczka, a widziano ich biegających do dziury po wyczuciu świeżych śladów lwów lub lampartów. Jednak gdy czują się zagrożone, nie zawaha się bronić z notoryczną zaciekłością.
Borsuki zazwyczaj atakują tylko wtedy, gdy są zaskoczone przez drapieżniki, co często ma miejsce podczas kopania. Dzieje się tak, ponieważ ich wzrok jest słaby, a z nosem przy ziemi mogą być nieświadomi otoczenia.
Przestraszone, biegną w kierunku napastników, uwalniając silny zapach z gruczołów odbytu, otrząsając się i wstając z wysoko uniesionymi włosami. W takich przypadkach emitowany jest głośny dźwięk „grzechotania”. To zwykle przeraża drapieżnika.
Ochrona zapachu
Borsuk ma dwa duże gruczoły zapachowe, które znajdują się w odbycie i wiadomo, że odgrywają one rolę w oznaczaniu jego terytorium. Co więcej, działają jako mechanizm obronny, gdy są zagrożone.
Borsuki są samotne i koczownicze. Samce mają zwyczaj wypróżniania się w dziurach i znakowania moczem lub gruczołami węchowymi odbytu, aby wskazać innym zwierzętom, że ich nora jest w pobliżu.
Inne zachowania
Borsuki są przeważnie nocne, ale zaobserwowano, że przełącz się na aktywność w ciągu dnia podczas zimnych, suchych miesięcy. Chociaż są to zwierzęta samotne, można zobaczyć samicę i jej młode karmiące się razem. Mogą również polować w parach w okresie godowym.
