Albinizm w przyrodzie jest zjawiskiem rzadkim, ale nie tak rzadkim, by czynić go rzadkością. Zwierzęta albinosy mają te same cechy, co reszta przedstawicieli ich gatunku, z jednym wyjątkiem: które nie wytwarzają melaniny.
Czy wiesz, jak ten charakterystyczny biały kolor wpływa na przetrwanie tych istot? Czy wiesz, dlaczego tak się dzieje? Następnie odpowiadamy na te pytania i wiele innych.
Albinizm i melanina
Melanina to naturalny pigment produkowany przez większość zwierząt i nadaje im ciemny kolor, czy to na skórze, piórach, włosach czy łuskach.
W zależności od nagromadzenia i połączenia z innymi pigmentami można zaobserwować różne odcienie czerni, brązu, żółci, czerwieni, a nawet zieleni, ale nigdy niebieskiego. Niebieski pigment nie występuje w naturze, ponieważ zwykle występuje w wyniku działania światła słonecznego na różne pigmenty.
Gdy organizm nie wytwarza melaniny, naturalne zabarwienie nie pojawia się i zostaje zastąpione białym kolorem. Często biały kolor ma różowawy odcień, ze względu na przepływ krwi przez naczynia włosowate. Dlatego wiele zwierząt albinosów ma lekko różową skórę lub oczy.
W konsekwencji tych oczywistych cech fizycznych, bielactwo z reguły powoduje, że zwierzęta mają kilka wad, jeśli chodzi o rywalizację i przetrwanie na wolności.
Trudne życie zwierząt albinosów
Każdy gatunek zwierząt, który zamieszkuje dziś Ziemię, przeszedł długi proces ewolucyjny, który sprawił, że jest odpowiedni do przetrwania w swoim środowisku. Mniej więcej, kiedy gen mutuje i wytwarza nową cechę fizyczną, mogą się zdarzyć dwie rzeczy:
- Mutacja nie wpływa na zdolności rozrodcze, a nawet je poprawia, dzięki czemu mogą być przekazywane następnemu pokoleniu.
- Zmutowany gen powoduje pojawienie się atrybutu, który: utrudnia przeżycie osobnika lub uniemożliwia jego reprodukcję, dla byle jakiego powodu.
Jedną z głównych wad zwierząt albinosów jest to, że ich biały kolor sprawia, że są bardziej widoczne dla drapieżników. Jednak niektóre badania sugerują, że bielactwo u niektórych gatunków daje korzyści nosicielowi.
Ponadto inne badania sugerują, że zwierzęta te są w stanie zmienić swoje wzorce zachowań, aby uniknąć bycia zauważonym.
Na przykład krokodyle albinosy są bardziej nocne niż krokodyle o typowym ubarwieniu i wykorzystują ciemność nocy do polowania niewykryte. Dzięki tej strategii udaje im się również uniknąć rywalizacji z rówieśnikami o jedzenie.
Z drugiej strony to, co dzieje się z bielactwem, oprócz nadawania zwierzętom bardzo uderzającego białego koloru, a tym samym bardziej widocznego dla drapieżników, to rozwój pewnych chorób.
Brak melaniny, która jest przecież pigmentem chroniącym skórę, słońce pada bardziej bezpośrednio na jądra komórek. W konsekwencji pojawianie się raka skóry jest znacznie częstsze.
Inne narządy silnie dotknięte albinizmem to oczy. Zwierzęta albinosy mają wiele problemów ze wzrokiem, a także są bardziej podatne na rozwój jaskry, wrzodów i infekcji.
Czy wszystkie białe zwierzęta są albinosami?
Albinizm w przyrodzie może występować u wielu gatunków zwierząt. Niemniej jednak, nie wszystkie białe zwierzęta są albinosami. Wiele organizmów ma białe zabarwienie, które wskazuje na brak melaniny w ich futrze lub piórach. Jednak gatunek jest najprawdopodobniej taki. Na przykład mamy przypadek niedźwiedzi polarnych.
Te zwierzęta mają całkowicie białe włosy, ale jeśli spojrzysz na ich nos lub oczy, są czarne, więc produkują melaninę. Również pod włosami skóra jest ciemna, aby pochłaniać więcej ciepła słonecznego.
Jego białe futro to nic innego jak strategia wtapiania się w otoczenie. To samo dzieje się między innymi z lisami polarnymi czy kuropatwą arktyczną.
Czasami możemy zobaczyć częściowo białe zwierzęta które zachowują część swojego naturalnego zabarwienia w obszarach ciała, a nie w innych. To również nie jest albinizm, ale leucyzm.
Występuje bardzo często u ptaków, które czasami mają białe pióra zamiast naturalnego koloru. Dziś przyczyna tego zjawiska jest nieznana, ale może być związana z problemami żywieniowymi i genetycznymi.
W żadnym wypadku nie rób naturalnie białych lub leucystycznych zwierząt rozwijać typowe patologie, które albinizm wytwarza w przyrodzie, tak samo jak ich przetrwanie nie jest zagrożone.
Jak często albinizm występuje w przyrodzie?
Albinizm jest zjawiskiem dziedzicznym, to znaczy jest przenoszony z rodziców na dzieci. W zabarwieniu pośredniczą różne geny, które składają się z alleli, jeden od matki, a drugi od ojca.
Pigmentacja zachodzi przez dominujące allele, więc jeśli jedno z rodziców wniesie dominującego allela, albinizm nie wystąpi. Kiedy oboje rodzice dostarczą recesywne allele dla genu pigmentacji, potomstwo urodzi się albinosem.
Jak powiedzieliśmy na początku, albinosy są rzadkością. Tylko kilka osobników nosi allel recesywny, więc szansa na połączenie dwóch alleli recesywnych jest bardzo mała. Według badań, chociaż bielactwo w przyrodzie różni się w zależności od gatunku, jeden na 10 000 urodzeń będzie albinosem.
W związku ze zmianami klimatycznymi, niszczeniem siedlisk i zmniejszeniem liczby kopii wielu gatunków, dochodzi do coraz częstszego chowu wsobnego. W rezultacie zmienność genetyczna zmniejsza się skokowo. Prowadzi to nie tylko do pojawienia się większej liczby zwierząt albinosów, ale do pojawienia się wielu innych mutacji niekompatybilnych z życiem.
