Przetrwanie na wolności nie jest łatwe, ponieważ drapieżniki czają się nieustannie, czekając na kluczowy moment podatności swojej ofiary. Zarówno w pojedynkę, jak iw grupach, ssaki mają różne strategie obronne, aby uniknąć drapieżników i innych niebezpieczeństw.
Istnieją dwa świetne sposoby na przetrwanie ataku drapieżnika: unikanie go lub stawienie mu czoła. W naturze możemy znaleźć oba, a poniżej pokazujemy ich przykłady.
Zwierzęta, które unikają zauważenia
Jeśli niebezpieczeństwo cię nie widzi, jesteś bezpieczny. Ta strategia działa w przypadku wielu rodzajów zwierząt, ale skupimy się na ssakach, które same się kamuflują. Naturalne schronienia, takie jak jaskinie, dziury i zakamarki, to zawsze dobra opcja, ale jeśli musisz uciekać, musisz być przygotowany.
Zostań nieruchomy
Wiele ssaków ma futro o wzorze lub kolorze zbliżonym do środowiska, w którym żyją, dzięki czemu jeśli pozostają bardzo nieruchome, są w stanie wtopić się w otoczenie. Niektóre zwierzęta idą dalej, praktykując strategię zwaną tanatozą, czyli udają martwe. Jaki drapieżnik chce żywić się rozkładającym się zwierzęciem, które z pewnością przenosi różne choroby?
Życie nocne
Inne zwierzęta śpią w dzień i wychodzą w nocy, gdy są trudniejsze do zauważenia lub czai się mniej drapieżników. Są nawet gatunki, które wykorzystują bezksiężycowe noce, aby opuścić swoje legowisko, co zapewnia im większą ochronę.
Strategie obronne u ssaków
Kiedy drapieżniki grasują i nie ma sposobu na ich uniknięcie, życie w grupie zmniejsza ryzyko bycia drapieżnikiem i ma wiele innych zalet:
- Obrona przed czynnikami fizycznymi. Podobnie jak warunki atmosferyczne, przykładem są formacje pingwinów cesarskich.
- Optymalizacja wyszukiwania żywności. Informacje o lokalizacji zasobów są udostępniane, a współpraca jest udzielana podczas polowania.
- Obrona zasobów przed konkurencją (tego samego gatunku lub nie).
- Łatwość znalezienia partnera. Oszczędzaj czas i energię, szukając partnera do hodowli.
- Podział pracy. Dzieje się tak tylko w euspołeczeństwach, hierarchicznych ugrupowaniach, które działają jak własne jednostki, takich jak pszczoły lub golce.
- Pomoc w opiece i nauce młodzieży. Ich szanse na przeżycie wzrastają wraz z tworzeniem „żłobków”.
Więcej czujności
Kiedy mieszkasz w grupie, pracę można podzielić na zmiany: podczas gdy niektórzy jedzą lub odpoczywają, inni mogą obserwować obwód. Dobrze znanym przykładem są grupy surykatek, w których strażnicy ulokowani przy wejściach do nory czekają w pozycji wyprostowanej, a w przypadku przejścia drapieżnika w pobliżu, alarmują całą grupę.
Znaki ostrzegawcze
Nie tylko surykatki wydają sygnały alarmowe. Na przykład psy preriowe pilnują swojej nory i ostrzegają innych członków swojej grupy krzycząc.
Każdy pisk ma inną tonację, rytm i częstotliwość, w zależności od niebezpieczeństwa. W ten sposób są w stanie opisać reszcie kolonii, jak to jest, jak daleko jest i jak szybko porusza się drapieżnik.
Innym przykładem są koczkodany, które również wydają się mieć język alarmowy, aby ostrzec przed wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwami zbliżającymi się do obszaru. Sygnały te są również wykorzystywane przez inne pobliskie gatunki, które są w stanie zinterpretować je jako rodzaj niebezpieczeństwa i uciec. Uważa się, że Pobudka jest głęboko zakorzeniona w ewolucyjnej historii zwierząt.
Efekt rozcieńczenia i efekt zamieszania
Prawdopodobieństwo wybrania na ofiarę maleje wraz ze wzrostem wielkości grupy, ponieważ występuje efekt osłabienia ryzyka drapieżnictwa, a tym samym obniżenie poziomu nadzoru. Dzieje się tak w dużych stadach, takich jak dzikie konie.
Są gatunki, które idą dalej, jak zebra, która swoim charakterystycznym wzorem osiąga mylący efekt, pozostając w dużych grupach. Dzięki temu efektowi drapieżnik nie jest w stanie odróżnić osobników.
Kontratak
Cała grupa odpowiada nękanie drapieżnika, który próbował zaatakować jednemu z jej członków, zazwyczaj najmłodszemu. Drapieżnik, widząc siebie w niekorzystnej sytuacji liczebnej, kończy się ucieczką. To było kiedykolwiek obserwowane u słoni.
Walka o przetrwanie
Jak widzieliśmy, natura nie skąpi, jeśli chodzi o dostarczanie narzędzi do unikania wpływu drapieżników. Najlepiej przygotowane zwierzęta to te, które najwięcej się rozmnażają, w ten sposób przekazując najbardziej żywotne geny kolejnym pokoleniom.