Hierarchia w stadach wilków: czy wilk alfa istnieje?

Wiemy, że wilki są jednym z najbardziej współpracujących gatunków psowatych na wolności. Chociaż hierarchia wśród wilków jest jasna, tak samo kooperatywizm w obronie terytorium, polowaniu i wychowaniu potomstwa.

Tak więc, gdy wilk jest wykluczony lub ekskomunikowany z watahy, musi znaleźć inną i zostać przez nią zaakceptowana. Jeśli nie, czeka cię głód i przedwczesna śmierć. Niewątpliwie ta skłonność do współpracy wynika z faktu, że podmioty pozostające w stadach mają większe szanse na przeżycie.

Bardzo ciekawie jest wiedzieć, że relacja w paczce to relacja „wygrana – wygrana”. A) Tak, podwładni mogą nieść pomoc dominantom w zamian za tolerancję społeczną. Jest to transakcja podobna do wymiany towaru.

Konformacja wilczych watah

Wataha wilków składa się z spójnej grupy rodzinnej. Obejmuje to długotrwałą parę hodowlaną, niektóre z ich podrzędnych potomków oraz obecne potomstwo w wieku jednego lub więcej lat. Czasami obejmuje również niespokrewnioną osobę, która może dołączyć do grupy.

Obecnie wśród etologów panuje zgoda, że w wilczych stadach wszyscy uczestniczą wspólnie. A) Tak, stworzyć system podziału pracy, w którym jednostki wspólnie polują i bronią swoich terytoriów oraz wspólnie wychowują młode.

Czy w wilczych stadach istnieje hierarchia?

Na pewno istnieje hierarchia. W stadzie szczenięta generalnie zajmują najniższe pozycje w rankingu w porównaniu z rodzicami i starszym rodzeństwem.

Rodzice zajmują najwyższą hierarchię. Zazwyczaj, gdy wilki osiągają dojrzałość płciową (około 2 lat), rozchodzą się ze swojej grupy urodzeniowej.

Te samotne wilki lub rozpraszacze Próbują kojarzyć się z innymi rozproszonymi wilkami i zakładać własne stada. W ten sposób zachowanie to pozwala uniknąć rywalizacji o status hodowcy dominującego z członkami grupy urodzeniowej, ich rodzicami.

Jednak w pewnych warunkach, zarówno na wolności, jak i w niewoli, niektóre dojrzałe osobniki opóźniają rozprzestrzenianie się lub wcale się nie rozpraszają. W tych przypadkach, Rywalizacja o pozycję dominującą w grupie może być zacięta.

Jeśli stado ma najlepszych członków, dlaczego mówi się, że nie ma wilków alfa?

Co ważne, w przeszłości dominował pogląd na wilcze stada: składały się z jednostek nieustannie rywalizujących ze sobą o dominację w grupie. Takie dominujące wilki były określane jako męskie i żeńskie „alfa”, a podwładne jako „beta” i „omega”.

Ta terminologia pochodzi z 1947 roku, z badania zachowania szarych wilków w niewoli. Wiele lat później ekspert ds. badań L. David Mech spopularyzował tę koncepcję.

Jednak sam Mech kilkadziesiąt lat później znalazł dowody wskazujące na to, że: pojęcie samca alfa powstało z interpretacji niepełnych danych.

Niestety w artykułach informacyjnych często można znaleźć, że błędnie interpretują, że „stada wilków nie mają członków alfa” jako brak dominacji przez najwyższej rangi członka.

Nic nie może być dalsze od prawdy, Mech koryguje użycie terminu „alfa”, aby fałszywie opisać „hierarchia dominacji oparta na sile“.

Etolodzy twierdzą, że formy dominacji w wilczych stadach są zróżnicowane, subtelne i złożone

Różne badania zwracają uwagę na słabość przyznawania jednoznacznego wyjaśnienia dominacji. Zatem stosowanie jednego znaczenia tego, czym jest dominacja, jest mylące i uproszczone. Wręcz przeciwnie, dominacja jest rysowana jako śliska koncepcja.

W tym sensie, istnieje szereg wariacji indywidualnych do sprawowania społecznej dominacji, które wpływają na zachowanie grupy.

Dziś toczą się ożywione debaty na temat szerokiego pojęcia domeny społecznej. Niemniej jednak, twierdzenie, że dominacja jest mitem, jest sprzeczne z namacalną informacją.

Nieistnienie koncepcji członka „alfa” i jego implikacje dla hodowli psów

Niewątpliwie, rozpowszechniona koncepcja „psa alfa” miała silne implikacje dla praktyk w zakresie szkolenia i edukacji psów. Wielokrotnie nadużywanie pojęcia dominacji skutkowało np. gwałtowną dominacją osoby nad psem.

To oczywiście nie jest prawidłowy, pełen szacunku ani humanitarny sposób traktowania lub szkolenia naszych najlepszych przyjaciół. Z tych powodów, musimy być bardzo ostrożni z uogólnianiem zachowań wilków dzikich i żyjących w niewoli (od którego wyszły psy) na zachowanie psów.

Jeśli chodzi o hodowlę psów, należy pamiętać, że etolodzy nie odrzucają pojęcia dominacji w stadzie. Na nowo rozważa się istnienie wszechobecnej domeny uzyskanej jedynie siłą.

Struktura dowodzenia społecznego jest zróżnicowana

W wieku około czterech miesięcy socjalizacja rozpoczyna się, gdy młode podążają za dorosłymi na polowaniach lub w szkołach łowieckich. W tym czasie, poprawić swoje zdolności motoryczne, percepcję i interakcję rówieśniczą.

Należy zauważyć, że eksperci sugerują, że relacje dominacji w typowej wilczej watadze to tak zwana „hierarchia dominacji stopniowana według wieku”. A) Tak, młode zostaną zdominowane przez starszych braci, a wszystko po kolei przez rodziców.

Dodatkowo, podwładni mogą czasami sprzeciwiać się działaniom swojego lidera. Z tego powodu w jednym z badań zdefiniowano przywództwo w wilczych stadach jako „wykwalifikowaną demokrację”.

To przekonywanie, że żaden podmiot nie może wykonywać czynności kluczowych dla przetrwania grupy bez dorozumianej zgody stada.

Praktyka gry odgrywa rolę w ustalaniu hierarchii w paczkach.

Interesujące jest wiedzieć, że praktyka gry dominuje w wilku. Dorośli członkowie biorą udział w meczach, które przypominają prawdziwe walki. Te gry, które modulują twoje ruchy „ataku”, służą do nauki interpretacji intencji współpracowników.

W społeczeństwie wilków władza nie jest całkowicie „w rękach” najsilniejszych fizycznie podmiotów. Podwładni mogą korzystać z siły dźwigni, ze względu na jego wsparcie życia stada.

Teraz przyjmuje się, że ich współpracę wygrywa hierarchia pokojowa wymiana, a nie agresywny przymus.

W paczkach szkody społeczne spowodowane agresją są rozwiązywane poprzez praktykowanie pojednania i ustępstw

Niewątpliwie, wystąpienie agresji prowadzi do chwilowego zerwania relacji między członkami watahy. Aby poradzić sobie z agresją i wynikającą z niej szkodą społeczną, wilki (dzikie lub w niewoli) angażują się w kontakty pokonfliktowe, takie jak pojednanie.

W pojednaniu dawni przeciwnicy nawiązują pierwszy kontakt wymiany, wkrótce po konflikcie. Takie zachowanie wykryto u innych ssaków społecznych, takich jak naczelne inne niż człowiek, delfiny i hieny cętkowane. Co ciekawe, takie zachowanie nie występuje u psów.

Poza pojednaniem mogą wystąpić inne rodzaje interakcji pokonfliktowych. Na przykład członkowie grupy, którzy nie biorą udziału w napaści (osoby postronne) mogą spontanicznie oferować przyjacielskie kontakty zarówno ofiarom („pocieszenie”), jak i napastnikom („uspokajanie”).

Skomplikowane społeczeństwo

Wszystkie te informacje ujawniają złożoną tkankę społeczną, która reprezentuje życie w stadzie wilków. W związku z tym, Ćwiczenie na najwyższych pozycjach w paczce będzie wymagało od lidera znacznie więcej niż siły.

Wilki mogą zadośćuczynić po napaści, pocieszać ofiary konfliktów i uspokajać przestępców. Ten zestaw zachowań wymaga, aby wszyscy członkowie zwracali uwagę na stan emocjonalny innych i umiejętność koordynowania odpowiednich reakcji.