Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego psy zakopują swoje jedzenie? Z antropicznego punktu widzenia nie ma to większego sensu, ponieważ psy domowe zawsze mają do dyspozycji jedzenie, o czym z pewnością „muszą wiedzieć”.
Główny powód tego typu zachowań są to cechy szczątkowe odziedziczone po przodkach. Prezentują je nie tylko psy, czego oczywistym przykładem jest obecność zębów mądrości w wysokim procencie populacji ludzkiej na Ziemi.
O udomowieniu psów i ich przodkach
Aby zrozumieć tego typu zachowania, konieczne jest cofnięcie się do drzewa filogenetycznego i historii ewolucyjnej psa domowego (Canis lupus familiaris).
Niektóre badania genetyczne próbowały wyjaśnić przeszłość psów, które towarzyszą nam dzisiaj. Ku naszemu zaskoczeniu, obecne wilki i psy domowe to dwie wzajemnie monofiletyczne grupy, to znaczy wyraźnie oddzielone.
Oznacza to, że pies domowy nie jest genetycznie zbliżony do żadnej obecnej populacji wilka, a zatem jego przodek (prawdopodobnie jakiś typ wilka plejstoceńskiego) już wyginął.
Dlaczego konieczne jest ograniczenie tego typu relacji ewolucyjnych? Cóż, żeby było jasne, że w wielu przypadkach Jeśli chodzi o odkrywanie zachowań psów domowych, nie musimy iść do wilka. W każdym razie konieczne byłoby zbadanie cech jego przodka, który teraz zniknął.
Dlaczego psy zakopują swoje jedzenie?
SpołecznośćAmerykański Związek Kynologicznydaje nam odpowiedź. Dostarczanie zasobów jest zachowaniem szczątkowym, które odpowiada środowisku, w którym brakuje pożywienia.
Termin ten jest znany w języku angielskim jakonadwyżka zabijania (coś w rodzaju „przesady”) i jest prezentowane przez wiele ssaków, w tym niedźwiedzie polarne, rysie, lisy, orki, kojoty, szopy pracze i oczywiście pies domowy.
Zachowanie związane z gromadzeniem pożywienia zaobserwowano również u dzikich wilczych stad, które zakopują swoją ofiarę pod śniegiem, gdzie mięso jest przechowywane przez kilka dni lub tygodni. Jest to mechanizm ewolucyjny, który jest łatwy do zrozumienia, ponieważ odpowiada na zapotrzebowanie na żywność.
Bardzo ciekawie jest wiedzieć, że ten zwyczaj zakopywania nadmiaru jedzenia również Przejawia się w zależności od rasy psa. Na przykład psy genetycznie wyselekcjonowane do polowania wydają się być na to bardziej podatne niż psy wyszkolone do tego sportu.
Przypuszcza się, że ta grupa myśliwych z dnia na dzień coraz bardziej przejawia swój „instynkt drapieżny”, więc ma sens, że szczątkowe zachowania, takie jak nadwyżka zabijaniajuż wspomniane.
Z tego powodu psy ras Jamniki, Beagle, Basset hound Tak Sznauceryminiatury są bardziej skłonne do kopania dziur, gdy otrzymują nagrodę.
Zwierzęta z pełnym żołądkiem mogą przechowywać pożywienie na czas, gdy brakuje pożywienia.
Co zrobić z tym zachowaniem?
Oczywiście represjonowanie psa za szczątkowe zachowanie, które jest zgromadzone w jego kodzie genetycznym, nie ma większego sensu. Sztuczka, aby uniknąć tego typu zachowań, to: skierować działalność w inny sposób.
Na przykład można zarezerwować miejsce na koce lub poduszki, gdzie pies może zakopać swoje zabawki i cenne rzeczy. Innym rozwiązaniem byłoby daj psu własną kuwetę, gdzie możesz grzebać w dziurach, nie rujnując podwórka korepetytora.
Nuda może być również ważnym czynnikiem warunkującym takie zachowanie. Jeśli opiekun zapewni psu wystarczającą stymulację, możliwe jest, że pies nie będzie musiał uciekać się do swojej najbardziej instynktownej części, aby skierować energię. Dlatego gry są zawsze dobrym rozwiązaniem problemów behawioralnych.
Na koniec zaleca się również, aby nie podawać kości i drobiazgów psom z pełnym żołądkiem. W ten sposób pies nie zinterpretuje tych przedmiotów jako „nadmiaru jedzenia”, a chęć przechowywania ich pod ziemią zostanie zmniejszona.
Odziedziczone, ale pozytywne zachowanie
Jak widzieliśmy, psy zakopujące jedzenie są całkowicie normalne i reagują na szczątkową cechę ewolucyjną. W każdym razie, dopóki nie stanie się to obsesją, represjonowanie psa za przejawianie najbardziej podstawowych instynktów może przynieść odwrotny skutek.
Należy pamiętać, że psy wymagają urozmaicenia otoczenia i zabaw wzmacniających ich instynkty, takich jak zajęcia promujące zmysł węchu. Umożliwienie psu ostatecznego kontaktu ze swoim pierwotnym „ja” jest konieczne, aby był szczęśliwy.
