Czerwona wiewiórkaSciurus vulgaris), oprócz tego, że jest uroczym małym ssakiem, zapewnia szereg istotnych korzyści dla równowagi ekosystemów, w których zamieszkuje. Niestety ich populacje zostały w ostatnich latach zagrożone przez introdukcję szarej wiewiórki.
Wszystkie gatunki zwierząt odgrywają zasadniczą rolę w zachowaniu znanej nam przyrody, ale niektóre ciekawe przypadki, takie jak ta, nigdy nie przestają nas zadziwiać. Czytaj dalej, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym cennym kręgowcu.
Znając gatunek
Wiewiórka czerwona to mały ssak z rodzajuSciurusie,którego dystrybucja jest szeroko rozpowszechniona w całej Eurazji. Mamy do czynienia z charyzmatycznym gryzoniem o zwyczajach nadrzewnych i głównie roślinożernych.
Oto niektóre z najbardziej godnych uwagi cech tego zwierzęcia:
- Jest małym ssakiem, gdyż jego ciało od głowy do tylnych kończyn nie zajmuje więcej niż 23 centymetry. Pomimo tego, ogon może mierzyć prawie tyle samo, co całe ciało.
- Dorosłe osobniki ważą od 240 do 350 gramów.
- Długi ogon tego zwierzęcia pozwala mu kołysać się podczas ruchu na drzewach i w skokach, a ponadto zmniejszyć utratę ciepła w czasie odpoczynku.
- Ten mały ssak ma różne przystosowania do życia nadrzewnego, wśród których znajdują się potężne pazury, które pozwalają mu wspinać się po pniach drzew, a nawet ścianach budynków.
- Pomimo wspólnej nazwy istnieją różne morfotypy pod względem ubarwienia. W zależności od populacji ich futro może mieć kolor od czarnego do pomarańczowego.
Jak widzimy, jesteśmy wcześniej typowy ssak lasów iglastych i ekosystemów umiarkowanych. Choć może się to wydawać zaskakujące, te małe wiewiórki charakteryzują się słabą zdolnością socjalizacyjną, ponieważ zwykle są podejrzliwe wobec swojego terenu i pożywienia.
Mimo to w zimie grupy wiewiórek mogą dzielić schronienie, aby się ogrzać w obliczu niskich temperatur otoczenia.
Sadzenie lasów
Kiedy już obszernie przedstawimy gatunek, nadszedł czas, aby dowiedzieć się, dlaczego mamy do czynienia ze zwierzęciem niezbędnym do regeneracji ekosystemów leśnych.
Jak już powiedzieliśmy, to zwierzę jest głównie roślinożerne. Nie tylko to ją definiuje, ale także charakteryzuje się zdolnością do „przechowywania żywności”. Ciekawe jest, jak wiewiórki zbierają w pyszczach nasiona i orzechy, które spadły z drzew.
Gdy są usatysfakcjonowani, używają swoich pazurów do wykopywania małych otworów o głębokości około trzech centymetrów, w których wypluwają nasiona i owoce i zakopują je, aby zachować je przez długi czas. Jak mówi przysłowie: „kto trzyma, zawsze ma”.
Pomimo tego, że zdolność zapamiętywania tych zwierząt jest stosunkowo niezawodna, jego pamięć przestrzenna jest znacznie mniejsza niż innych wiewiórek. Dlatego wiele dziur wypełnionych nasionami nigdy więcej nie zostanie odnalezionych.
Więc wiewiórki sadzą drzewa, nie zdając sobie z tego sprawy. Według portalu ConservationJobs (Anglia) sprzyja to ponownemu zalesianiu ekosystemów i rozprzestrzenianiu się gatunków roślin.
Idziemy dalej, bo te małe ssaki również żywią się grzybami. Z tego powodu uważa się je za rozpraszacze zarodników, Niezbędna funkcja, jeśli weźmie się pod uwagę, że wiele z tych gatunków grzybów wykazuje symbiozę z różnymi gatunkami drzew i innych roślin.
Tak więc wiewiórki nie tylko sadzą drzewa, ale także rozsiewają zarodniki grzybów, które pomagają rosnąć innym gatunkom roślin, ponieważ wchodzą z nimi w interakcje, dostarczając im wodę i inne składniki odżywcze (powiązanie to znane jest jako mikoryza).
Zagrożenia na horyzoncie
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) ten gatunek nie jest jeszcze zagrożony, ale cierpi na znaczny spadek populacji.
Wynika to z działań takich jak fragmentacja siedlisk, ale przede wszystkim przez ekspansję szarej wiewiórki. Ten drugi gryzoń konkuruje bezpośrednio z gatunkiem, który nas tu dotyczy, i niestety jego praca w ekosystemach bardzo różni się od tej, którą zapewnia wiewiórka ruda.
Konieczne jest zachowanie wiewiórki rudej i zapobieżenie jej całkowitemu wysiedleniu, ponieważ jak widzieliśmy, jej wartość w ekosystemach leśnych jest nieobliczalna.
