Drzewny kangur przyjaciela (Dendrolagus goodfellowi) jest torbaczem z rodziny makropodów. Ta grupa roślinożerców charakteryzuje się bardzo długimi i mocnymi tylnymi nogami, krótkie kończyny przednie i bardzo długi ogon.
Rodzina makropodidów składa się z 34 rodzajów, które obejmują ponad 50 gatunków, wiele z nich już wymarło. Chociaż większość gatunków z rodziny to gatunki lądowe, rodzaj Dendrolagus grupuje około 13 gatunków, wszystkie gatunki drzew.
Ogólnie rzecz biorąc, te gatunki drzew są niezdarne na lądzie i prawie wszystkie z nich prezentują się jako endemiczne dla Papui Nowej Gwinei. Należy dodać, że klasyfikacja taksonomiczna tego rodzaju jest złożona i jest przedmiotem nieustannej debaty wśród specjalistów.
Jak wygląda kangur drzewny Goodfellow?
Nadrzewne kangury to zwierzęta o średnich i dużych rozmiarach, które mogą osiągać rozmiary 55-77 centymetrów ciała oraz ogon o długości 70-90 centymetrów. Osoby dorosłe mogą osiągnąć wagę 4-13 kilogramów. Dodatkowo posiadają krótki płaszcz, zwykle kasztanowo-brązowy lub czerwonawo-brązowy do karmazynowego, z bledszym brzuchem.
Cechą, która najbardziej wyróżnia się u tych zwierząt jest: obecność dwóch złotych pasów biegnących równolegle w dół pleców. Takie paski układają się w różne wzory w kierunku ogona. Twarz jest szarobrązowa, a szyja i policzki często żółte, podobnie jak stopy.
Do identyfikacji osobników można wykorzystać wzory, ponieważ żadne dwa zwierzęta nie mają takich samych złotych pasków.
Siedlisko i rozmieszczenie geograficzne
Gęste lasy tropikalne od poziomu morza do prawie 3000 metrów wysokości są domem dla kangura drzewnego. Te zwierzęta żyją głównie na drzewach lub zamkniętych obszarach leśnych nad pasmami górskimi, ponieważ są one ograniczone do lasów tropikalnych.
Należy zauważyć, że gatunek ten jest endemiczny dla Papui Nowej Gwinei, gdzie występuje w śródgórskich obszarach Kordyliery Centralnej. Choć w latach 80. mógł zamieszkiwać tereny nizinne, gatunek został wysiedlony w góry.
Jak wygląda reprodukcja kangura z drzewa Goodfellow?
Co do sakiewki, samice kangurów mają dobrze rozwiniętą sakiewkę Otwiera się do przodu i zawiera cztery smoczki. Ciąża trwa od 21 do 38 dni, po czym z reguły rodzi się jedno cielę.
Na kilka godzin przed porodem matka zaczyna czyścić worek, dokładnie go liżąc. Noworodek trafia do worka bez pomocy matki, gdzie rośnie przez następne dziesięć do dwunastu miesięcy.. Interesujące jest to, że młody kangur nadal karmi piersią przez kilka miesięcy po opuszczeniu woreczka.
Zachowanie drzewa kangura
Większość kangurów drzewnych wydaje się być samotnikami. W ciągu dnia zwierzęta te chronią się w małych grupach w koronach drzew, a nocą wychodzą, by się pożywić. Warto wiedzieć, że mają wyraźne upodobanie do liści rośliny Flindersia pimenteliana.
Ten torbacz jest bardzo zwinny między wierzchołkami drzew, ponieważ szybko przemieszcza się z jednego drzewa na drugie, pokonując dystans do dziewięciu metrów przy każdym skoku. Jednak na lądzie nie prezentuje niezwykłej lokomocji.
Jeśli chodzi o terytorialność, samice utrzymują powierzchnię kilku hektarów, podczas gdy samce mają większe terytoria, które pokrywają się z obszarami kilku samic.
Stan zachowania
Gatunek ten jest zagrożony głównie przez polowanie na mięso, niszczenie siedlisk, górnictwo, eksploatację ropy naftowej i rolnictwo.. jest wymieniony jako gatunek zagrożony, klasyfikacja oparta na ciągłym spadku populacji o co najmniej 50% w ostatnich trzech pokoleniach, w tym przypadku 30 lat.
Główną przyczyną ich zaniku jest ekstensywna wycinka nizinnych lasów deszczowych, co znacznie ogranicza rozmieszczenie gatunku. Obecnie ich przetrwanie zapewniają jedynie parki narodowe i rezerwaty.
Na tych wysoce antropizowanych terytoriach prawie całkowity brak dużych drapieżników lub konkurentów wspinających się na drzewa sprzyja ich regeneracji.
Na koniec musisz zauważ, że na terytorium Papui Nowej Gwinei znajduje się jedna z niewielu fortec lasów tropikalnych na Ziemi. Terytoria te charakteryzują się wyjątkowo wysokim endemizmem gatunków, wiele z nich nie zostało jeszcze naukowo opisanych. Dlatego zachowanie tych terytoriów stanowi wyzwanie, którego nie możemy uniknąć.
