Optymalna teoria żerowania to model, który przewiduje najlepszy sposób karmienia zwierząt, aby nie tracić na to zbyt wiele energii i czasu. Definiowany z innej perspektywy, jest naturalnym mechanizmem opartym na maksymalizacji zasobów w ograniczonej przestrzeni.
Na czym opiera się ten model? Od jakich czynników to zależy? Czy tak samo jest u wszystkich zwierząt? Na wszystkie te i wiele innych pytań odpowiemy w kolejnych wierszach.
Model przewidujący żywienie zwierzęcia
Jest znana jako teoria optymalnego żerowania (TFO) do modelu, który przewiduje zachowanie zwierzęcia podczas poszukiwania pożywienia. Ewolucyjnie żywe istoty rozwijają adaptacje, które pozwalają im przetrwać. Mechanizmy te opierają się nie tylko na modelach anatomicznych – skrzydła, dłonie czy pazury – ale również na wzorcach zachowań.
Jak wszyscy wiemy, pozyskiwanie pożywienia zapewnia niezbędną energię do czynności wykonywanych przez zwierzęta: w skrócie poruszania się, rozmnażania i życia ze wszystkim, co się z tym wiąże. Niemniej jednak, znajdowanie i zdobywanie żywności to jedna z najbardziej energochłonnych czynności.
Dlatego logiczne jest myślenie, że zwierzę będzie zainteresowane uzyskaniem wystarczającej ilości pożywienia do wykonywania swoich czynności, ale bez poświęcania zbyt wiele czasu i energii podczas aktywności, ponieważ musi również rozmnażać się i uciekać przed potencjalnymi drapieżnikami.
Teoria optymalnego żerowania - z języka angielskiego plądrowanie, search for food- to model odpowiedzialny za przewidywanie optymalnej diety. Oznacza to, że oblicza równowagę, jaką zwierzęta muszą znaleźć między kosztem a korzyścią z poszukiwania pożywienia.
Walka między energią a czasem
Ogólnie rzecz biorąc, badacze dzielą przedział czasowy wykorzystywany przez żywą istotę podczas utrzymywania diety na czas wyszukiwania i czas obsługi. Czas zarządzania obejmuje czynności takie jak polowanie na zdobycz lub czas potrzebny zwierzęciu na połknięcie materii organicznej.
Dlatego możemy wyobrazić sobie model jako „walkę” między czasem wyszukiwania i obsługi a energią pozyskiwaną przez jedzenie. Aby ta żywność mogła być spożywana, relacja między energią a czasem musi być jak najbardziej zrównoważona.
Dlatego ma sens, aby jaguar nie żywił się muchami. Spędzał więcej energii na ich polowanie niż na trawienie.
Czynniki wpływające na optymalny wzór żerowania
Optymalny model żerowania składa się z kilku złożonych równań. Chociaż nie zamierzamy zanurzać się w złożoność wzoru matematycznego, poniżej wymienimy szereg czynników, które go warunkują.
Rozproszenie żywności
Dla wielu zwierząt dieta polegająca na przenoszeniu się z miejsca na miejsce nie jest tym samym, co dieta polegająca na przebywaniu w jednym miejscu przez długi czas. Aby ,czas podróży jest podstawowym czynnikiem dla istot żywych przy wyborze diety.
Jako przykład możemy pomyśleć o karmieniu ptaków ziarnożernych, takich jak szczygły. W przypadku tego ptaka istnieje duża różnica między dużym lasem z blisko rozmieszczonymi drzewami a ogromną łąką z kilkoma rozrzuconymi warzywami: w drugim koszt energetyczny jedzenia jest znacznie wyższy.
W rzeczywistości istnieje teoria zwana «Twierdzeniem o wartości krańcowej», która proponuje następujący postulat: optymalny czas podróży z jednego miejsca do drugiego jest proporcjonalny do odpowiedniej diety zwierzęcia.
Jakość jedzenia?
Wiele zwierząt może odrzucić niektóre miejsca karmienia, jeśli jakość pożywienia jest słaba. Dzieje się tak zwykle dlatego, że jeśli żywność jest niskiej jakości, Nie spełnia twoich wymagań energetycznych i nie warto na nim pielęgnować.
Na przykład możemy pomyśleć o dużym drapieżniku, takim jak gepard. Istnieje duża różnica między dużą zdobyczą – taką jak gnu – a wartością odżywczą zapewnianą przez dietę opartą na małych ssakach lub padlinie.
Chociaż polowanie na gnu jest trudniejsze, ilość i jakość paszy z nawiązką rekompensuje poprzedni wysiłek. Tak więc optymalną teorię żerowania można również wykorzystać do przewidywania doboru ofiar w grupach drapieżników.
Czy ta teoria jest taka sama dla wszystkich zwierząt?
Optymalna teoria żerowania jest dobrym prognostykiem odżywiania się zwierząt. Idziemy dalej, ponieważ ten model może rozszyfrować, czy gatunek będzie miał ogólny czy specjalistyczny tryb życia. Tłumaczymy się.
U gatunków specjalistycznych, takich jak ryś iberyjski, czas poszukiwań zdobyczy jest stosunkowo krótki. Aby, Opłaca mu się polowanie przez cały czas na tę samą zdobycz, w tym przypadku królik. W ten sposób wyspecjalizuje się w jednym typie ofiary i za każdym razem będzie się żywił bardziej efektywnie.
oprócz, grupy ogólne jedzą szeroką gamę różnych produktów spożywczych. Tak jest na przykład w przypadku zwykłej myszy. W przypadku tego typu gatunków koszt poszukiwania jednego źródła pożywienia jest większy niż koszt odżywiania się różnymi zasobami. W ten sposób mysz opiera swoją dietę na różnych nasionach, ziarnach i roślinach.
Podsumowując, możemy stwierdzić, że teoria optymalnego żerowania umożliwia zoologom i ekologom łatwe przewidywanie zachowań żywieniowych zwierzęcia w jego naturalnym środowisku., Twój wybór zdobyczy, a nawet jeśli jesteś specjalistą lub specjalistą. Oczywiście, natura biegnie według liczb z zadziwiającą dokładnością.
