Myślenie, że matki jedzą swoje dzieci, jest nie do pomyślenia dla każdego człowieka. Tabu kanibalizmu jest wpisane w nasze geny, a dzieciobójstwo jest jedną z najgorszych zbrodni, jakie mogą nam przytrafić się w dzisiejszym społeczeństwie.
Ale jaki adaptacyjny cel ma to w naturze? Najbardziej logiczną rzeczą dla człowieka byłoby myślenie o utrwalaniu genów, ponieważ jeśli nie ma potomstwa, gatunek wymiera. Dlatego pomysł zjedzenia naszych dzieci wydaje nam się działaniem nieco autodestrukcyjnym, ale nie zawsze nasz wzór jest jedynym, według którego można go wyciąć.
Ewolucyjna skuteczność kanibalizmu
Wydaje się logiczne, że najlepszą rzeczą do utrwalenia gatunku jest posiadanie jak największej liczby dzieci. Jednak ta refleksja wynika z kontekstu mentalnego, w którym istnieją wystarczające zasoby, aby je wspierać, a także bezpieczna przystań i partner do pomocy w rodzicielstwie. W przypadku zwierząt nie zawsze tak jest.
Podczas gdy ludzie mają potomstwo pojedynczo - czasami więcej, ale nie nadmiernie dużą liczbę - inne zwierzęta mogą mieć więcej niż dziesięcioro potomstwa. Ponadto w naturze muszą bronić się przed drapieżnikami, a czasem nawet możliwości reprodukcji są ograniczone, a czas krótki.
Gdy dojdzie do jednego z tych przypadków, że całe potomstwo przeżyje grube i chude, może doprowadzić do śmierci rodzica, a tym samym i miotu. Wielokrotnie optymalną rzeczą dla przetrwania gatunku jest zmniejszenie lub porzucenie miotu, aby w przyszłości mógł mieć ich więcej.
Dlaczego matki jedzą swoje dzieci
Widzieliśmy już, że niektórym gatunkom trudno jest utrzymać potomstwo. Zostało to szczegółowo zbadane ze względu na zaskoczenie, jakie budzi, i jako próbkę tego fascynującego zjawiska przedstawiamy tutaj trzy główne teorie, które wyjaśniają to z kilkoma ciekawymi przykładami.
1. Chomiki i kontrola miotu
Historia, że chomiki i inne gryzonie zjadają swoje młode, jest dość popularna. Może wydawać się to destrukcyjne, ale pomyślmy o tym w ten sposób: Samice chomików mogą mieć mioty do dziesięciu młodych.
Zasoby, których potrzebuje ta matka, aby utrzymać dziesięć młodych – między innymi energia, produkcja mleka i poszukiwanie pożywienia – mogą zagrozić przetrwaniu jej lub samego miotu. Nie jest to w żaden sposób korzystne dla obu zaangażowanych komponentów.
W rzeczywistości w eksperymentach przeprowadzonych w niewoli, poprzez sztuczną modyfikację liczby potomstwa, zachowanie matek uległo zmianie. Jeśli potomstwo zostanie odebrane rodzicom, ustaje kanibalizm; Odwrotnie, Jeśli do miotu doda się więcej młodych, widać, że matki zjadają swoje dzieci.
Wyjaśnili to, że matka rozwiązała jednocześnie dwa problemy: z jednej strony dzięki kanibalizmowi pozyskiwała składniki odżywcze i energię. Po drugie, rodzic zredukował miot. Zwiększa to szanse na przeżycie pozostałego potomstwa.
2. Potomstwo jako zasób ratunkowy
Wielokrotnie, szukając powodów, dla których matki zjadają swoje dzieci, znajdujemy pewną prognozę na przyszłość. Kiedy pojawia się gniazdo, którego nie można opuścić, a drapieżnik atakuje wiele razy najbardziej adaptacyjną opcją jest porzucenie go i czekanie, aby w przyszłości móc wychowywać kolejny miot.
Dobrym tego przykładem jest mabuya (Lacerta mabouya), gad pochodzący z Antyli. Kiedy inne zwierzę atakuje jego gniazdo, próbując polować na jego jaja, samica zjada je przed nim. Zatem, kiedy matki zjadają swoje dzieci, uniemożliwiają drapieżnikowi dotarcie do celu i wykorzystują energię do ponownego rozmnażania.
3. Nie tylko matki jedzą swoje dzieci
W morskim świecie znajdziemy też przykłady rodziców, którzy zjadają swoje dzieci – tym razem rodziców. To ciekawy przypadek babki piaskowej (Pomatoschistus minutus), który po zapłodnieniu jaj kilku samic pozostaje pod ich opieką aż do wyklucia.
Problem pojawia się, gdy wyklucie jednego z jaj trwa zbyt długo. Ponieważ samiec nie opuszcza gniazda, dopóki nie wyklują się wszystkie młode, czasami zjada je, aby kontynuować poszukiwania nowych gniazd do zapłodnienia.
Wniosek, Widzieliśmy, jak ważne jest utrzymanie równowagi w kosztach pozyskania, w przeciwnym razie zarówno mioty, jak i rodzice mogą zginąć. Po raz kolejny cofamy koncepcje, które oddalają nas od zrozumienia innych żyjących istot, które nas otaczają.