Wbrew temu, w co wielu uważa, czarny wilk jest melanistyczną odmianą znanego szarego wilka (Canis lupus). Carlos Linneusz nazwał te fascynujące ssaki naukową nazwą Likaon canis, ponieważ wierzył, że te psowate i szare wilki są różnymi gatunkami. Z biegiem czasu okazało się, że tak nie jest.
Chociaż od dawna wiadomo, że czarne wilki są tylko odmianą pospolitych wilków, kilka niedawno opublikowanych badań przyniosło naprawdę interesujące informacje dotyczące ich wyglądu. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym fascynującym zwierzęciu i sekretach genetycznych, które skrywa, czytaj dalej.
Czarny wilk: fascynujące zwierzę
Wilk (Canis lupus) jest psem pochodzącym z Eurazji i Ameryki Północnej, tak więc czarne wilki są również rozmieszczone na tym obszarze geograficznym. Mimo to warto wiedzieć, że jego dystrybucja jest nietypowa i odpowiada pewnym wyraźnym wzorom: jego wygląd jest znacznie częstszy w Ameryce Północnej niż w pozostałej części świata.
Z drugiej strony wiadomo, że ton ten pojawia się u 62% wilków zamieszkujących lasy w Kanadzie, w porównaniu z 7% osobników melanistycznych zamieszkujących tundrę.
To ma sens ewolucyjny na świecie: czarny drapieżnik pośrodku śniegu wyróżnia się w dużym stopniu, więc ofiara może go zidentyfikować przed upolowaniem, prawda?
Prawda jest taka, że jaRzeczywisty ewolucyjny cel tej mutacji nie został w pełni odkryty.Trudno uzasadnić istnienie czarnych wilków, ponieważ nie mają one naturalnych drapieżników, a ciemna tonacja nie wydaje się zapewniać korzystnej zdolności kamuflażu w środowisku leśnym. Jak więc pojawiły się te zwierzęta?
Sekret tkwi w genetyce
Według badań opublikowanych w czasopiśmie Science, czarne wilki mogą być produktem krzyżówki z psami domowymi. Ponadto wydaje się, że psowate z tym melanistycznym wariantem odnoszą obecnie większy sukces ewolucyjny niż ich biali krewni, ze względu na modyfikację środowiska spowodowaną zmianą klimatu.
Genetyczna podstawa tego procesu jest ekscytująca. Czarne wilki mają mutację w genie K, co sprzyja ich melanistycznej kondycji. Bez zainteresowania wchodzeniem w molekularne podstawy tego procesu, powiemy, że te nietypowe psowate mają ciekawą historię ewolucyjną, która sięga lat udomowienia psa.
Wygląda na to, że człowiek na przestrzeni dziejów sprzyjał pojawianiu się czarnych wilków. Udomowiając psa domowego, nasz gatunek wybrał warianty czarne, czyli o cechach typowych dla zwierząt melanistycznych. Ta selekcja genetyczna mogła wypaczyć populacje wilków, gdy krzyżowały się z psami.
Te same badania obliczają, że właściwości melanistyczne u psowatych rozszerzyły się około 13 000–120 000 lat temu, bez możliwości podania dokładnej daty. Aby jeszcze bardziej skomplikować sprawę, szacuje się, że udomowienie psów miało miejsce 40 000 lat temu. Wiedząc, w jakim stopniu zmodyfikowało to dzikie populacje wilków, jest prawie niemożliwe.
Gdyby melanistyczny charakter wilka pojawił się lub rozszerzył przed udomowieniem psa, teoria ta straciłaby na mocy.
Dystrybucja czarnego wilka
O zjawisku krzyżowania się psów domowych i wilków świadczy następująca rzeczywistość: wilki melanistyczne występują częściej w Ameryce Północnej, regionie, w którym kontakt między obydwoma zwierzętami jest znacznie bardziej rozpowszechniony. Dowodem na to jest fakt, że ponad połowa wilków w Parku Narodowym Yellowstone (USA) jest czarna.
Rzecz się zmienia, jeśli spojrzymy na europejskie populacje wilków, ponieważ we Włoszech tylko 20% tych psowatych ma melanistyczne zabarwienie. Mimo to szacuje się, że wariant ten będzie się coraz bardziej rozprzestrzeniał w miarę zanikania pokrytych śniegiem ekosystemów w wyniku zmian klimatycznych.
Jeszcze ciekawsze jest to, że najwyraźniej czarny charakter wilków jest dominujący w porównaniu z białym. Krzyżówka białego i czarnego osobnika da w sumie 10 czarnych i 4 białe szczenięta. To pokazuje, że zmutowany wariant melanistyczny prezentuje dominację w porównaniu z charakterem przodków.
Gdyby wszystkie te twierdzenia były prawdziwe, czarny wilk stałby się pierwszym w historii drapieżnikiem genetycznie zmodyfikowanym przez ludzi.
Nierozwiązane pytanie
Oczywiste jest, że istnieje wyraźna korelacja między rodzajem środowiska a ubarwieniem wilka, ale poznanie jego pochodzenia i nadanie mu ostatecznego wyjaśnienia ewolucyjnego jest zadaniem o wiele bardziej złożonym. Uważa się, że ta postać pojawiła się lub została reaktywowana po skrzyżowaniu z psami domowymi, chociaż stwierdzenie tego jest prawie niemożliwe.
Zebrane dzisiaj dane dają nam wskazówki, ale nie absolutną rzeczywistość. Pozostaje tylko poczekać i zobaczyć, czy rzeczywiście czarne futro jest ewolucyjną zaletą, która jest coraz bardziej obecna w dzikich populacjach.