Według Międzynarodowej Federacji Kinekologicznej (FCI) na świecie istnieją 343 oficjalnie uznane rasy psów. Dzięki selekcji genetycznej psy mają różne kształty i kolory, o ile pozwala na to biologia gatunku. Niestety tworzenie rasy czasami stwarza problemy - przykładem tego jest głuchota u dalmatyńczyków.
Wysoka częstość występowania głuchoty w tej rasie jest związana z dziedzicznością, ponieważ uważa się, że częściowo jest to spowodowane genami, które towarzyszą uderzającemu ubarwieniu łat. Jeśli chcesz wiedzieć wszystko o tej patologii i jej konsekwencjach w życiu psa, czytaj dalej.
Co powoduje głuchotę u dalmatyńczyków?
Około 15-30% dalmatyńczyków przez całe życie cierpi na jakiś rodzaj głuchoty, a ponadtol 5% ma poważne uszkodzenia obu aparatów słuchowych. Ten stan ma duży wpływ na jakość życia i przeżywalność psów, ponieważ są one bardziej podatne na wypadki.
Wrodzona wrodzona głuchota psów (CCSD) nie występuje tylko u dalmatyńczyków, gdyż została odnotowana u co najmniej 90 różnych ras. Niestety prawdą jest, że częstość występowania u tych psów dramatycznie wzrasta. Uderzające jest również to, że dalmatyńczyki o niebieskich oczach są prawie 3 razy bardziej narażone na głuchotę niż reszta.
Chociaż mechanizmy powstawania głuchoty nie są jeszcze w pełni poznane, jest to związane z brakiem melanocytów. Komórki te, odpowiedzialne za produkcję melaniny, są niezbędne do rozwoju prawidłowego słuchu. Geny przyczynowe nie zostały jeszcze znalezione, ale są związane z selekcją genetyczną rasy.
Ponieważ dalmatyńczyki mają mutacje w genach w oparciu o ich ubarwienie, te parametry są zaburzone, a ryzyko głuchoty jest wyższe.
Wzorce dziedziczenia
Według naukowców, jeśli dalmatyńczyk jest jednostronnie głuchy, szanse na to, że twoje młode będą głuche w jednym lub obu uszach, prawie się podwoiły. Dowody wskazują, że ta patologia nie wynika wyłącznie z mutacji w jednym genie, więc praktycznie niemożliwe jest przewidzenie, czy pies będzie głuchy, czy nie.
Niestety, niektórzy z tych profesjonalistów sugerują, że ubój jest jedyną opcją dla psów, które są głuche na oba uszy. Dzieje się tak, ponieważ ich jakość życia jest drastycznie obniżona, a ponadto stan ten może powodować wiele długotrwałych problemów w środowisku opiekuna.
Tak czy siak, w żadnym wypadku nie twierdzi się, że ofiara jest konieczna dla jednostronnie głuchych dalmatyńczyków. Są to tak samo ważne zwierzęta towarzyszące, jak wszystkie inne, których potrzeby można zaspokoić pomimo ich niewielkiej niedogodności.
Mimo to hodowla częściowo głuchych okazów powinna być zabroniona, aby zapobiec dalszemu przepływowi postaci z pokolenia na pokolenie.
Objawy głuchoty u dalmatyńczyków
Wykrycie wady słuchu u psa jest stosunkowo proste, nie zareaguje w normalny sposób na wzorce bodźców. Do najczęstszych objawów klinicznych tej dysfunkcji należą:
- Nie reaguje na zabawki, które wydają dźwięki, uderzają lub trzaskają za uchem.
- Zwierzę nie jest w stanie rozpoznać swojego imienia i nie jest świadome wejścia opiekuna do domu.
- Pies ma problemy z przebudzeniem i jest zdezorientowany, kiedy to robi.
- Nadmiernie szczeka i nie reaguje na szczekanie innych psów.
Jeśli Twój dalmatyńczyk wykazuje którykolwiek z tych objawów, udaj się z nim do weterynarza. Jak już powiedzieliśmy, jednostronna głuchota nie jest przeszkodą w życiu psa, ale całkowita utrata słuchu może drastycznie skrócić jego długość życia. Omów z odpowiednim specjalistą wszystkie możliwe opcje po otrzymaniu diagnozy.
Obiecująca przyszłość
Na szczęście, Badania pokazują, że głuchota u dalmatyńczyków zmniejszyła się w ostatnich dziesięcioleciach. Poprzez negatywną selekcję - unikanie hodowli głuchych okazów - genom rasy został nieco oczyszczony, więc teraz szanse na utratę słuchu u szczeniąt dalmatyńczyków są mniejsze.
Jednak przed nami jeszcze długa droga, a głuchota u dalmatyńczyków wciąż stanowi duży problem. Konieczne jest wykonanie badań słuchu na wszystkich psach, które będą krzyżowane, bo tylko w ten sposób będzie można zapobiec dalszemu dziedziczeniu choroby między pokoleniami.
