Kraby to małe organizmy morskie, które można znaleźć w prawie wszystkich morzach i oceanach świata. Ich rozmieszczenie waha się od głębin morskich do powierzchni, gdzie często możemy spotkać te małe istoty z charakterystycznymi pazurami.
W tej licznej grupie zwierząt uwagę zwraca marmurowy krab, zmutowany gatunek, który zaczął kolonizować różne siedliska. Ten skorupiak (Procambarus virginalis) to 10-nożny krab (dekapod), który zwykle żywi się materią organiczną z dna morskiego, taką jak pozostałości glonów i mikroorganizmów morskich.
Większość osobników wykazuje zachowania agresywne, a ponadto stanowi ważną część łańcucha troficznego jako pokarm dla różnych ryb. Przede wszystkim typowe cechy tego skorupiaka zwracają uwagę na niezwykłą zdolność w królestwie zwierząt: jest zdolny do klonowania się. Jeśli chcesz wiedzieć, jak on to robi, czytaj dalej.
Klonuje się
Kiedy wspomnimy słowo „klon”, z pewnością wyobrazisz sobie magiczny wygląd organizmu identycznego z innym, w zasadzie bliźniaka. Jest to typowe w utworach fikcji, ale natura opiera się na znacznie bardziej złożonych mechanizmach fizjologicznych, aby sprowadzić życie na Ziemię.
W biologii klonowanie osobnika odnosi się do faktu, że ten organizm nie potrzebuje innego, aby wygenerować nowe potomstwo. Innymi słowy, samica nie wymaga zapłodnienia przez samca, aby zajść w ciążę. Proces ten znany jest jako partenogeneza.
W oparciu o tę przesłankę uzyskuje się genetycznie identyczny organizm z rodzicem bez konieczności poszukiwania partnera i inwestowania w strategie rozrodcze. W ten sposób marmurowy krab tworzy swoje kopie przy minimalnym wysiłku, mechanizm, dzięki któremu udaje mu się stworzyć armię zdolną do kolonizacji nowych środowisk.
Klonowanie ma również pewne wady, ponieważ rozmnażanie płciowe między 2 osobnikami jest podstawą ewolucji i różnorodności genetycznej.
Kraby kolonizujące nowe przestrzenie
Kraby, ogólnie rzecz biorąc, są organizmami ważnymi ekologicznie, za bycie zwyczajowo wszystkożernym gatunkiem w różnych środowiskach wodnych. Z tego powodu są ważnym krokiem w łańcuchu troficznym, ponieważ pod koniec dnia przypuszczają, że stanowią pokarm innych większych organizmów, które utrzymują stabilność ekosystemu.
Każdy gatunek w ekosystemie ma ograniczenia w poruszaniu się, więc pozostaje ograniczony na określonym obszarze. Bariery fizyczne i behawioralne żywych istot determinują faunę, florę, a nawet strukturę krajobrazu różnych ekosystemów.
Co się stanie, jeśli dodamy lub usuniemy coś w tej równowadze? Kiedy ludzie przypadkowo lub dobrowolnie wprowadzają gatunki do nowych środowisk, wszystkie związane z nimi cykle ulegają deregulacji i prawdopodobnie krajobraz zmienia się w czasie.
Sprawa kraba marmurowego jest poważna, ponieważ jeśli zostanie wprowadzony do nowego ekosystemu, może wpływać na środowisko poprzez nadmierny wzrost. Ponieważ jest zdolny do klonowania, coraz więcej osobników będzie pojawiać się wykładniczo, powodując kolonizację coraz większej liczby środowisk i wypieranie rodzimej fauny.
Jeśli dodamy do tego pojemność, jaką mają kraby wytrzymać różne siedliska i zdolność do jedzenia prawie wszystkiego (wszystkożercy), otrzymujemy zwierzę o wysokim potencjale inwazyjnym. Z tego powodu w różnych badaniach został sklasyfikowany jako gatunek niebezpieczny.
Zmutowany krab?
Niestety nie ma dokładnych danych, kiedy i gdzie pojawił się pierwszy krab marmurkowy. W każdym razie z jego wyglądu można wywnioskować kilka rzeczy. Dzięki różnym badaniom genetycznym i fizycznym został zidentyfikowany Procambarus fallax jako bliski krewny kraba marmurowego.
Dawniej uważano, że ten skorupiak jest podgatunkiemProcamarbarus fallax. Jednak badania genetyczne były dość jasne i zidentyfikowały marmurowego kraba, Procambarus virginalis, jako zupełnie nowy gatunek.
Ten związek lub podejście między obydwoma gatunkami nie było prostym zbiegiem okoliczności, ale było całkowicie związane z faktem, że krab marmurowy był produktem dużej mutacji w genomie Procambarus fallax, co ostatecznie doprowadziło do powstania tego nowego gatunku.
Ta mutacja wydaje się pochodzić od potomstwa 2 organizmów tego gatunku Procambarus fallax, jeden pochodzenia naturalnego, a drugi z wylęgarni. Wiele z tych krabów jest hodowanych jako pokarm dla ryb w produkcji (akwakultura), więc różnice genetyczne między organizmami naturalnymi i hodowlanymi są jasne w badaniach molekularnych.
Mutacja genomu gatunku jest spowodowana różnymi czynnikami, takimi jak zmiana klimatu, zanieczyszczenie mórz, wylesianie i uwalnianie gatunków inwazyjnych. Zmiana genetyczna kraba marmurowego nie jest całkowicie naturalna, więc nadszedł czas, aby ponownie przyjrzeć się człowiekowi, ze względu na wpływ, jaki generuje w przyrodzie.
Krab wielozadaniowy
Pomimo tego, że krab marmurowy jest potencjalnie niebezpiecznym gatunkiem dla różnych siedlisk, może mieć również pożyteczne zastosowanie w społeczeństwie ludzkim.
Jednym z największych problemów w produkcji ryb jest brak pożywienia, które zapewnia zwierzęciu wszystko, co niezbędne do prawidłowego rozwoju mięśni. Aby rozwiązać ten problem, jedną z najlepszych opcji jest użycie żywej żywności. Jest to jednak dość drogie ze względu na wszystkie zaangażowane procesy.
W branży akwakultury żywa pasza generuje sporo kosztów z dwóch głównych powodów: cyklu życia i utrzymania gatunku. Opieka nad tymi matkami, gdy są na ich życiowej drodze – rodzą się, rosną i rozmnażają – a jednocześnie monitorowanie wszystkich niezbędnych aspektów ich środowiska, takich jak poziom wody, natlenienie i pH, wiąże się z dużymi wydatkami.
Na tym polega znaczenie marmurowych krabów. Ponieważ mają dużą zdolność adaptacji, możliwe jest obniżenie kosztów utrzymania, a ponadto, ponieważ są organizmami partenogenetycznymi, nie jest konieczne monitorowanie ich rozmnażania. Proces sprowadza się do czegoś tak podstawowego, jak karmienie ich i obserwowanie, jak rosną i rozmnażają się.
W ten sposób cechy organizmu zostałyby wykorzystane na naszą korzyść, co pozwoliłoby na lepszą jakość produkcji w akwakulturze. Ten krab jest idealnym żywym pokarmem dla wielu ryb.
Marmurowy krab otwiera tysiące możliwości w różnych dziedzinach. Choć może stanowić zagrożenie dla środowiska ze względu na swoje zdolności adaptacyjne, oferuje nam również nowe alternatywy dla jego wykorzystania w dążeniu do rozwoju człowieka.
