Miejskie lisy pospolite (vulpes vulpes) to ssaki, które w historii łatwo przystosowały się do różnych ekosystemów. Na przykład, obecnie bardzo często spotykasz lisa miejskiego, jeśli mieszkasz na półkuli północnej, ponieważ gatunek ten widzi w miastach możliwość zdobycia pożywienia bez wielu konkurentów.
Lis zwyczajny lub lis rudy to gatunek ssaka, który należy do rodziny psów. Lisy miejskie są jednak wszystkożerne i nie mają większych problemów z koegzystencją z innymi gatunkami, z wyjątkiem koyete, z którym na ogół bezpośrednio konkurują na terytoriach, na których udaje im się zbiegać.
Charakterystyka lisów miejskich
Fizycznie, te zwierzęta są łatwe do zidentyfikowania. Charakteryzują się sierścią, która jest na ogół czerwonawa z pomarańczowymi odcieniami. Podobnie gama tonalna obejmuje wszystkie kolory od miedzi, ochry, szarości, czerni, a nawet bieli, jak w przypadku Alopex lagopus.Ich uszy i nogi bledną z dominującego koloru do czerni.
Samce są o 15% większe niż samice.
Ich waga wynosi na ogół od 3 do 7,5 kilograma, chociaż wiadomo, że osobniki osiągają 14 kilogramów. Pod względem wielkości miara od głowy do początku ogona wynosi od 46 do 90 centymetrów. Z drugiej strony jego ogon obejmuje około 55 centymetrów i konieczne jest zapewnienie zwierzęciu równowagi; Wykorzysta go również do komunikacji z innymi miejskimi lisami.
Ich ogon służy również tym psowatym jako poduszka i do ochrony przed promieniowaniem słonecznym. W okresie zimowym ich futro tworzy kolejną dłuższą i grubszą warstwę, która chroni je przed zimnem, zwłaszcza te, które znajdują się w chłodniejszych obszarach. Jeśli chodzi o jego twarz, jego oczy wahają się od pomarańczowego do złocistożółtego.
W przeciwieństwie do innych psowatych, lisy nie mają mięśni twarzy, aby pokazać zęby. Aby rozwiązać ten brak komunikacji, zwierzęta te opracowały złożony system wycia i dźwięków, który ma ponad 28 różnych wokalizacji.
Zachowanie i ciekawostki
Lisy miejskie mają nocne nawyki i – wbrew powszechnemu przekonaniu – ich wzrok nie jest zbyt dobry, więc w zdobywaniu pożywienia polegają na węchu i słuchu. W miastach szukają pożywienia na śmietnikach i ogrodach, gdzie ludzie zostawiają paszę i inne składniki odżywcze dla swoich zwierząt.
Jednak te psowate starają się unikać bardzo dużych terenów zielonych, ponieważ nie zapewniają im schronienia i spokoju, którego potrzebują. Jego wysoka zdolność adaptacji spowodowała, że jego populacje rosną coraz bardziej w Stanach Zjednoczonych, Europie, Afryce Północnej, a nawet Australii.
Na obszarach wiejskich są głównymi zabójcami drobiu i królików: lisy miejskie są powszechne wśród rolników. Na wolności zwykle żywią się jagodami, gryzoniami i małymi ptakami. Mając mały żołądek, nie polują na bardzo duże zwierzęta, a gdy tak się dzieje, uciekają się do zakopywania resztek.
Różnicę między lisami miejskimi a psami można zmierzyć wielkością ich odcisków, które są większe. Ich nogi pozwalają im osiągnąć prędkość do 72 kilometrów na godzinę.
Innym ciekawym zachowaniem tych zwierząt jest to, że lubią samotnie polować. Ilekroć uda im się znaleźć zdobycz, nie zjadają jej na łowisku. Zamiast tego, ciągną jedzenie do swoich nor, aby podzielić się nim z młodymi lub zjedz je sam z większym spokojem.
Reprodukcja lisów miejskich
Zwierzęta te praktykują monogamię lub poliandrię, czyli samice kojarzą się z kilkoma samcami. Chociaż są nieco terytorialne, nie mają problemu z dzieleniem przestrzeni z innymi członkami swojego gatunku. Nawet jeśli samica kojarzy się z więcej niż jednym osobnikiem, kojarzy się tylko z jednym samcem przez około 12 miesięcy.
W niewoli lisy miejskie żyją dłużej niż 10 lat. Na wolności rzadko przekraczają 3 lata życia.
Ciąża trwa zwykle od 52 do 53 dni, w których pary współpracują w opiece nad potomstwem, że średnio ma 5 szczeniąt zwanych lisami. Pozostają z rodzicami przez około 7 lub 10 tygodni, a po tym okresie opuszczają norę i osiągają dojrzałość płciową w wieku 10 miesięcy.
Lisy zasługują na szacunek
Jak widać, lisy miejskie nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla ludzi, ale stanowią zagrożenie dla drobiu lub małych zwierząt domowych, które możesz mieć w domu. Podobnie, jeśli dzielisz przestrzeń w ich środowisku, prawdopodobnie spotkasz się z jednym z nich, ponieważ ich liczba rośnie każdego dnia, ze względu na ich wysoką reprodukcję i dystrybucję w niektórych krajach.
Tak czy siak, Nie oznacza to, że zwierzęta te powinny być źle traktowane lub odrzucane przez społeczeństwo. Tylko jednostki rządowe każdego regionu mogą wdrażać programy kontroli populacji dzikich gatunków: jeśli obywatel pozwala sobie na krzywdzenie zwierzęcia – nieważne jak dzikiego – łamie prawo.