Biedronki są istotami pięknymi i wysoko cenionymi w kulturze ogólnej, ponieważ ich ładny wygląd i nieszkodliwy charakter często przyciągają uwagę zarówno dorosłych, jak i niemowląt. Istnieje jednak błędne przekonanie, że owady te odżywiają się roślinami i warzywami. Nic nie jest dalsze od rzeczywistości, ponieważ ta rodzina składa się z naturalnych drapieżników.
Biedronki są bardzo efektownymi skrzydlatymi chrząszczami, ale ich osobliwości wykraczają daleko poza wygląd fizyczny. Jeśli będziesz czytać dalej, odkryjesz, że sposób karmienia tych owadów jest bardzo przydatny dla ludzi.
Charakterystyka biedronek
Kiedy mówimy o „biedronkach”, z pewnością mamy na myśli Coccinella septempunctata, najbardziej rozpowszechniony gatunek w tej kategorii w całej Europie. W każdym razie należy zauważyć, że termin ten obejmuje wszystkich członków rodziny Coccinellidae,takson owadów Coleoptera, który gromadzi 360 rodzajów.
Biedronki to bardzo udana rodzina bezkręgowców. Ze względu na promieniowanie ewolucyjne opisano dziś ponad 6000 gatunków. Morfologia, która przychodzi na myśl, gdy myślimy o tych owadach, to mały chrząszcz i czerwony kolor z czarnymi plamami, ale w rzeczywistości istnieje bardzo szeroka różnorodność fenotypowa.
Wszystkie kokcynelidy są małe – od 0,8 do 18 milimetrów – i mają kulisty lub owalny kształt, ale ubarwienie różnych gatunków jest bardzo zmienne. Niektóre mają żółte tło z czarnymi kropkami (Psyllobora vigintiduopunctata), inne są złote z czarnymi liniami (Brumoides suturalis) i inne prawie całkowicie czarne (Axion tripustulatum).
Ubarwienie biedronek jest uważane za aposematyczne, ponieważ jaskrawe odcienie i wzory, które wyświetlają, ostrzegają potencjalnych drapieżników o ich nieprzyjemnym smaku.
Co jedzą biedronki?
Jak wspomnieliśmy w poprzednich wierszach, biedronki to wybitnie drapieżne bezkręgowce.W większości przypadków Coccinellid żeruje na populacjach owadów pluskwiaków z rodzaju Sternorrhyncha, które są powszechnie znane jako mszyce.
Badania w czasopismach entomologicznych badały zawartość żołądka różnych gatunków kokcynelidów. Na podstawie tych wyników naukowcy odkryli, że ponad 80% diety C. septemunctata Składa się z małych mszyc w najgorętszych miesiącach roku. Kiedy zdobyczy jest mało, uciekają się do spożywania pyłku.
Należy jednak zauważyć, że wiele innych gatunków biedronek znacznie zwiększa swój repertuar żywieniowy. Na przykład biedronki z rodzaju Coleomegilla Są doskonałymi kontrolerami populacji ciem, ponieważ polują na ich larwy i jaja. Niektóre gatunki żywią się nawet larwami innych kokcynelidów.
Korzyści biedronek dla ekosystemów
Mszyce, lepiej znane jako mszyce, bardzo uszkadzają rośliny, w których się znajdują. Ich kolonie rosną bardzo szybko i żywią się sokiem roślinnym, co może zmniejszyć przeżywalność upraw, zarówno naturalnych, jak i sadzonych przez człowieka.
Idziemy dalej, ponieważ niektóre mszyce działają jak wektory chorób, ponieważ wstrzykują wirusy do układu naczyniowego roślin i rozprzestrzeniają patologie w populacjach. Przyciągają również mrówki, które żywią się ich wydzielinami, co pomaga porażonej roślinie degradować się jeszcze szybciej.
Biedronki są doskonałym biokontrolerem, który zapobiega niekontrolowanemu rozmnażaniu się populacji mszyc. Ponieważ te małe drapieżniki niestrudzenie polują na małe owady, nie pozwalają im stać się szkodnikami w naturalnych ekosystemach i uprawach przeznaczonych do użytku przez ludzi.
W tym momencie jest rzeczą oczywistą, że nasz gatunek wykorzystał biologiczną kontrolę kokcynelidów. Na przykład biedronki z rodzaju Stethorus żerują na jajach i larwach gatunku Ostrinia nubilalis, ćma, która powoduje ponad miliard rocznych strat finansowych w Stanach Zjednoczonych ze względu na swój potencjał jako szkodnik rolniczy.
Biedronki, które jedzą mszyce, roztocza i ćmy, są doskonałymi zwalczającymi szkodniki.
Nie wszystko złoto, co się świeci
Niestety, czasami wprowadzenie kokcynelidów jako biokontrolerów nie przebiegało tak dobrze, jak oczekiwano. Gatunki takie jak Harmonia axyridis - pochodzą z Azji - zostały wprowadzone do Ameryki Północnej w celu zwalczania szkodników, ale same stały się szkodnikami. Będąc bardziej odpornymi niż gatunki endemiczne, wypierają je z ekosystemu.
Dlatego konieczne jest bardzo dobre poznanie dynamiki środowiska w każdym środowisku przed wprowadzeniem gatunku jako kontrolera. Ponadto konieczne jest zapewnienie, aby w żadnym wypadku gatunek ten nie mógł opuścić granic plantacji i zintegrować się z łańcuchem troficznym ekosystemu. Przeciwnie, zachęca się do inwazyjności.