Metaboliczny proces fotosyntezy polega na pobieraniu energii świetlnej ze słońca przez chloroplasty i przekształcaniu jej w materię organiczną. Materia ta jest przekazywana zwierzętom przez łańcuch pokarmowy i jest niezbędna do produkcji tlenu. Jednak szmaragdowy ślimak jest zwierzęciem, które może wykonać ten proces.
Historycznie wykazano, że fotosynteza jest wyłącznym procesem roślin, niektórych glonów i niektórych mikroorganizmów. Jednak przyroda zawsze przedstawia pewne wyjątki i tak jest w przypadku szmaragdowego ślimaka: zwierzęcia, które fotosyntetyzuje i korzysta z pożywienia, aby przetrwać w morzu, chociaż przez krótki czas.
Charakterystyka szmaragdowego ślimaka
Szmaragdowy ślimakElysia chlorotica) to odkryty w 1870 mięczak ślimaka, który zamieszkuje wody Północnego Atlantyku, zwłaszcza w oceany, które biegną od stanu Floryda do wyspy Nowa Szkocja. Można go znaleźć w środowiskach zasolonych i słonawych, przy ujściach niektórych rzek w tym rejonie świata.
Szmaragdowy ślimak może dorastać do 45 milimetrów długości, jednak jego typowy rozmiar wynosi od 20 do 30 milimetrów.
Fizycznie charakteryzuje się intensywnym szmaragdowozielonym kolorem, który otrzymuje z absorpcji chlorofilu. Jego ciało ma czasami małe białe lub czerwone plamki. Jego faktura jest smukła, ale poszerza się po bokach, nadając mu wygląd podobny do liścia sałaty, przynajmniej jeśli pominięto konkretną głowę, którą posiadają ślimaki.
Kiedy to zwierzę wyczuwa niebezpieczeństwo, składa ciało, aby bronić się przed drapieżnikami. W ten sam sposób chroni się przed nimi dzięki wspaniałemu kamuflażowi zapewnianemu przez swój szczególny kształt, z którym pozostaje niezauważony wśród wodorostów, którymi się żywi.
Szmaragdowy ślimak w młodości ma kolor brązowy lub szary z kilkoma czerwonymi plamkami, ponieważ nie wchłonął chloroplastów niezbędnych do przyjęcia charakterystycznego zielonego koloru. Zatem, nieletni rzadko przyciągają uwagę.
Pomimo tego, że jest tak wyjątkowym zwierzęciem w ekosystemie morskim, jego średnia długość życia nie przekracza 11 lub 12 miesięcy. Dorośli doświadczają masowej śmierci po złożeniu jaj, a to zachowanie jest przyczyną choroby dziedzicznej. Niewiele wiadomo na temat jego reprodukcji. Jednak inne gatunki kladu Sacoglossa są hermafrodytami.
Jak dokonuje fotosyntezy?
Przede wszystkim należy wyjaśnić, że ten mięczak żywi się glonami, zwłaszcza gatunkiem Vaucheria litorea. Ślimak zjada te glony małymi „ugryzieniami” przez radulę lub język. Od momentu narodzin zwierzęta te zaczynają spożywać wiele z tych glonów i potrzebują ich, aby uzyskać swój szczególny jasnozielony kolor.
Dzieje się tak dlatego, że żywiąc się tymi roślinami, mogą ukraść im chloroplasty i przechowywać je w komórkach twojego ciała. Zaobserwowano również, że ślimaki otrzymują cukry z tego międzygatunkowego związku. Dzięki temu gatunek nie rodzi się ze zdolnością do przeprowadzania fotosyntezy, ale z czasem nabywa ją dzięki swojemu pożywieniu.
W stadium dorosłym ten bezkręgowiec może żyć bez glonów i żywić się energią słoneczną.
Ponadto te mięczaki mają specjalne cząsteczki, które pozwalają im przechowywać chlorofil z chloroplastów, zamiast go trawić. Ewolucja pozwoliła gatunkowi nie odrzucać szybko spożywanych przez siebie pierwiastków z glonów, które zjada. W ten sposób udowadnia się przypadek, w którym królestwa zwierząt i roślin łączą się, aby przedstawić jedną osobę.
Na koniec należy zauważyć, że między ślimakiem a glonem zachodzi poziomy transfer genów. Ten przepływ jest zwykle generowany między bakteriami lub w znacznie mniejszym stopniu między roślinami a bardzo nielicznymi gatunkami zwierząt. Ten związek sprawił, że mięczak przylgnął do części informacji genetycznej alg i uznał chloroplasty jako własne.
Jak zauważyłeś, szmaragdowy ślimak to zwierzę, które dzięki fantastycznemu kamuflażowi może łatwo pozostać niezauważone w wodzie. Jego ewolucja umożliwiła mu wykorzystanie chloroplastów w algach i żyją praktycznie resztę swojego krótkiego życia tylko energią słoneczną, cechą, która nie jest dziedziczona i każdy musi walczyć, aby się uczyć.
