Humbak lub wieloryb yubarta, znany ze skakania na kilka metrów nad wodę, kryje w sobie wielkie tajemnice w swojej pięknej pieśni i bardzo długich wędrówkach. Naukowcy od wielu lat próbują rozszyfrować ich język i zachowanie, a każdy ich krok pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi.
Ten waleń należy do rzędu misticetes lub fiszbinowców, które zamiast zębów mają filtrującą zasłonę z płacht. Jego nazwa pochodzi od wyraźnej krzywizny grzbietowej, którą ten wodny ssak wykazuje, gdy zanurza się w wodzie, podobnie jak garb. Jeśli chcesz dowiedzieć się o nim więcej, czytaj dalej.
Siedlisko humbaka
Humbaki można znaleźć w wodach wszystkich oceanów, chociaż nie występują w morzach polarnych. Dzisiaj, Istnieją 3 duże populacje humbaków: jeden na północnym Atlantyku, drugi na półkuli południowej, a trzeci na północnym Pacyfiku.
Kiedy nie migrują, te wieloryby zwykle trzymają się blisko lądu, chociaż rzadko zbliżają się do skupisk populacji ludzkiej. Obserwuje się je również na otwartym morzu, gdy szukają dużych banków żywności.
Charakterystyka fizyczna
Humbak (Megaptera novaeangliae) Należy do rodziny Balaenopteridae, charakteryzującej się fałdami gąbczastymi przebiegającymi przez jej brzuszną część, od ust do pępka. Jego ciało jest mocne i wyraźnie zwęża się przy ogonie.
Z drugiej strony ten gatunek ma mieszki włosowe po obu stronach głowy, które wyglądają jak guz. Ich płetwy piersiowe należą do największych wśród mistyków, ponieważ stanowią jedną trzecią ich całkowitej wielkości.
Ssaki te są czarne w górnej części ciała, a ich tonacja jest jaśniejsza w brzuchu. Każdy osobnik ma unikalny cętkowany wzór na brzusznej części ogona, podobny do odcisku palca.
Rozmiar i waga humbaka
Dorosły garbus ma 13-16 metrów od głowy do ogona i waży 30-40 ton. Jest to gatunek wykazujący dymorfizm płciowy, samice są większe niż samce. Osobniki żyjące bliżej zimnych obszarów są zwykle większe niż te, które żyją bliżej tropików, z różnicą 20 ton między niektórymi grupami a innymi.
Zachowanie i migracja
Jest to zwierzę stadne, ale nieczęsto widuje się dorosłe osobniki w dużych grupach. Najbardziej stabilne więzi są między matkami a dziećmi, ponieważ samce wykazują dużą rywalizację - zwłaszcza w okresach godowych - i zazwyczaj nie gromadzą zbyt wielu egzemplarzy, jeśli nie mają dokarmiać.
Czasami można zaobserwować samce eskortujące matki z dziećmi, broniące ich przed innymi osobnikami, które się do nich zbliżają.
Gatunek ten ma wysoki stopień towarzyskości, ponieważ humbaki były obserwowane w interakcji z innymi gatunkami, takimi jak ptaki morskie i inne walenie. Wystają również głowy z wody, aby prawdopodobnie zerknąć na to, co znajduje się na powierzchni wody.
Ich komunikacja odbywa się poprzez wokalizacje, dłuższe i bardziej złożone u samców oraz krótsze i słabsze u samic. Ma to bezpośredni związek z pieśniami okresu godowego, chociaż używają go również do komunikacji między grupami na duże odległości.
Humbaki migrują 2 razy w roku w poszukiwaniu najcieplejszych wód i obfitości pożywienia. Lata spędzają w zimnych wodach dużych szerokości geograficznych i przenoszą się w tropiki, aby się rozmnażać, przejeżdżając aż 25 000 kilometrów rocznie. Podczas tych podróży nie odpoczywają ani nie jedzą, ale odżywiają się zapasami tłuszczu swojego ciała.
Jedyną populacją, która nie migruje, jest populacja z Zatoki Perskiej, gdzie pora monsunowa karmi je przez cały rok.
Dieta i karmienie humbaka
Podstawą diety tego waleni jest kryl, plankton i małe ryby, takie jak śledź, gromadnik lub makrela. Żywi się głównie latem, aby zregenerować się po migracji i przygotować na następną. Nie mając zębów, nie może polować na duże zwierzęta, ponieważ nie jest w stanie rozdrabniać tkanek.
Ich techniki łowieckie nie ograniczają się do przemierzania ławic ryb, ale humbaki wykazują naprawdę ciekawe zachowania. Czasami tworzą one ściany bąbelków, wypuszczając powietrze przez otwór, tak że ryby są zamknięte i muszą tylko podpłynąć do nich z otwartymi pyskami, aby je połknąć za jednym razem.
Reprodukcja humbaka
Yubartas to ssaki łożyskowe, które osiągają dojrzałość płciową w wieku 10 lat. Łączą się w pary co około 2 lata i okres ciąży wynosi 10-11 miesięcy.
Podczas godów samiec i samica pływają najpierw w linii i razem, a następnie obracają się i merdają ogonami. Następnie nurkują i kopulują płynąc na powierzchnię, brzuch w brzuch, kończąc się pionowym wyskokiem z wody.
Młode mają około 4-5 metrów przy urodzeniu i ważą około tony. Pozostają z matką do jednego roku życia, chociaż można je odstawić od piersi w wieku 6 miesięcy. Mleko matki jest bogate w tłuszcz, białko i laktozę a młode spożywają 400 litrów dziennie.
Stan zachowania
Obecnie humbak znajduje się w stanie ochrony najmniejszej troski. Szacuje się, że istnieje około 6000 okazów – liczba ta stale rośnie – chociaż przed eksploatacją przez człowieka było około 100 000 osobników.
W latach 1910-1916 na półkuli południowej zginęło ponad 60 000 humbaków. Na Północnym Pacyfiku w latach 1962-1963 zarejestrowano maksymalne połowy ponad 3000 sztuk.
Wielorybnictwo zostało zakazane na całym świecie w 1970 roku, ale mimo to Japonia, Norwegia i Islandia polują na wieloryby na swoich wodach. Dzisiaj, Łącząc walkę z tym polowaniem z ochroną środowiska, od czasu zmiany klimatu niezrównoważone połowy i poszukiwania ropy naftowej są głównymi zagrożeniami dla tych waleni.
Podczas pozbawienia wolności przez COVID-19 w 2022-2023 r. wieloryby zaobserwowano u wybrzeży Chile, Argentyny, La Palmy, Wysp Kanaryjskich i Marsylii. Nieobecność człowieka pozwoliła na oczyszczenie wód i wejście wielorybów na terytoria, które już dawno nie były ich własnością.
Relacja humbaka z człowiekiem
Intensywne polowanie na humbaka miało na celu pozyskanie jego tłuszczu i mięsa do spożycia. Ponadto ich zmiażdżone kości służyły jako nawóz. Obecnie fascynacja tymi waleniami promuje również turystykę krajoznawczą, w której łodzie zbliżają się do ich obszarów przejścia, aby zobaczyć, jak skaczą nad wodą.
Z drugiej strony będąc gigantycznymi zwierzętami żyjącymi w bezmiarze oceanów, wieloryby zaludniają zbiorową wyobraźnię wielu kultur. Jest postacią kojarzoną z chaosem i niepohamowaną furią, ale także z ochroną morza i stworzeniem świata.
Najstarsze znane przedstawienie wieloryba pochodzi z jaskini w Norwegii i pochodzi z około 1800 roku p.n.e. W nim myśliwi ścigają ogromne stworzenie, które wystrzeliwuje strumień wody z czubka głowy.
Obecnie najskuteczniejszą formą świadomości jest rozpowszechnianie i tworzenie projektów konserwatorskich. Ostatnią straconą rzeczą jest nadzieja na przywrócenie tym mistycznym i naukowo fascynującym istotom ich przestrzeni i zobaczenie ich żyjących w pokoju.