Odkrywanie zachowań nimf to niewyczerpane źródło towarzystwa i rozrywki. Jednak ten gatunek jest ptakiem wrażliwym, towarzyskim i złożonym psychicznie. Aby z nim żyć, trzeba wiedzieć, jak właściwie interpretować jego zachowanie, w przeciwnym razie mogą pojawić się różne zaburzenia.
Każda nimfa ma swoją osobowość i ich osobliwości, jeśli chodzi o wyrażanie siebie. Jednak w tym artykule znajdziesz podstawowe oznaki każdego osobnika tego gatunku, ponieważ są to zachowania, które każdy z nich przejawia w swoim życiu na wolności. Nie przegap tego.
Charakterystyka nimfy
Kakadu nimfaNymphicus hollandicus), znany również jako cocotilla lub carolina, to gatunek papugi z rodziny kakadu. Należy zauważyć, że jest to jedyny żyjący gatunek swojego rodzaju (Nimfiko).
Kakadu są szeroko rozpowszechnione na kontynencie australijskim, głównie w obszarach wewnętrznych. Wolą otwarte tereny z dostępną wodą lub obszary zalesione niezbyt gęste. Ponadto nimfy migrują z północy na południe kontynentu australijskiego, szukając stabilnych wzorców pogodowych przez cały rok.
Te ptaki mają oczekiwaną długość życia 15 lat. Ich przybliżony rozmiar to 25-30 centymetrów licząc od ogona i ważą około 90 gramów. Na podstawie tych liczb można powiedzieć, że jest to najmniejszy gatunek kakadu, jaki istnieje.
Ulubionym pokarmem nimf są nasiona, które zbierają z ziemi i łatwo obierają zakrzywionym dziobem. Zjadają je również na gałęziach wraz z inną materią roślinną, ponieważ w gruncie są podatne na ewentualne ataki. Korony drzew, oprócz pożywienia, zapewniają im ochronę przed powietrznymi drapieżnikami.
Charakter nimf
Nimfy to ptaki silnie stadne, które tworzą grupy liczące ponad 100 osobników, a nawet 1000. Jako zwierzęta drapieżne są nieufne i wrażliwe, z silną tendencją do ucieczki przed konfrontacją.
Ponadto są to bardzo hałaśliwe zwierzęta. Krzyki i krzyki są częścią ich codziennej interakcji, więc nie ma sensu ich krzyczeć, gdy mieszkają z ludźmi. Prawdopodobnie uważają to za zabawne i krzyczą jeszcze bardziej.
Na koniec należy zauważyć, że nimfy są z natury ciekawe i bardzo inteligentne. Lubią sprawdzać wszystko, co jest w ich zasięgu i zawsze szukają nowej stymulacji. W rzeczywistości w niewoli mogą rozwinąć się problemy ze zdrowiem psychicznym, jeśli brakuje im wzbogacenia środowiska.
Komunikacja nimfa
Język tych papug składa się z 2 głównych elementów: werbalnego i niewerbalnego. Pierwsza składa się z różnych wokalizacji:
- Odpytywanie połączeń: okazy dzwonią do siebie i odpowiadają sobie nawzajem, aby upewnić się, że wszyscy są w porządku.
- Krzyki: zazwyczaj wyrażają złość i towarzyszą im groźne gesty.
- Piskliwe piski: mogą być oznakami stresu, strachu lub bólu. Służą jako ostrzeżenie dla reszty stada przed możliwymi niebezpieczeństwami.
- Pieśni i śpiew godowy: ekskluzywne wokalizacje rytuału przed kopulacją.
- Gadać: Są to miękkie wokalizacje, które te ptaki emitują, gdy czują się komfortowo w parach. Trwają długo i zwykle wskazują na spokój.
- Syk: podobne do parskania kota, zwykle poprzedzone jest cmoknięciem. To znak ostrzegawczy.
Intensywność i ton tych dźwięków różnią się w zależności od ładunku emocjonalnego że nimfa chce przekazać wiadomość. Aby właściwie je zinterpretować, muszą być zintegrowane z różnymi ruchami i postawami ptaka. Przedstawiamy kilka bardzo przydatnych wskazówek w tym zakresie:
- Herb: jest to wyraźny wskaźnik poziomu pobudzenia emocjonalnego nimfy. Im jest wyższy, tym ptak będzie bardziej podekscytowany, ale ważne jest, aby rozróżnić przyczynę - może to być strach, radość, zainteresowanie lub drażliwość.
- Długopisy: w zależności od innych oznak potargane pióra mogą być oznaką relaksu, choroby lub nieuchronnego ataku. Jeśli przyklejają je do ciała, zwykle odczuwają strach.
- Na: przedłużanie ich w kształcie serca jest częścią zalotów samców. Całkowite ich otwarcie może być oznaką agresywności lub terytorialności.
- Postawa ciała: Różnorodność tego odcinka waha się od chowania głowy pod skrzydło - zwykle do snu - do pielęgnacji, do skakania z radości. Kiedy zwisają do góry nogami na gałęzi, wyrażają terytorialność.
- Głowa: zbliżanie się do pary z opuszczoną głową często świadczy o tym, że osobnik wymaga uwagi i pielęgnacji. Z drugiej strony wstawanie może oznaczać zagrożenie – wydawać się większym – lub oznaczać zaskoczenie i strach.
- Uczniowie: rozszerzone źrenice wskazują na podrażnienie i możliwy atak.
Zachowanie nimfy
Trzy wielkie filary zachowania nimf to towarzyskość, inteligencja i komunikacja. Większość dnia spędzają na poszukiwaniu jedzenia, ale będąc tak dużymi grupami, konieczna jest skuteczna koordynacja. Z tego powodu hierarchia jest często używana, gdy zasoby są ograniczone.
Zachowanie nimf w polu rozrodczym
Kakadu są monogamiczne i tworzą stabilne relacje z tą samą parą, nawet poza sezonem lęgowym. Pozwala im to na zaoszczędzenie ogromnych nakładów energetycznych na znalezienie partnera hodowlanego każdego roku. Przed rozpoczęciem parowania obie płcie wykazują określone zachowania rytualne, takie jak:
- Samice wydają niskie piski, trzymając pionowo pióra ogona. W ten sposób pokazują, że są gotowe do kopulacji.
- Samce wykazują większą różnorodność zachowań: Ich wokalizacje są znacznie bardziej intensywne, z bardziej złożonymi i podobnymi do śpiewu gwizdami. Towarzyszą tym dźwiękom tańcem, w którym poruszają się z wyprostowanymi skrzydłami i oddalają się od ciała, gwałtownie uderzając dziobami w powierzchnię. Sprawdzają również jamę, w której założą gniazdo.
Opieka nad młodymi i proces inkubacji są one przeprowadzane przez obie płcie w równych częściach. Po wykluciu pisklęta na zmianę przynoszą jedzenie i nigdy nie opuszczają gniazda same. W rzeczywistości sukces pary wychowującej młode do dorosłości bezpośrednio wpływa na stabilność ich związku.
Zachowanie nimf w obecności patologii
Każde zachowanie nimf, które nie jest nawykowe i pojawia się nagle, jest uważane za nienormalne. Zazwyczaj jest to objaw choroby fizycznej lub psychicznej, często blisko związanej ze stresem i lękiem, zwłaszcza w niewoli. Najczęstsze oznaki stresu psychicznego to:
- Stereotypy: powtarzające się ruchy bez widocznej funkcji.
- Żądło: ptak wyrywa swoje własne pióra – lub pióra innego ptaka – pozostawiając łyse plamy na ciele. Różni się od opadania normalnych piór tym, że w tym przypadku te w okolicy głowy nie opadają - nie dociera do nich.
- Ciągły krzyk: To nie są zwykłe wezwania do uwagi, ale głośne wokalizacje, które się nie kończą. Może być również oznaką bólu fizycznego lub choroby.
- Nagła agresja lub strach lub bardziej intensywny niż zwykle.
Trzymanie tych ptaków w niewoli jest możliwe przy odpowiedniej opiece, ponieważ im również nie grozi wyginięcie. Jednak częstość występowania problemów psychologicznych związanych z pozbawieniem wolności jest wysoka – nawet jeśli po drodze są najlepsze intencje. Dlatego zanim rozważysz adopcję nimfy, musisz poważnie zastanowić się, czy jej życie będzie pełne i szczęśliwe.
